" Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο και καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή", είχε γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης στην Ασκητική του.
Για μια μόνο στιγμή, για ένα ολόδικό σου τόσο δα.. διάφανο και άδειο απ'όλα τα βάρη των συνηθειών και των αναγκαιοτήτων και της καταιγιστικής ομοβροντίας υπολογιστικών σκέψεων με τα οποία ενδύεται και σαλεύει η ζωή σου. Πάγωσε σα μάγος το χρόνο και βρισκόμενος ολομόναχος σ'ενα κενό ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν του κόσμου, με το μέλλον να χάσκει σαν ακάλυπτη επιταγή, αφέσου στο ένστικτο της καρδιάς. Δεν θέλει πολύ να σε κατακλύσει με όλη της την αποκαλυπτικά δυσάρεστη και μαζί λυτρωτική πνοή αυτή η απορία και βεβαιότητα την ίδια κιόλας στιγμή: μα έτσι όπως απονοηματοδοτείται διαρκώς η ζωή και κατρακυλάει στην αγωνιώδη άβυσσο μιας γεμάτης από άγχη κι αφόρητες πιέσεις κραυγή επιβίωσης, κατά πόσο αποτελεί "φωτεινό διάστημα;" Κι όχι μια σύντομη σκοτεινή άβυσσο ανάμεσα σε δυο σκοτεινές αβύσσους;
Για να "παιδευτείς" μετά με τις ολόδικές σου ερωτήσεις:
Έτσι είναι; Έτσι θα'πρεπε να είναι; Έτσι ήταν πάντα;
Και γιατί; Για ποιον; Για ποιους; Ποιοι το αποφάσισαν αυτό και πότε πάρθηκε αυτή η απόφαση; Πότε ρωτήθηκες; Και πότε και πώς υπέγραψες μιας τέτοιας συναίνεσης συμφωνία; Δεν ήξερες τι θα συμβεί; Κι όταν κατάλαβες ότι εξαπατήθηκες; Δεν μπορεί να ακυρωθεί το "συμβόλαιο"; Γιατί όχι; "Ουδείς αλάθητος" εκτός του θεού, έτσι δεν σου'μαθαν στα σχολεία τους; Ή μήπως ο θεός και οι λεγεώνες του είναι αυτοί που σου λεηλατούν κάθε υλικό, ψυχικό, πνευματικό εφόδιο και σε σμικρύνουν σε αποστεωμένο νούμερο καταλόγων της εφορίας; Και κάθε επίσημου ή μυστικού κωδικού καταχώρησης. Εκτός αν ζούμε δηλαδή σε εποχές -και δεν το'χουμε καταλάβει οι δύστυχοι πιστοί κι άπιστοι- του απόλυτου πάρτυ δικαίωσης όλων των θεοφοβούμενων εσχατολάγνων, και γεμάτων χολή θεάρεστης φρίκης, αυτόκλητων προφητών...
Πόσο ισχυρές είναι όλες οι φανερές και υπόγειες δυνάμεις; που συχνά αρέσκεσαι να κατηγορείς ότι σε υποχρεώνουν -κάτι σαν βιβλικοί εκδικητικοί θεοί- στο πώς θα ζήσεις; Ή, μάλλον, στο πως δεν θα ζήσεις όπως θες!
Είναι τόσο ισχυρές όσο νομίζεις εσύ ότι είναι και τόσο ανίσχυρες όσο παύεις να τις λογαριάζεις ως ισχυρές;
" Δεν έχω καμιά εξουσία πάνω σου που δεν μου δίνεις εσύ και δεν έχεις καμιά εξουσία πάνω μου που δεν σου δίνω εγώ!", έλεγε με γενναίο νόημα ο Λέων Τολστόι.
Κι από πού μπορείς να πιαστείς;
Μια σειρά από ερωτήματα... μέσα σε ερωτήματα
Κλείνοντας αυτή τη ροή ερωτημάτων, η δική μου απάντηση στο τελευταίο ακριβώς ερώτημα είναι αυτή: Από την Αμφιβολία σου!
Για τον αέρα και την τροφή που ταΐζουν το σώμα σου, για τα δηλητηριώδη βέλη μιας φαρέτρας γεμάτης θέσφατες "αποδεδειγμένες" αλήθειες, πρωτόκολλα ρύθμισης συμπεριφορών, ιδανικών, επιβραβεύσεων, απαγορεύσεων, ακλόνητων παραδοχών και αυτοματοποιημένων απορρίψεων. Που από το πρώτο σκίρτημά σου λαβώνουν ύπουλα και ακατάληπτα τη φωτεινότητα του διαστήματος εκείνου που αποκαλείται ζωή. Δικής σου και των άλλων.
Αμφέβαλε! Είναι η καλύτερη αρχή. Αμφέβαλε και για σένα τον ίδιο. Όσο ακόμα πιστεύεις πως οι κάθε λογής φανεροί ή χωμένοι και συνωμοτούντες σε ανήλιαγες στοές και συναγωγές επίγειοι "θεοί" είναι απρόσιτοι, ανίκητοι κι ανώτεροι από τους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι διόλου "θεϊκοί".
Έχουν πια ισχύ οι εφιάλτες όταν ανοίγουμε τα μάτια;
Ο Ένοικος...
Eρωτήσεις που...παίρνουν στο κυνήγι τις απαντήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου