Όταν κάποτε (επιμένουμε να το πιστεύουμε ακόμα και να το επιδιώκουμε) παύσουν να βασιλεύουν τα μεγάλα αρπαχτικά συμφέροντα, που μασκαρεύονται με μάσκες και φτιασίδια νομιμότητας, πνεύματος κοινοτισμού και κοινού όφελους...
Σε συνδυασμό με τον απαραίτητο γι'αυτά μεγάλο συμβιβασμό των πολλών με τη φαυλοκρατία, τη μετριοκρατία, τις κρυφές ατζέντες και το φόβο ανάληψης προσωπικών ευθυνών, χαρακτηριστικά γνωρίσματα όλα της μεγάλης συναινετικής βλακείας...
(Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την πλέον κατάπτυστη κι ατιμωτική ατάκα "αφού όλοι τρώνε ας βγει αυτός που τρώει τα λιγότερα"(!!); Ή πόσες φορές δεν έχουν αναρριχηθεί σε δημόσια αξιώματα ξανά και ξανά άτομα ή "κάστες" που το όνομά τους έχει σωρεύσει τόσο καπνό που ουρλιάζει για την ύπαρξη φωτιάς ή αποδεδειγμένα έχουν εμπλακεί σε κατάχρηση εξουσίας και υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, κακοδιαχείριση κι ευννοιοκρατία προς όφελος συγγενών και "ημετέρων"; Ένα μαζικό τρελάδικο με τροφίμους τους φορείς της "κοινής γνώμης"...)
Η δική μας γενναιόψυχη στάση
Μόνο τότε δεν θα υπάρχει πια καμιά ανάγκη για κάθε απόχρωσης επαγγελματίες ειδικούς και πληρεξούσιους του λαού (ή αθεράπευτα αμνού χωρίς καμιά ευκαιρία αυτοθέσμισης=δημοκρατίας, τελικά), που εκλέγονται κάθε 3 ή 4 χρόνια, χωρίς καμιά δικλείδα λαϊκής αφαλείας όπως η ανακλητότητα και τιμωρία. Σε συνάρτηση και με την πιο χυδαία φίμωση και αποκλεισμό απ'τη λειτουργία των θεσμών για όλους αυτούς που "μιλούν με την ψήφο τους"(οπότε πρέπει και να νιώθουν ευγνωμοσύνη που τους επιτρέπεται ακόμη αυτό!)...
Είμαστε με τα καλά μας, ακόμα μιλάμε για δημοκρατία;
Μόνο τότε θα νοηματοδοτείται ως ντροπιαστικό και ύποπτο κάθε τύπου εκλογικό παζάρι διακίνησης νεφελωδών υποσχέσεων, αόριστων ιδεών και στομφωδών εντυπώσεων...
Μόνο τότε θ'αρχίσουν να αναδεικνύονται εκείνες οι απελευθερωτικές δυνατότητες κι ευκαιρίες δημιουργίας τέτοιων ρητών και διαυγών θεσμών που πλάθουν αυθεντικούς ανθρώπους κι όχι αλεπούδες, κτήνη, μπούφους και υποζύγια. Μέσα σε κοινότητες άξιες για να ζουν αρμονικά μεταξύ τους και ν'αναπτύσσουν ελεύθερα τις πολυδιάστατες ικανότητές τους. Αλληλοεπιδρώντας, συμπληρώνοντας και στηρίζοντας ο ένας τον άλλον. Κι όχι με το να αυτοεξαπατώνται και να αλληλοεξαπατώνται και να αλληλομισιούνται.
Εκεί όπου η απόδοση σημαντικότητας και μεσσιανισμού στον εαυτό θα αποτελεί στα μάτια και την αντίληψη της κοινής γνώμης το πιο σίγουρο σημάδι χυδαιότητας...
ανιχνευτής
http://youtu.be/3BLzC95X8QU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου