ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Κίνηση αλληλεγγύης από φυλακές Κέρκυρας

Aλληλεγγύη, έμπρακτο ενδιαφέρον για τον άλλο, αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων...

Αν οι λέξεις και οι εκφράσεις είναι σφαίρες, τότε οι παραπάνω φέρουν θανάσιμα πλήγματα στον τερατώδη και πολυπλόκαμο οργανισμό αυτών που ασκούν επικυριαρχία πάνω στους ανθρώπινους πληθυσμούς. Γι'αυτό αποτελούν και φόβητρο για τις ελίτ...


Κίνηση αλληλεγγύης από φυλακές Κέρκυρας


Από επικοινωνία με κρατούμενους των φυλακών Κέρκυρας, μας έγινε γνωστό πως οι κρατούμενοι της συγκεκριμένης φυλακής ζήτησαν να δωθεί το μεσημεριανό και το βραδυνό συσσίτιο τους σε άστεγους και άπορους εκτός φυλακής. Με την κίνηση αυτή αποδεικνύουν για ακόμα μία φορα πως η αλληλεγγύη ενώνει, την ίδια ώρα που το κράτος στερεί ακόμα και τα πιο βασικά αγαθά, παρ' όλο που αυτοί που ευθύνονται για την εξαθλίωση των ανθρώπων εντός και εκτός φυλακής είναι η εκάστοτε κυβέρνηση και το ίδιο το σύστημα τους. Οι κρατούμενοι μας ενημέρωσαν πως ο τρόπος που θα μπορούσε αυτή η κίνηση να πραγματοποιηθεί χωρίς να υπάρξει πρόβλημα από την υπηρεσία, ήταν το μοίρασμα του φαγητού να γίνει μέσω εκκλησιών. Παραθέτουμε αυτό που μας έστειλαν οι κρατούμενοι.

   " Σήμερα οι κρατούμενοι των φυλακών Κέρκυρας, ως συμβολική κίνηση, αρνήθηκαμε να πάρουμε το μεσημεριανό και το βραδυνό συσσίτιο όπως και το ψωμί, ώστε όλες οι μερίδες να μεταφερθούν σε εκκλησίες για να μοιραστούν σε άστεγους και άπορους ανθρώπους. Είναι μία μικρή κίνηση ώστε να δείξουμε στο καπιταλιστικό σύστημα πως η αλληλεγγύη δεν πεθαίνει. "

To διαβάσαμε στο Indymedia Athens


Αφιερωμένο στους κρατούμενους του Νοσοκομείου Κρατουμένων Κορυδαλλού: «"κι'όμως...ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου