Σκέψεις ως απόρροια ενός άρθρου...

Κοριοί: Περί μπουρδολογίας το ανάγνωσμα  

του Δημήτρη Δανίκα

Οι αμερικανικές, μυστικές υπηρεσίες, λέει, παρακολουθούν τα πάντα. Ακόμα και την γκαρνταρόμπα της φράου Ανγκελα Μέρκελ. Εκεί όπου φυλάσσει την πλούσια συλλογή με τα λαχανί, τα ροζ, τα πορτοκαλί και τα φούξια σακάκια της. Ακόμα και την κρεβατοκάμαρα. Εκεί όπου εκσφενδονίζει παντόφλα κατά μεριά Γιοαχίμ Σάουερ. Του συζύγου ντε!

Κι εμείς το ίδιο κάναμε. Παρακολουθούσαμε τις συνδιαλέξεις του αμερικανού πρέσβη τόσο στην Αθήνα όσο και στην Αγκυρα. Πετάγεται σαν τον Τοτό ο Θόδωρος Πάγκαλος. Ελα! Τι να του πεις τώρα. Με προκαλεί και θα το πω. Εκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο!

Έγιναν λοιπόν πρωτοσέλιδη είδηση-με πολεμικούς τίτλους-οι αμερικανικοί κοριοί. Das Nest (η φωλιά) το εξώφυλλο του Spiegel. Έλα. Μα αγαπητέ μου είδηση θα ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ότι δεν μας παρακολουθούν. Οτι τηρούνται στοιχειωδώς οι νόμοι και τα συντάγματα. Γιατί έτσι και ρωτήσεις τον πιο ανίδεο ευρωπαίο «τι πιστεύετε, μας παρακολουθούν οι αμερικανοί;» εκείνος θα σας κοιτούσε με απορία και από μέσα του θα έλεγε «μα τι είναι αυτός, άνθρωπος η φυτό;»

Φυσικά μας παρακολουθούν. Με κάθε μέσο και από παντού. Με τις πλαστικές κάρτες, τα κινητά, τα σταθερά, με τους δορυφόρους. Ακόμα και με τις παλμικές δονήσεις της τζαμαρίας μας. Η διαστημική τεχνολογία στην υπηρεσία της κοριο-κατασκοπίας

Φανταστείτε δηλαδή. Οτι από το Λάνγκλει, την πρωτεύουσα της CIA, ο X υπάλληλος με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να κατευθύνει πύραυλο εναντίον καλύβας στο Ζεφίρη της Αττικής. Επομένως όλη αυτή η φασαρία θυμίζει το γνωμικό «ο κόσμος το χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι»

Τότε προς τι όλος αυτός ο ντόρος; Μα φυσικά για να συνηθίσουμε και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι η λεγόμενη προστασία προσωπικών δεδομένων είναι παραμύθι για βρέφη. Οπως συνηθίσαμε την ανεργία. Οπως συνηθίσαμε την αισχροκέρδια. Οπως συνηθίσαμε με όλα. Στρέβλωση, παραμόρφωση, κανιβαλισμός, πλιάτσικο, τα πάντα. Να τα χωνέψουμε. Να τα προσπερνάμε. Να τα θεωρούμε ως «φυσικά φαινόμενα». Να μην αντιδρούμε. Να μην εξοργιζόμαστε. Να μην αγωνιζόμαστε. Να συμβιβαζόμαστε. Να πορευόμαστε ως υπάκουα υποζύγια

Έτσι επιβάλλεται ένα είδος ιδιόμορφης τρομοκρατίας. Ποιος είμαι εγώ να τα βάλω με την CIA; Τίποτα δεν είμαι. Ούτε μια τρίχα από τα οπίσθια του κλητήρα του Ομπάμα. Μη μιλάς. Μην αντιδράς. Μην αμφισβητείς. Μην σκέφτεσαι. Σκάσε και κολύμπα. Άντε το πολύ πολύ να αμολάς καμιά μαλακία να περνάει η ώρα. Άντε να λες κάνα ανέκδοτο στους φίλους σου. Και να κάνεις τον σταυρό σου που ακόμα αναπνέεις. Όχι «σκέφτομαι άρα υπάρχω» αλλά «δεν σκέφτομαι γι αυτό υπάρχω». Όχι «Όσο αναπνέω τόσο ελπίζω» αλλά «αναπνέω επειδή σε τίποτα δεν ελπίζω»


Το διαβάσαμε στο Edw Hellas 

Δυο λόγια από εμένα, που δεν θα επιμείνω περισσότερο στις καθ'όλα εύστοχες διαπιστώσεις του πολύ καλού στοχασμού του Δ.Δανίκα. Αλλά θα προχωρήσω πέρα από τη διάχυτη απαισιοδοξία του παραπάνω άρθρου, που σαφώς περιγράφει μια οργουελικών σχεδόν φιλοδοξιών δυστοπική πραγματικότητα, "κρυφοκοιτώντας" προς διεξόδους. Άλλωστε, ο σπουδαίος τραγουδοποιός κι ερμηνευτής Λέοναρντ Κοέν είχε κάποτε επισημάνει "ότι πάντα υπάρχει μια ρωγμή. Για να περνάει το φως!" Ενώ, από το 19ο αιώνα ήδη κι όταν η βιομηχανική επανάσταση έτρεφε και γιγάντωνε τον καπιταλισμό και τα κουσούρια του- Αν αυτά είναι τα πιο σημαντικά βήματα του "πολιτισμού" μας, τότε κάτι δεν πάει καθόλου-μα καθόλου καλά! Κι εμείς; Τι ρόλο έχουμε;- κάποιος κάποιος άλλος είχε κατανοήσει κάτι πολύ σημαντικό:

"Το κράτος δεν είναι κάτι που μπορεί να καταστραφεί από μια επανάσταση, αλλά είναι μια συνθήκη, μια συγκεκριμένη σχέση μεταξύ των ανθρώπινων όντων, ένας τρόπος ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το καταστρέφουμε με το να συνάπτουμε άλλες σχέσεις, με το να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά."Γκούσταβ Λαντάουερ

Kαι πώς μπορούμε εμείς να αντιδράσουμε απέναντι σε αυτό το "μεγαθήριο" με τα κατα τόπους προτεκτοράτα και τσιφλίκια, όπως το νεοελληνικό παρα-κράτος; Πώς μπορούν οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, σιγά σιγά κι αποφασιστικά, να αρχίσουν να κοιτούν προς την "πόρτα εξόδου" από αυτό το παγκοσμιοποιημένο τερατούργημα, από αυτή τη διαπλανητική φυλακή; Μα με το να ξεφορτωθεί μέσα από τον "ξενιστή", δηλ. τον εαυτό του ο καθένας χωριστά, όλα τα εμφυτευμένα εντέχνως μπάζα-διανοητικούς ιούς του πολυπλόκαμου και πανούργου υπερσυστήματος. Μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών του: Παιδεία, ΜΜΕ, ενημέρωση-ελεγχόμενη και συγχρόνως καταιγιστικά αποπροσανατολιστική ροή ωκεανών πληροφορίας, τέχνη, lifestyle, σταρ σύστεμ, διαμόρφωση του "πολιτικά ορθού" ακόμα και στις μορφές υποτιθέμενης παρέκκλισής του, δαιμονοποίηση της ανεξάρτητης σκέψης. Πλήρης θεοποίηση του χρήματος και της επιτυχίας που σχετίζεται με την απόκτηση και  σώρευσή του, με κάθε μέσο.
 Και με το να αρχίσουμε να αντικρίζουμε και να "σκανάρουμε τα πράγματα" με μια νέα οπτική, γινόμενοι απρόβλεπτοι και συγχρόνως υπερασπιστές συγχρόνως των επιλογών μας και αρνούμενοι να κάνουμε τις παραμικρές εκπτώσεις στον εαυτό μας, στο ίδιο μας το είναι και τις προοπτικές εξέλιξης και διεύρυνσής του σε ένα σύμπαν που δεν αρέσκεται στις βεβαιότητες και τις παγ-ι-ωμένες καταστάσεις. Βραχυκυκλώνοντας κάθε σύστημα και μηχανισμό παρακολούθησης, κατηγοριοποίησης, ταξινόμησης και καταχώρησης και ελέγχου βάσει κοινωνικής μηχανικής...
 Γιατί μια νέα αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία ανθρώπων απαιτεί, πάνω απ'όλα, πνευματική διεύρυνση. Kαι γενναιότητα και, συγχρόνως, εσωτερική αγνότητα- καμία σχέση με την ιουδαιοχριστιανικής "περί αγνότητας" ενάντια στη φύση παράκρουση-  και ευφυία. Πιστεύω ότι είμαστε, εμείς οι άνθρωποι, ικανοί για κάθε λογής θαύμα, μικρό ή μεγάλο! Το πιστεύεις κι εσύ; ή είσαι τόσο προσκολλημένος σε ιδεοληψίες και ιδεολογήματα: πνευματικής, πολιτικής, και κοινωνικής, μεταφυσικής φύσεως;  Περί περιούσιων ή "καθαρόαιμων"-σαν τα άλογα του ιπποδρόμου- λαών, περί εξ αποκαλύψεως σωτήριων αληθειών, περί "ιερών" αυθεντιών στην πολιτική και οικονομική σκέψη, περί  περί επιστημονικά αδιαμφισβήτητων μοντέλων και αξιωμάτων...Ώστε να καταντάς ένα αυτοκαταστροφικό, αυτοενοχικό, μικρόψυχο και σαστισμένο έρμαιο σ'ένα ατέρμονο διαχρονικά "διαίρει και βασίλευε", ευπρόβλεπτο σε κάθε του λογισμό και πράξη, αναλώσιμο και, καθόλου σπάνια, νευρωτικό υποχείριο. Ευμετάβλητο κι ευάλωττο στα επιδέξια χέρια ιθύνοντων νόων, που δημιουργούν κρίσεις-αναταράξεις και συγκρούσεις-"επαναστάσεις" και αναδιανομές στο μερίδιο νομής της δύναμης κι εξουσίας, όλα για ίδιον όφελος...

Θες λοιπόν να γίνω περισσότερο επεξηγηματικός; Τότε:
 Η "διάφανη" παρέα των "ΔΕΝ"
Η ΟΥ-ΤΟΠΙΑ ΕΙΝ'ΕΔΩ!
  " Σπάσε την πραγματικότητα!"
και ακόμη:  Πόσο τυφλός μπορεί να είσαι; , Η Ροή ενάντια στην Ακινησία....
 Διασχίζοντας τα βασίλεια του Φόβου και των κλώνων του...
και: Το ουρλιαχτό της ρήξης, αλλά και αυτό:  " ΟΔΟΔΕΙΚΤΕΣ" ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
και, φυσικά, αυτό:  Πολιτισμένοι και απολίτιστοι, πεποιθήσεις και αποκαθήλωσή τους.
Και, εν κατακλείδι:  Γιατί οφείλουμε να αρνούμαστε, ψυχή τε και σώματι, αυτούς τους κανόνες αυτής της κοινωνίας...

 Ο Ένοικος...