ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Η δική μας γενναιόψυχη στάση


Παροχολογία, σαγηνευτικές πραγματικά υποσχέσεις, διάχυση -συγκρατημένης στις πιο sic εκδοχές της- ελπίδας στα πλήθη που βλέπουν τη ζωή να μεταφράζεται σε όλο και πιο επώδυνη κι αναξιοπρεπή επιβίωση, διαβεβαιώσεις για έστω και μικρές βελτιώσεις και διορθώσεις, παραδοχή κακώς κειμένων ή απουσία ακόμα και στοιχειώδους αναγνώρισης σφαλμάτων -με οφθαλμοφανή και μετρήσιμα αποτελέσματα στο βιοτικό επίπεδο των μαζών- κι αντίθετα επίδειξη αλαζονικής σωτηριολογίας και υπεράσπισης καταστροφικών μονόδρομων.

Από τα ίδια πρόσωπα στην ουσία, που λες κι ως τώρα δεν έβλεπαν τη σωρεία αστοχιών και καταστρεπτικών σφαλμάτων που χρήζουν διορθώσεων ή βελτιώσεων. Όλως τυχαίως μια "αφύπνιση" που, σε τέτοια διαύγεια αυτοκριτικής ή κατανόησης, λαμβάνει χώρα πάντα πριν τις εκλογές. Ναι! είναι τα ίδια πρόσωπα, κι ας έχουν αποχωρήσει σε πολλές περιπτώσεις απ'το ενεργό πολιτικό προσκήνιο οι προκάτοχοι ή "μέντορές τους". Είναι τα ίδια πρόσωπα, κι ας είναι απόγονοι κι επίγονοι και "μαθητές" των προηγούμενων, ή "κλώνοι" τους σε αναβαθμισμένες ή αποτυχημένες "version" όπως τους αποκαλεί ένας φίλος. Που προέρχονται από συγκεκριμένους χώρους, με συγκεκριμένο ιστορικό παρελθόν το οποίο διαμόρφωσε ανάλογα και την κοινωνική, οικονομική και πολιτική φυσιογνωμία του τόπου. Ένα σενάριο που έχει γραφτεί και παιχτεί και συνεχίζει να παίζεται και σε άλλες "παραγωγές", εκτός από την εγχώρια.

Ακόμα και χώροι που κι αν δεν ανέλαβαν κυβερνητικό ρόλο, δεν στελέχωσαν πόστα και τομείς και κινήθηκαν σε αυτό που ονομάζεται αντιπολίτευση, ωστόσο εμπλέχτηκαν στην υπονόμευση του κοινωνικού οικοδομήματος με διάφορους φανερούς και κρυφούς τρόπους. Με τους δικούς τους επιχειρηματίες, μεταπράτες-απατεώνες κι εργατοπατέρες, τους δικούς τους συνδαιτημόνες στα τραπέζια του μεγάλου φαγοποτιού δημόσιου χρήματος και κοινοτικών κονδυλίων, τα δικά τους αλισβερίσια με το αζημίωτο με άλλες -φαινομενικά- διαφοροποιημένες ιδεολογικές στάνες και τις μεταγραφές-μεταπηδήσεις ποδοσφαιρικού σχεδόν χαρακτήρα σε αντίπαλα στρατόπεδα. Κάτι το οποίο ισχύει κι αντίστροφα για το "ρόστερ" αντίπαλων παρατάξεων, κάποιων ειδικά με ύποπτο μέχρι βεβαρυμένο παρελθόν. Και με τη δική τους στείρα άσκηση κριτικής και δημαγωγίας, όπου η θεωρία θέτει "αναπόφευκτους στόχους" με τη σύνθεση να εξοβελίζεται.

Ποια θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να είναι η δική μας στάση;
Η στάση των απλών ανθρώπων και τόσο υποτιμημένων ακόμα κι από τον ίδιο τους τον εαυτό, τον εκτεθειμένο στην αριστοτεχνική έως ξετσίπωτη προπαγάνδα των κυρίαρχων ελίτ; Απέναντι σε όλους τους νυν κι επίδοξους μεσάζοντες και πληρεξούσιούς μας. Που "είναι στο πλευρό μας", μας λένε ότι "μπορούμε" -μέσω αυτών εννοείται- και συμμερίζονται "την αγωνία μας", άσχετα αν την προκάλεσαν οι δικές τους "φαμίλιες", αν συμμετείχαν έστω και για λίγο στις διαδικασίες δημιουργίας της. Ή δεν έκαναν, στο μέτρο που θα μπορούσαν να ασκήσουν αποτελεσματική πίεση, και πολλά για να αμβλυνθεί και να απαλυνθεί αυτή η καταθλιπτική και δολοφονική αγωνία.

Μα να φωνάξουμε με όλη την πίστη μας στην ατομική και πολιτική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη, την πίστη μας στην ευγενέστερη και γενναιότερη μαζί ψυχή του ανθρώπινου όντος:

"Δεν γουστάρουμε άλλο τη γενναιοδωρία σας!
Δεν θέλουμε να μας πετάξετε τίποτα ψίχουλα!
Δεν είμαστε όνοι για να εναλάσσετε το μαστίγιο με το καρότο!
Θέλουμε το αναφαίρετο δικαιωμα στην αυτοδιάθεση και την αυτοκυβέρνησή μας, απόρροια της ελευθερίας που γνωρίζετε μια χαρά να υπερασπίζεστε στους φλογερούς λόγους σας!
Θέλουμε να πάρουμε στα χέρια μας τα μέσα παραγωγής! Γιατί σιχαθήκαμε να βλέπουμε τον πλούτο να συσσωρεύεται στα χέρια ελάχιστων και τους πόρους να διοχετεύονται στην προστασία τους και την εξασφάλισή τους και τις κοινωνίες να γίνονται η μια μετά την άλλη τριτοκοσμικές και η ζωή των ανθρώπων φρικαλέα!"

Επιθυμούμε ειλικρινά υψηλές κοινωνικές αξίες να εμπνέουν και να προσδιορίζουν τον κόσμο που καλούνται να ζήσουν, εκτός από εμάς εδώ και τώρα, τα παιδιά μας και τα παιδιά τους; Τίποτα δεν είναι δεδομένο στον κόσμο αυτό και σίγουρα η διατήρηση και συνέχεια αυτών των αξιών.

Τη ζωή θέλει να την παλεύεις, να τη σέβεσαι, να τη νοηματοδοτείς και να μοιράζεσαι με τους άλλους τον πλούτο των νοημάτων, να την εξελίσσεις, να την ανακαλύπτεις κι από την αρχή αν χρειαστεί. Και να την υπερασπίζεσαι!

Διαφορετικά καταντά μία εκφυλιστική συνθήκη και απονεκρωμένη κατάσταση. Και η φύση -όπως και η Ιστορία- απεχθάνεται την παρακμή και δεν συντηρεί για πολύ τη σαπίλα.

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου