ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Ο λαός ζητάει τιμωρία αλλά οι "κλειδοκράτορες της δημοκρατίας" κωφεύουν επιδεικτικά..!




Η δημοκρατία είναι συγκεκριμένη διαδικασία λήψης, εφαρμογής και επιτήρησης αποφάσεων και απονομής δικαιοσύνης, με συμμετοχή όλων και άμεσα χωρίς αντιπροσώπους.
 (Διαβάστε το παραπάνω εξαιρετικό άρθρο για το τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατία!)


Χαρακτηριστικά και πολύ εύστοχα συμπεράσματα:

Ο λαός ζητάει τιμωρία. Πέρασε ο καιρός που η υπόσχεση της δικαιοσύνης θα καταλάγιαζε την οργή του. Ενα μεγάλο ποσοστό, το οποίο μάλιστα θα μπορούσε να μετρηθεί κιόλας, δεν ζητάει πια τιμωρία και δικαιοσύνη.

Ζητάει εκδίκηση.

Οι ολιγαρχικές ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς, στην κοσμάρα τους όπως και των άλλων κομμάτων βέβαια, είτε δεν ξέρουν τι να κάνουν για να αντιμετωπίσουν την άνοδο της ακροδεξιάς, είτε πιστεύουν πως αυτή η άνοδος προσφέρεται για δικά τους εκλογικά κέρδη και άρα τους συμφέρει να υπάρχει ως αντίπαλο δέος η ακροδεξιά και οτι αντιπροσωπεύει. Ωστε αυτοί οι ολιγαρχικοί αριστεροί ηγέτες να μπορούν άνετα να περνάνε για φουλ δημοκράτες και προοδευτικοί, πάντα μαχητές των δικαίων του λαού, της “δημοκρατίας” κλπ κλπ ξύλινα λόγια.
Μεγάλο τμήμα του λαού ζητάει δικαιοσύνη και τιμωρία. Μεγάλο τμήμα του επίσης ζητάει, τώρα πια, εκδίκηση.
Οσο ο λαός καταλαβαίνει πως το πολίτευμα δεν του επιτρέπει να επιβάλλει την σκληρή τιμωρία και την δικαιοσύνη που θα άρμοζε, οδηγούμενος από την συσσωρευμένη οργή θα στηρίζει πολιτικά και εκλογικά την ακροδεξιά, διότι η ακροδεξιά

εμφανίζεται ως “τιμωρός” του πολιτικού συστήματος,

ως ο αντιπρόσωπος της πολιτικής αγνότητας και

ως δύναμη καθαρμού. Με σιδερένιο χέρι.

Ετσι αν η ολιγαρχική ηγεσία της αριστεράς θέλει ΠΡΑΓΜΑΤΙ την μείωση της πολιτικής δύναμης της ακροδεξιάς, έχει να κάνει τα εξής:

  • Να πει ξεκάθαρα πως το πολίτευμα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δημοκρατία και να αποχωρήσει από το κοινοβούλιο. 
  • Να πει ξεκάθαρα πως εκείνοι που κυβέρνησαν, νομοθέτησαν, γνωμοδότησαν κλπ κλπ, είναι ΕΘΝΙΚΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ οι οποίοι πρέπει να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει.
  • Να πει ξεκάθαρα πως η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ είναι απολύτως απαιτούμενο και μάλιστα μπορεί να δώσει κάποια διέξοδο στην λαϊκή οργή ώστε να αποφευχθεί μια κοινωνική έκρηξη τυφλής εκδίκησης.
  • Να πει ξεκάθαρα και να το ΕΝΝΟΕΙ πως απαιτούνται ΘΕΣΜΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ στο πολίτευμα τέτοιες οι οποίες θα δώσουν την ΘΕΣΜΙΚΗ δυνατότητα στον λαό ΝΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ με λαϊκούς ΚΛΗΡΩΤΟΥΣ δικαστές τους δημίους του.
 (Από το άρθρο"Η μαζεμένη οργή οδηγεί από το αίτημα τιμωρίας και δικαιοσύνης στην τυφλή εκδίκηση…" Διαβάστε το ολόκληρο ΕΔΩ)
Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)