ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

Θέλει ευφυία και κότσια να είσαι ξύπνιος κι ονειροπόλος συνάμα μέσα σε ένα τέτοιο κόσμο, αλλά είναι ίσως η μόνη μας ελπίδα...



Ένας κόσμος που δεν σέβεται ούτε στο ελάχιστο την ανθρώπινη ζωή...Που τα γρανάζια του λαδώνονται με αδιαφορία και περιφρόνηση έως κι εχθρικό μίσος απέναντι στο θαύμα της ζωής και το δικαίωμα κάθε ανθρώπινου όντος να υπάρχει με αξιοπρέπεια και μέσα σε ευνοϊκές συνθήκες για την υπόστασή του...
...Ένας τέτοιας υφής και μη ποιότητας κόσμος βλάπτει σοβαρά κι ανεπανόρθωτα την υγεία του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής και την ενότητά τους.
Είναι επικίνδυνος! Και παράλυτος. Όχι απλά εκφυλισμένος ή εχθρικός... αλλά παρανοϊκός, ψυχοπαθής!
  • Το βλέπεις και το χειρότερο; αρχίζεις και το συνηθίζεις ως κάτι το "φυσιολογικό" κι αναπόφευκτο. Στα ωμά και τρισάθλια δεδομένα των στατιστικών ( Όταν οι αριθμοί γίνονται αδιάψευστοι μάρτυρες της ωμής πραγματικότητας!): για την εξόφθαλμη και προκλητικότατη παγκόσμια ένδεια και δυστυχία, για την απίστευτη αντίθεση των ελάχιστων οικογενειακών δυναστειών που κατέχουν το συντριπτικό μέρος του παγκόσμιου πλούτου (Οι 100 πλουσιότεροι θα μπορούσαν να δώσουν ένα τέλος στην παγκόσμια φτώχεια πάνω από 4 φορές!) και των μυριάδων υποσιτιζόμενων κι εξαθλιωμένων. Για τη δουλεία (Walk Free: 30.000.000 σκλάβοι ανά την υφήλιο και Λίσα Κριστίν: Φωτογραφίες που μαρτυρούν τη σύγχρονη σκλαβιά ) και τις νέες μορφές δουλείας, που ΠΟΤΕ δεν έφυγε από εδώ και ούσα "εκσυγχρονίστρια" απλά άλλαξε μορφές και υιοθέτησε νέα "αναπτυξιακά" προσωπεία (ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: GAP τα εργασιακά κάτεργα της βιομηχανίας τής μόδας και Η σκλαβιά της...πικρής σοκολάτας! και γεύση από "Ραγιαδιστάν":  «Ωφελούμενοι» δουλοπάροικοι). Και για τα εκατομμύρια παιδιά ανά την παγκόσμια Βαστίλη. Αυτά όλα που η "διεθνής κοινότητα" (που μόνο από κοινοτικές αρχές δεν διακρίνεται), των υποκριτών και των "φιλάνθρωπων" μαφιόζων του χρήματος και των ΜΚΟ και των "φιλόπτωχων" αστεριών του σταρ σύστεμ, τα εγκαταλείπουν ουσιαστικά στην πιο μαύρη κι άραχνη μοίρα. Αυτή της εργασιακής και σεξουαλικής εκμετάλλευσης (ή πιο σωστά: δουλείας) και της έκθεσης στη φρίκη της ασιτίας (κάτι που θα το βλέπουμε όλο και πιο συχνά και στο εγχώριο "ραγιαδιστάν":145.000 παιδιά νηστικά στο σχολείο... Κι αυτοί μας θέλουν ν' ασχολούμαστε με τους ξηρούς και τους χλωρούς...), σε δολοφονικές ασθένειες και λιμούς, στη μη πρόσβαση σε στοιχειώδη περίθαλψη...
  • Το βλέπεις και στην εγχώρια κατάντια! Σε τούτη την αποικία κάθε απατεώνα κερδοσκόπου και των ντόπιων λακέδων του, κάθε χρηματοπιστωτικής καρυδιάς μαφιόζικου καρυδιού (Μαθήματα μνημονιακής οικονομίας). Σε αυτή την ταχύτατα μετατρεπόμενη αποθήκη ενοικιαζόμενων δουλοπάροικων("Κοινωφελής", ενοικιαζόμενη εργασία... ). Σε αυτό το εδώ και δυο αιώνες τσιφλίκι των απογόνων κοτζαμπάσηδων(που ΠΟΤΕ δεν έφυγαν απ'τον τόπο) και "τζακιών". Έναν τόπο-οικονομικό όμηρο, να ξεπληρώνει σωρούς παλιότερων δανείων σε εξωτερικούς παράγοντες (μέσα σε μια 15ετία περίπου, πριν την υπογραφή του 1ου μνημονίου από τον "υιό του πατέρα του", το ελληνικό δημόσιο είχε πληρώσει στους τοκογλύφους κάπου...450 δισ.ευρώ για παλιότερα δάνεια!). Τα οποία δάνεια ποτέ δεν τελειώνουν κι αυγατίζουν με απεχθείς τόκους και ληστρική μεταχείριση του δημόσιου πλούτου από τους "πληρεξούσιους" του "λαού". Μέσα σε μια εκκωφαντική πλημμυρίδα σκανδάλων μαζικής εξαπάτησης, κατάχρησης και υπεξαίρεσης κι όχι μόνο...Και, βέβαια, με το "έτσι μου γουστάρει" τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων σε τοξικά ομόλογα, που τώρα καλούνται να πληρώσουν οι συνήθεις "αμνοί" με τις κρατήσεις στους μισθούς μιας ζωής χάριν της ευρωστίας των ταμείων! "Χάνεται η μπάλα", έτσι; Όσο το "γήπεδο" γίνεται και παραμένει το περιφραγμένο μεταλλαγμένο αμπέλι τους, με θεατές πιόνια-πειραματόζωα. Πώς μπορεί να ανθίσει και να ευημερήσει η ζωή; η νέα ζωή μέσα σε τέτοιες συνθήκες: Άνθρωποι και Κτήνη *

Γι'αυτό σου λέω φίλε/η μου:

 Όχι απλά χρειάζεται να γυρίσουμε τις πλάτες μας στα "project" και την όλη αισθητική ενός τέτοιου αντί-κοσμου! Όχι μόνο να περιφρονούμε και να γελοιοποιούμε τα λεγόμενα, τις υποσχέσεις, τα ταξίματα και τις νουθεσίες (και, όταν τα βρίσκουν σκούρα, τις απειλές) των διαχειριστών, "ειδικών" και πνευματικών ταγών του. 'Οχι απλά να αρνηθούμε και να αγνοήσουμε τις Σειρήνες του, το δέλεαρ των "χρυσών μόσχων του", τα ψευτοδιλήμματα και τους μονόδρομούς του, τη δηλητηριώδη "κουλτούρα" του, τα γλοιωδέστατα σώου και τα τοξικά πρότυπά του, τα κάθε τύπου οπαδικά μαντριά του (κι ελεγχόμενα από "τους πάνω" ΠΑΝΤΑ!), την απαράλλαχτη ομοιομορφία του, το θεοφοβούμενο στοίχειωμά του από τιμωρούς θεούς και εξουσιαστικά ύπουλα ιερατεία-Α.Ε.
Αλλά να βάλει ο καθένας όπως μπορεί και όλοι μαζί ΕΝΑ ΧΕΡΑΚΙ!
Ας βάλουμε ένα χεράκι, φανερό ή και υπόγειο-φαινομενικά αδιόρατο. Καθένας με τον τρόπο του, με το ζωντανό και θαρραλέο βιωματικό του παράδειγμα, με τη θορυβώδη αντισυμβατικότητά του όχι όμως στα πλαίσια και κυρίως με τους όρους ενός lifestyle, που θέλει και κατασκευάζει και συντηρεί για δικό του όφελος και νομιμοποίηση, τα "κακά παιδιά" και μαύρα πρόβατά του. Ας γίνουμε απρόβλεπτοι, μη καταχωρήσιμοι, μη μετρήσιμοι.
 Ο καθένας από εμάς, που καταλαβαίνει τι συμβαίνει πραγματικά, τόσο στη σκηνή όσο και στη μπόχα των παρασκήνιων, με τις κρυφές ατζέντες και τα στησίματα κρίσεων, εκλογών, μέχρι κι"επαναστάσεων".
Ο καθένας ας κινηθεί ενάντια στη ροή των ρευμάτων και των σκουπιδιών που αυτά μεταφέρουν. Ο καθένας ας γυρέψει κι ας διεκδικήσει όπως μπορεί την ανεξαρτησία. Εκεί όπου βασιλεύει ο σκοταδισμός, η στατικότητα και η υπουλία που πάει πάντα μαζί με το μαστίγιο της υποταγής και συναίνεσης σε αυτήν και τα κάθε είδους πρόσωπά της...

Δεν μιλώ για στράτευση, κανενός είδους, δεν υπάρχει απελευθέρωση στην στράτευση! Ας μη μας κατέχουν σωτηριολογικού τύπου ιδεολογήματα, εμμονές, ονειρώξεις που σχεδόν πάντα κυοφορούν τα σπέρματα του αυριανού εξουσιαστικού εκτρώματος.

Μιλώ για την πραγματική απελευθέρωση! Αυτή, πρώτιστα, της ροής της αντίληψης. Και για τη συνειδητοποίηση της θαυμαστής δύναμης, αυτής που φωλιάζει ωσάν κοιμώμενος γίγαντας στα ενδότερα κάθε έμψυχου ανθρώπινου όντος! Eίμαστε ανθρώπινα όντα!
Αυτής της δύναμης που αν ενισχυθεί με ανάλογες συμβατές συχνότητες και πολλαπλασιαστεί και διασπαρθεί παντού, με μορφογενετικές διαδικασίες, μπορεί να γκρεμίσει κόσμους ("ετοιμόρροπο κτίσμα"  ) και να τους ξαναχτίσει απ΄την αρχή!

Θέλει ευφυία και κότσια να είσαι ξύπνιος κι ονειροπόλος συνάμα μέσα σε ένα τέτοιο κόσμο, αλλά είναι ίσως η μόνη μας ελπίδα...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου