ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Κινηματογραφική πρόταση: Le Capital (Το Κεφάλαιο) του Κώστα Γαβρά


Le Capital (Το Κεφάλαιο), 2012, του Κώστα Γαβρά 



Mια ωμή και ρεαλιστική ματιά σ΄ένα κόσμο όπου η μόνη αρχή είναι το κέρδος, ανεξάρτητα από τις αλυσιδωτές κοινωνικές συνέπειες. Τον κόσμο της χρηματοπιστωτικής πανούκλας που παρασιτεί δίχως ίχνος ενδοιασμού σε βάρος των ανθρώπινων κοινωνιών, τον κόσμο των hedge funds και των golden boys. Που θεωρούν τους ανθρώπους ως... toys. Και δεν χαρακτηρίζονται από ανθρώπινες ηθικές αξίες ή περιορίζονται από συνειδησιακές αρχές...Γιατί πολύ απλά αυτά δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό τους και δεν εκπαιδεύτηκαν να λειτουργούν με τρόπους και συναισθήματα που προσδιορίζουν τους "κοινούς θνητούς" ή κορόιδα για αυτούς. Η μόνη αξία που κάνει την ειδοποιό διαφορά στον γεμάτο έριδες, πισώπλατα μαχαιρώματα, ίντριγκες και ανάλγητες δολοπλοκίες κόσμο τους είναι η ικανότητα του να βγάζεις χρήματα επί ήδη σωρευμένων κερδών, "γιατί τι άλλο υπάρχει να κάνεις σ'αυτό τον κόσμο;" Είναι χαρακτηριστική η σκηνή όπου ο ήρωας της εξαιρετικής ταινίας του Γαβρά, με το όνομα Μαρκ Τουρνέιγ, δηλώνει εν μέσω ενθουσιωδών αλλαλαγμών των μετόχων της χρηματοτραπεζικής μονάδας που ηγείται: "Είμαστε σαν τον Ρομπέν των δασών. Θα παίρνουμε από τους φτωχούς και θα δίνουμε στους πλούσιους"..!

Ο ίδιος ο σπουδαίος σκηνοθέτης, "μαέστρος" του πολιτικού θρίλερ {"Ζ" (1969), "Η Ομολογία" (1970), " Κατάσταση πολιορκίας" (1973) "Ο Αγνοούμενος" (1982),"Το τσεκούρι" (2005) κατά τη γνώμη μου ανατριχιαστικά ιδιοφυές! κ.ά.} δημιουργεί με το "Κεφάλαιο" ένα δριμύ αντικαπιταλιστικό κατηγορώ σε βάρος του διεθνούς οικονομικού συστήματος και της τρομοκρατίας που ασκεί σε πλανητικό επίπεδο, κονιορτοποιώντας τα όποια τελευταία ψιχία δημοκρατίας των λαών κι επιβάλλοντας τη δολοφονική του, γεμάτη σκοτεινές σκιές, εξουσία.

Κι όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης για την ταινία του: "Αυτοί που διοικούν τις χώρες σήμερα δεν έχουν καν δύναμη απέναντι στην οικονομία και στους τραπεζίτες. Η δημοκρατία έχει αδυνατίσει τρομερά. Οι τραπεζίτες, είναι σαν παιδιά, δεν βλέπουν τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων. Όταν απολύουν 2.000 κόσμο, δεν σκέφτονται την πραγματική τους ζωή."

Μα για να σκεφτείς κάτι τέτοιο απαιτείται...ψυχή!

Μια ταινία που αξίζει να αναζητήσετε...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου