ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Το κειμενο ενός αναγνώστη περί "στρέητ βλακείας"


 Το παρακάτω κείμενο μας το έστειλε με mail ένας αναγνώστης του μπλογκ που μας άρεσε τόσο το καθαρό μυαλό και το χιούμορ του όσο και η αμεσότητα της έκφρασής του. Το δημοσιεύουμε έτσι ακριβώς όπως μας το'στειλε:


 Γεια σας. Σας γραφω για καποια πραγματα που με πνιγουν και θα θελα να βγουν και προς τα εξω μεσα απο το μπλογκ αυτο. Που τοσο συχνα στηλιτευει την υποτιθεμενη κανονικοτητα της κοινωνιας που ζουμε. Τι εννοω; Ας συστηθω λοιπον. Ειμαι ο Θανάσης ειμαι 27 χρονων και ειμαι κι εγω ανθρωπος. Τουλαχιστον προσπαθω να παραμενω ανθρωπος σ'ενα κοσμο που καταντα ολο και πιο απανθρωπος και εχθρικος για τους ανθρωπους. Και ειμαι ομοφυλοφιλος. Αλλα ανθρωπος. Που ζει μεσα σε μια κοινωνια η οποια θελει να λεγεται χειραφετημενη και προοδευτικη. Τωρα ποσο προοδευτικη μπορει να ειναι οταν ο κοσμος πεθαινει απο την πεινα και κοιτανε να του πιουν ακομα και το αιμα που του απομενει, αυτο ειναι μεγαλη ιστορια και μιλατε και σεις συνεχεια γι αυτη. Το θεμα ειναι οτι περα απο τις δυσκολιες που εχω κι εγω στη ζωη μου οπως και τοσοι αλλοι ανθρωποι θα πρεπει να δεχομαι κι αδιαμαρτυρητα ολες αυτες τις στερεοτυπες στρεητ ατακες. Και να χαμογελαω συγκαταβατικα ισως;
Ομως οσο κι αν σε καποιους αυτο φανει περιεργο, εχω κι εγω αξιοπρεπεια και δε γουσταρω να θιγεται με ενα σωρο απαξιωτικες μαλακιες. Ισως βρεθουν και καμποσοι που θα τους φανει και οξυμωρο λογω της σεξουαλικης μου ταυτοτητας που συνειδητοποιησα απο τοτε που καταλαβα τον εαυτο μου, αλλα είμαι παλαιων αρχων θαλεγα! Η αληθεια βεβαια ειναι οτι ας τους φανει οπως θελουν. Εμενα ομως μου τη δινει να εχω εγω και οι ομοιοι μου τοσα πολλα προσωνυμια που θα τα ζηλευε και ο διαβολος. Για παραδειγμα, οι πιο 'γλωσσομαθεις' με αποκαλουν gay, αλλα ειναι της μοδας για 'εκλεπτυσμενους' και λαϊκους να με φωναζουν και αδελφη η επι το πλειστον πουστη και οι πιο 'μάγκες' ντιγκινταγκα, γκεουλα η δεν ξερω τι αλλο νεοελληνικο.  Και βεβαια το πιο διαδεδομενο: πουστη και σε μεγεθυντικη και σε υποκοριστικη εκδοση. Μια μεγαλη γκαμα απο ουσιαστικα, επιθετα, ρηματα και επιρρηματα. Τελικα τι ειμαι; Δεν ειμαι ανθρωπος, αλλα κατι αλλο με πολλα ονοματα και παρατσουκλια;
Και ισως να πειτε: ενταξει, εσυ τι ζορι τραβας, αγνοησε τους στην τελικη. Εδω ο κοσμος χανεται! Ενταξει, αλλα και πριν που δε χανοταν μηπως ηταν διαφορετικη η κατασταση; Αυτο που εμενα με χαλαει, ως Θαναση, ως ανθρωπο με αρχες και αξιοπρεπεια, ειναι οτι ολα τα προηγουμενα προσωνυμια και ειδικα το τελευταιο εχουν επικρατησει να χρησιμοποιουνται για να περιγραψουν και να προσδιορισουν αρνητικα και τελειως απαξιωτικα. Προσωπα, πραξεις και νοοτροπιες υποπτες, αδιαφανεις, αντικοινωνικες και υπουλες, σε διαπροσωπικο αλλα και σε δημοσιο πολιτικο επιπεδο. Καταλαβαινετε τι εννοω, ετσι;Παραδειγματα πολλα: 'μεγαλη πουστια αυτη', 'φερθηκε πουστικα' και τοσα τοσα αλλα καθολου χαριτωμενα και κολακευτικα για εμας τους ομοφυλοφιλους. Που ειμαστε τοσο αναξιοπρεπεις η αξιοπρεπεις οσο ειναι και οι ετεροφυλοφιλοι συνανθρωποι μας. Αλλα αυτο που ειμαστε δεν μπορει γαμωτο μου να προσδιοριζει τη παλιανθρωπια, τη ρεμουλα και την πονηρια συνδεοντας ολα αυτα τα ασχημα με τη δικη μας ιδιοτητα. Συκοφαντωντας μας και υποτιμωντας μας τοσο βαρβαρα. Κι ας μη μιλησουμε για τοσα και τοσα επισης τσιτατα όπως "πειναω σαν πουστης" και αλλα πολλα που αναπαραγουν ολη αυτη την ασχημια σε βαρος μας.
 Ειμαι ο Θανάσης και ειμαι περηφανος γι αυτο που ειμαι και δεν το κρυψα ποτε, αντιθετα με ολα αυτα που εχουν να κρυψουν και να φοβουνται οι στρεητ πολιτικοι που διελυσαν τη χωρα. Οχι γιατι 'φερθηκαν πουστικα' αλλα γιατι η δικη τους κανονικοτητα δεν εχει τα @@ να κοιταξει στα ματια τη δικη μου, που ποτε δεν εβλαψε η προσβαλλε κανεναν συνανθρωπο μου.
 Ευχαριστω που με ακουσατε


Εμείς σε ευχαριστούμε Θανάση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου