ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Έχουμε καταντήσει Αλίκες στη χώρα των δημοκρατικών θαυμάτων;




O καθένας σε αυτή τη "δημοκρατία" μπορεί να λέει ό,τι θέλει περί αυτής. Κι όσο πιο συχνά προφέρεται πλέον αυτή τη λέξη, με την έννοια που εμπεριέχει προσαρμοσμένη "με χάρη" στις σύγχρονες επιταγές της χώρας που τη γέννησε, τόσο πιο πολύ νιώθεις ότι έχεις να κάνεις με "εννοιολογικούς βιαστές". Και μάλιστα με ισχυρές δόσεις αλαζονείας!
Ας μη μιλήσουμε και για κοινωνικές γενοκτονίες...

Μαθαίνουμε λοιπόν από κάποιους απ'τους πολιτικούς μας άρχοντες, που θέλουν να θεωρούνται κι ως κάτι σαν...πνευματικοί ταγοί, ότι ενώ οι βουλευτάδες εκλέγονται από τον "κυρίαρχο λαό" δεν είναι ούτε πρέπον ούτε δυνατόν να κυκλοφορούν στο δρόμο με τα ίδια μέσα που κυκλοφορεί κι "ο λαουτζίκος" (μετά τις εκλογές παύει να θεωρείται ως "λαός") που τους ψήφισε!
Χωρίς να έχει και το δικαίωμα να τους ανακαλέσει, όπως γινόταν στη γνήσια αρχαιοελληνική δημοκρατία, για να τους τιμωρήσει, να τους εξορίσει, να τους αλείψει με πίσσα και πούπουλα, ή ό,τι άλλο. Όταν αποδεικνύονται προκλητικά αλαζόνες, τυχοδιώκτες κι ακατάλληλοι για το συλλογικό συμφέρον το οποίο κλήθηκαν να υπηρετήσουν.

Κι έτσι οι πολιτικάντηδες "από τα σπλάχνα του λαού"(εδώ κι αν είναι να γελάς!) μπορούν να λένε και να κάνουν ό,τι επιθυμούν και να μην κυκλοφορούν ανάμεσα στο λαό ως κομμάτι του λαού, καθώς είναι εξευτελιστικό για την ιδιότητά τους (μήπως και γιατί φοβούνται το λαό; μα γιατί άραγε;) κι επειδή τότε δεν θα έχουμε "δημοκρατία" αλλά κάποιο "άλλο καθεστώς". Σαν αυτό δηλαδή που έχουμε...

Μήπως, όταν ολοκληρωθεί η προτεκτορατοποίηση της χώρας και το απόλυτο ξεπούλημα της περιουσίας των κατοίκων και των πλουτοπαραγωγικών της πόρων, δούμε να εισάγεται και το "κοινωφελές" επάγγελμα των...κούληδων; Για να αντιμετωπιστεί το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης, μαζί μ'εκείνο του νέφους. Αλλά οι κούληδες, στο στυλ των κινέζικων "ανθρώπινων τροχοφόρων", θα είναι κυρίως για VIP επιβάτες, όπως πολιτικούς, επιχειρηματίες κλπ, ώστε να έρχονται και πιο κοντά στους υπηκόους τους οι στυλοβάτες της δημοκρατίας...

Τουλάχιστον η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων βρήκε την έξοδο από την τρύπα που είχε πέσει! Εμείς;

Διαβάστε κι αυτό: Νέες ατάκες σύγχρονων πολιτικών ανδρών...
Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)