ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Ο "πολιτισμός" μας και τα κάτεργά του





Kάπου είχα διαβάσει ότι "οι φυλακισμένοι είναι ο καθρέφτης του πολιτισμού μας"
Προφανώς ο συγγραφέας εννοούσε το ποιόν τους, το οποίο και καθρεφτίζει το ίδιο το επίπεδο των κοινωνιών απ'όπου προέρχονται.

Τι γίνεται όμως με όλους αυτούς τους αθώους πίσω από τα σίδερα, τους φτωχοδιάβολους που το έγκλημά τους ήταν η φτώχεια, η ανέχεια που οδηγεί στην παραβατικότητα, τους αντιφρονούντες αυταρχικών καθεστώτων (πόσα από αυτά δεν ανήκουν ουσιαστικά σε τούτη την κατηγορία;), τους τιμωρημένους (βλέπε πχ την εξόφθαλμα προκλητική περίπτωση του Βίλχελμ Ράιχ) επειδή θέλησαν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα ν'απαλλαγεί από τα λογής δεσμά της...

Οπότε, να προσθέσω κι εγώ τις δικές μου παρατηρήσεις επί τούτου:

- Οι δικαστές, οι πολιτικοί, οι οπλισμένοι ένστολοι "φρουροί"...
 είναι οι δεσμοφύλακες του πολιτισμού μας, οι έμμισθοι μάνατζερ και διαστροφείς του και οι βάρβαροι βασανιστές και ενίοτε μαζικοί δολοφόνοι.

- Οι θρησκείες...
 είναι το πισώπλατα καρφωμένο μαχαίρι στον πολιτισμό μας και συνάμα το διανοητικό του καρκίνωμα και το εκφυλιστικό σύνδρομο της ιδρυματοποίησής του

- Οι  πνευματικοί, ακαδημαϊκοί και επιστημονικοί ταγοί-αυθεντίες...
 είναι οι υπερφίαλοι τιποτολόγοι, εκφυλιστές, διαστρεβλωτές-τιμητές της αυθαιρεσίας που βαφτίζεται γνώση και εξαγορασμένοι εξαπατώντες του πολιτισμού μας

- Οι τράπεζες και οι πολυεθνικοί κολοσσοί...
 είναι τα βουλιμικά εχθρικά παράσιτα που απομυζούν τον πολιτισμό μας και υπογράφουν την καθημερινή του θανατική καταδίκη

- Έννοιες όπως "ελεύθερη αγορά", "απεριόριστη ανάπτυξη", "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας", "ασφάλεια των πολιτών (με κάθε μέσο και τίμημα)" και άλλα τέτοια μεγαλόστομα μεν ναρκοπέδια δε...
 είναι τα παγκοσμιοποιημένα εκτελεστικά αποσπάσματα του πολιτισμού μας

Και σχεδόν όλοι εμείς είμαστε οι βαρυποινίτες! Για εγκλήματα που οι περισσότεροι ουδέποτε διαπράξαμε...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου