ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Περί Χρόνου και δεσμωτών του




To παρακάτω απόσπασμα είναι από την ταινία του VIM VENDERS "faraway, so close" -"τόσο μακριά, τόσο κοντά"- που αποτελεί τη συνέχεια της ταινίας του "Με τα φτερά του έρωτα". Στο βίντεο έχουμε τον ήρωα της ταινίας, έναν άγγελο που έχει κατέβει στη γη κι "εξανθρωπιστεί", να ακούει πάνω σε μια μοτοσυκλέτα έναν εκπληκτικό λόγο από τον οδηγό, που δεν είναι άλλος από το διάβολο! Το θέμα; Τι είναι ο περίφημος χρόνος! Που μας στοιχειώνει, μας φοβίζει, μας τρελαίνει, μας υποδουλώνει στα δόκανα θρησκευτικών κι άλλων μαντριών με συνταγές δύναμης, απελευθέρωσης και σωτηρίας και, γενικά, μέσα στους ανελέητα οριοθετημένους κόλπους του διαμορφωνόμαστε και προσδιοριζόμαστε. Με φανερούς ή υπόγειους, με (φαινομενικά) τυχαίους ή προκαθορισμένους, με άπειρους τρόπους!



Ας μεταφράσουμε τα παραπάνω λόγια του βίντεο:

"Άσε με να σου εξηγήσω δυο πράγματα.
  Ο χρόνος είναι λιγοστός. Αυτό είναι το πρώτο. Για τον πονηρό ο χρόνος είναι πονηρός. Για τον ήρωα ηρωικός. Για την πόρνη άλλος ένας πελάτης -"άλλο ένα κόλπο" όπως ακούγεται στα αγγλικά. Αν είσαι ευγενικός, ο χρόνος σου είναι ευγενικός. Αν είσαι βιαστικός, ο χρόνος πετάει. Ο χρόνος είναι υπηρέτης αν είσαι ο αφέντης του. Ο χρόνος είναι ο θεός σου αν είσαι το σκυλί του. Είμαστε οι δημιουργοί, τα θύματα και οι δολοφόνοι του χρόνου!
 Ο χρόνος είναι άχρονος. Αυτό είναι το δεύτερο πράγμα. Κι εσύ -κι εννοεί ο καθένας από εμάς- είσαι το ρολόι ".

Επιτρέψτε μου να προσθέσω κι εγώ το δικό μου "λιθαράκι" μπροστά στο δέος της όποιας κατανόησης -αν μπορεί ποτέ να υπάρξει κάτι τέτοιο και να περιγραφεί με σαφή επιστημονικό ορισμό- του "πανδαμάτορα". Χρόνου!

 Ο χρόνος της παρουσίας μας σε τούτη τη γη είναι λιγοστός! Γι'αυτό και τόσο πολύτιμος για να σπαταλιέται άσκοπα ή να "σκοτώνεται" κατά μια γνωστή έκφραση. Διότι ο καθένας από εμάς μπορεί να γυρέψει να βρει και να "μπολιάσει" την επίγεια βόλτα του με τη σημασία και την ουσία που της αξίζουν. Kάθε μοναδική, ξεχωριστή στιγμή. Καθώς η ζωή δεν είναι παρά μια αλυσίδα στιγμών όπου κάθε μία μπορεί να είναι και η τελευταία μας! Ανακαλύπτοντας, όποιος "φλέγεται" από τη θέληση να τη γυρέψει, τη Δύναμη -όπως την προσδιορίζει θαυμάσια και ο Νίτσε στο "Ζαρατούστρα" του- και την Επίγνωση της μοναδικής φύσης του. Ως Ανθρώπινο Ελεύθερο Ον. Που δεν έχει καμία σχέση, βέβαια, με σερνάμενο -αν και δίποδο- σκουλήκι, βουτηγμένο και εθισμένο στον κόπρο κάθε Αυγεία, μέσα στους στρόβιλους του χρόνου.


         Απελευθερώσου από τα δεσμά που έχουν δημιουργήσει στο μυαλό σου.
 Δεν είσαι συνηθισμένος!
ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟΣ!

Και δεν σου αρμόζει να είσαι ο βασανισμένος σκλάβος κανενός.
    Ούτε καν του χρόνου!



Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου