ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Σκέψεις ως απόρροια ενός άρθρου...

Κοριοί: Περί μπουρδολογίας το ανάγνωσμα  


του Δημήτρη Δανίκα

Οι αμερικανικές, μυστικές υπηρεσίες, λέει, παρακολουθούν τα πάντα. Ακόμα και την γκαρνταρόμπα της φράου Ανγκελα Μέρκελ. Εκεί όπου φυλάσσει την πλούσια συλλογή με τα λαχανί, τα ροζ, τα πορτοκαλί και τα φούξια σακάκια της. Ακόμα και την κρεβατοκάμαρα. Εκεί όπου εκσφενδονίζει παντόφλα κατά μεριά Γιοαχίμ Σάουερ. Του συζύγου ντε!

Κι εμείς το ίδιο κάναμε. Παρακολουθούσαμε τις συνδιαλέξεις του αμερικανού πρέσβη τόσο στην Αθήνα όσο και στην Αγκυρα. Πετάγεται σαν τον Τοτό ο Θόδωρος Πάγκαλος. Ελα! Τι να του πεις τώρα. Με προκαλεί και θα το πω. Εκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο!

Έγιναν λοιπόν πρωτοσέλιδη είδηση-με πολεμικούς τίτλους-οι αμερικανικοί κοριοί. Das Nest (η φωλιά) το εξώφυλλο του Spiegel. Έλα. Μα αγαπητέ μου είδηση θα ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ότι δεν μας παρακολουθούν. Οτι τηρούνται στοιχειωδώς οι νόμοι και τα συντάγματα. Γιατί έτσι και ρωτήσεις τον πιο ανίδεο ευρωπαίο «τι πιστεύετε, μας παρακολουθούν οι αμερικανοί;» εκείνος θα σας κοιτούσε με απορία και από μέσα του θα έλεγε «μα τι είναι αυτός, άνθρωπος η φυτό;»

Φυσικά μας παρακολουθούν. Με κάθε μέσο και από παντού. Με τις πλαστικές κάρτες, τα κινητά, τα σταθερά, με τους δορυφόρους. Ακόμα και με τις παλμικές δονήσεις της τζαμαρίας μας. Η διαστημική τεχνολογία στην υπηρεσία της κοριο-κατασκοπίας

Φανταστείτε δηλαδή. Οτι από το Λάνγκλει, την πρωτεύουσα της CIA, ο X υπάλληλος με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να κατευθύνει πύραυλο εναντίον καλύβας στο Ζεφίρη της Αττικής. Επομένως όλη αυτή η φασαρία θυμίζει το γνωμικό «ο κόσμος το χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι»

Τότε προς τι όλος αυτός ο ντόρος; Μα φυσικά για να συνηθίσουμε και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι η λεγόμενη προστασία προσωπικών δεδομένων είναι παραμύθι για βρέφη. Οπως συνηθίσαμε την ανεργία. Οπως συνηθίσαμε την αισχροκέρδια. Οπως συνηθίσαμε με όλα. Στρέβλωση, παραμόρφωση, κανιβαλισμός, πλιάτσικο, τα πάντα. Να τα χωνέψουμε. Να τα προσπερνάμε. Να τα θεωρούμε ως «φυσικά φαινόμενα». Να μην αντιδρούμε. Να μην εξοργιζόμαστε. Να μην αγωνιζόμαστε. Να συμβιβαζόμαστε. Να πορευόμαστε ως υπάκουα υποζύγια

Έτσι επιβάλλεται ένα είδος ιδιόμορφης τρομοκρατίας. Ποιος είμαι εγώ να τα βάλω με την CIA; Τίποτα δεν είμαι. Ούτε μια τρίχα από τα οπίσθια του κλητήρα του Ομπάμα. Μη μιλάς. Μην αντιδράς. Μην αμφισβητείς. Μην σκέφτεσαι. Σκάσε και κολύμπα. Άντε το πολύ πολύ να αμολάς καμιά μαλακία να περνάει η ώρα. Άντε να λες κάνα ανέκδοτο στους φίλους σου. Και να κάνεις τον σταυρό σου που ακόμα αναπνέεις. Όχι «σκέφτομαι άρα υπάρχω» αλλά «δεν σκέφτομαι γι αυτό υπάρχω». Όχι «Όσο αναπνέω τόσο ελπίζω» αλλά «αναπνέω επειδή σε τίποτα δεν ελπίζω»


Το διαβάσαμε στο Edw Hellas 

Δυο λόγια από εμένα, που δεν θα επιμείνω περισσότερο στις καθ'όλα εύστοχες διαπιστώσεις του πολύ καλού στοχασμού του Δ.Δανίκα. Αλλά θα προχωρήσω πέρα από τη διάχυτη απαισιοδοξία του παραπάνω άρθρου, που σαφώς περιγράφει μια οργουελικών σχεδόν φιλοδοξιών δυστοπική πραγματικότητα, "κρυφοκοιτώντας" προς διεξόδους. Άλλωστε, ο σπουδαίος τραγουδοποιός κι ερμηνευτής Λέοναρντ Κοέν είχε κάποτε επισημάνει "ότι πάντα υπάρχει μια ρωγμή. Για να περνάει το φως!" Ενώ, από το 19ο αιώνα ήδη κι όταν η βιομηχανική επανάσταση έτρεφε και γιγάντωνε τον καπιταλισμό και τα κουσούρια του- Αν αυτά είναι τα πιο σημαντικά βήματα του "πολιτισμού" μας, τότε κάτι δεν πάει καθόλου-μα καθόλου καλά! Κι εμείς; Τι ρόλο έχουμε;- κάποιος κάποιος άλλος είχε κατανοήσει κάτι πολύ σημαντικό:

"Το κράτος δεν είναι κάτι που μπορεί να καταστραφεί από μια επανάσταση, αλλά είναι μια συνθήκη, μια συγκεκριμένη σχέση μεταξύ των ανθρώπινων όντων, ένας τρόπος ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το καταστρέφουμε με το να συνάπτουμε άλλες σχέσεις, με το να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά."Γκούσταβ Λαντάουερ

Kαι πώς μπορούμε εμείς να αντιδράσουμε απέναντι σε αυτό το "μεγαθήριο" με τα κατα τόπους προτεκτοράτα και τσιφλίκια, όπως το νεοελληνικό παρα-κράτος; Πώς μπορούν οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, σιγά σιγά κι αποφασιστικά, να αρχίσουν να κοιτούν προς την "πόρτα εξόδου" από αυτό το παγκοσμιοποιημένο τερατούργημα, από αυτή τη διαπλανητική φυλακή; Μα με το να ξεφορτωθεί μέσα από τον "ξενιστή", δηλ. τον εαυτό του ο καθένας χωριστά, όλα τα εμφυτευμένα εντέχνως μπάζα-διανοητικούς ιούς του πολυπλόκαμου και πανούργου υπερσυστήματος. Μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών του: Παιδεία, ΜΜΕ, ενημέρωση-ελεγχόμενη και συγχρόνως καταιγιστικά αποπροσανατολιστική ροή ωκεανών πληροφορίας, τέχνη, lifestyle, σταρ σύστεμ, διαμόρφωση του "πολιτικά ορθού" ακόμα και στις μορφές υποτιθέμενης παρέκκλισής του, δαιμονοποίηση της ανεξάρτητης σκέψης. Πλήρης θεοποίηση του χρήματος και της επιτυχίας που σχετίζεται με την απόκτηση και  σώρευσή του, με κάθε μέσο.
 Και με το να αρχίσουμε να αντικρίζουμε και να "σκανάρουμε τα πράγματα" με μια νέα οπτική, γινόμενοι απρόβλεπτοι και συγχρόνως υπερασπιστές συγχρόνως των επιλογών μας και αρνούμενοι να κάνουμε τις παραμικρές εκπτώσεις στον εαυτό μας, στο ίδιο μας το είναι και τις προοπτικές εξέλιξης και διεύρυνσής του σε ένα σύμπαν που δεν αρέσκεται στις βεβαιότητες και τις παγ-ι-ωμένες καταστάσεις. Βραχυκυκλώνοντας κάθε σύστημα και μηχανισμό παρακολούθησης, κατηγοριοποίησης, ταξινόμησης και καταχώρησης και ελέγχου βάσει κοινωνικής μηχανικής...
 Γιατί μια νέα αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία ανθρώπων απαιτεί, πάνω απ'όλα, πνευματική διεύρυνση. Kαι γενναιότητα και, συγχρόνως, εσωτερική αγνότητα- καμία σχέση με την ιουδαιοχριστιανικής "περί αγνότητας" ενάντια στη φύση παράκρουση-  και ευφυία. Πιστεύω ότι είμαστε, εμείς οι άνθρωποι, ικανοί για κάθε λογής θαύμα, μικρό ή μεγάλο! Το πιστεύεις κι εσύ; ή είσαι τόσο προσκολλημένος σε ιδεοληψίες και ιδεολογήματα: πνευματικής, πολιτικής, και κοινωνικής, μεταφυσικής φύσεως;  Περί περιούσιων ή "καθαρόαιμων"-σαν τα άλογα του ιπποδρόμου- λαών, περί εξ αποκαλύψεως σωτήριων αληθειών, περί "ιερών" αυθεντιών στην πολιτική και οικονομική σκέψη, περί  περί επιστημονικά αδιαμφισβήτητων μοντέλων και αξιωμάτων...Ώστε να καταντάς ένα αυτοκαταστροφικό, αυτοενοχικό, μικρόψυχο και σαστισμένο έρμαιο σ'ένα ατέρμονο διαχρονικά "διαίρει και βασίλευε", ευπρόβλεπτο σε κάθε του λογισμό και πράξη, αναλώσιμο και, καθόλου σπάνια, νευρωτικό υποχείριο. Ευμετάβλητο κι ευάλωττο στα επιδέξια χέρια ιθύνοντων νόων, που δημιουργούν κρίσεις-αναταράξεις και συγκρούσεις-"επαναστάσεις" και αναδιανομές στο μερίδιο νομής της δύναμης κι εξουσίας, όλα για ίδιον όφελος...

Θες λοιπόν να γίνω περισσότερο επεξηγηματικός; Τότε:
 Η "διάφανη" παρέα των "ΔΕΝ"
Η ΟΥ-ΤΟΠΙΑ ΕΙΝ'ΕΔΩ!
  " Σπάσε την πραγματικότητα!"
και ακόμη:  Πόσο τυφλός μπορεί να είσαι; , Η Ροή ενάντια στην Ακινησία....
 Διασχίζοντας τα βασίλεια του Φόβου και των κλώνων του...
και: Το ουρλιαχτό της ρήξης, αλλά και αυτό:  " ΟΔΟΔΕΙΚΤΕΣ" ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
και, φυσικά, αυτό:  Πολιτισμένοι και απολίτιστοι, πεποιθήσεις και αποκαθήλωσή τους.
Και, εν κατακλείδι:  Γιατί οφείλουμε να αρνούμαστε, ψυχή τε και σώματι, αυτούς τους κανόνες αυτής της κοινωνίας...

 Ο Ένοικος...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου