ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Τί θέλουν




Θέλουν να κατάσχουν όλη την χώρα!
Κυριολεκτικά.
Όλη!

Όχι μόνον τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, όχι μόνον τις μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες, αλλά τα πάντα.
Ακόμα και το τελευταίο σπιτάκι στο τελευταίο χωριό. Και την παραμικρή ιδιοκτησία.
Οι ''ιθαγενείς'' δεν θα πρέπει να κατέχουν...
καμία περιουσία.

Πρέπει ο λαός κι η χώρα να γίνουν οι νέες ''Φιλιππίνες'' ή η Κίνα του 19ου αιώνα: Μία τριτοκοσμική-τεταρτοκοσμική αποικία, όπου και η παραμικρή ιδιοκτησία θα ανήκει σε αλλοεθνείς, και όπου οι ντόπιοι θα υπάρχουν ως είλωτες, έχοντας ως μόνο δικαίωμα την εργασία-μεροκάματο-μεροφάϊ εφ' όρου ζωής!

Δεν είναι φαντασία, ούτε σενάριο συνομωσιολογίας. Είναι η στυγνή πραγματικότητα.
Γι αυτό και αυξάνουν συνεχώς τους φόρους. Γι αυτό και εφευρίσκουν κάθε μέρα καινούργιους:
Δεν τους ενδιαφέρει αν τελικά τους εισπράξουν!

Άλλωστε γνωρίζουν ότι έχοντας απορροφήσει από την αγορά και τις καταθέσεις όλη σχεδόν την ρευστότητα, δεν υπάρχει δυνατότητα πληρωμής από τους πολίτες.
Αποσκοπούν να μας καταστήσουν όλους οφειλέτες του Δημοσίου ΧΩΡΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΞΟΦΛΗΣΗΣ, τάχα παράνομους, μελλοντικούς καταζητούμενους για δύο λόγους:

Πρώτον για να μας φοβίσουν.
Ένας μελλοντικός και ''εν δυνάμει'' κρατούμενος για χρέη προς το δημόσιο, φοβάται να μιλήσει. Φοβάται να προβάλλει αντίσταση. Φοβάται να αντιδράσει στην προδοσία που γίνεται μπροστά στα μάτια του!
Ελπίζει ότι αν μείνει άφωνος και άβουλος θα τον ''ξεχάσουν'', θα τον αφήσουν να ζεί έστω έτσι, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πάντα οιονεί υπόδικος, πάντα με την απειλή πάνω απ' το κεφάλι του..

Και δεύτερον για να μπορούν όταν κρίνουν ότι ήρθε η ώρα ΝΑ ΚΑΤΑΣΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, χωρίς καμία εξαίρεση, χωρίς όρους, χωρίς κανένα κοινωνικό ή άλλο κριτήριο!

Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ των μνημονίων, και ο μονόδρομος των απολύτως ΠΡΟΔΟΤΙΚΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ !

Θέλουν φόβο και θέλουν τις περιουσίες μας..
Η απάντηση πρέπει να είναι μία:

Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ', ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη, θήκας τε προγόνων. Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών.



To είδαμε στο Ουδέν Σχόλιον
Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)