ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Τι κι αν αλλάζουν οι γκαρνταρόμπες των καιρών...


Νιώσε μέσα στα κύτταρά σου πώς κυλούν σαν ορμητικό ποτάμι οι χιλιετίες... Παρασύροντας μυριάδες ιστορίες, ανείπωτες και παράξενες και συνηθισμένες. Και λογής απαγορευμένες γνώσεις και πόθους ανεκπλήρωτους και οάσεις έμπνευσης και δημιουργίας. Κι ατέλειωτα λουτρά αίματος, εκπομπές ανθρώπινου πόνου που ακούγονται ως το διάστημα, πεδία μαρτυρίου και τοπία καταστροφής. Παρραχαρακτήρια ευγενών ιδεών και μεγαλόπνοων συλλήψεων και πηχτή πράσινη γλίτσα μίσους και παράνοιας...Όλα μαζί παρασυρμένα, ανακατεμένα σε ένα χαώδες μείγμα που τα νερά των χρόνων μεταφέρουν ως τις μέρες μας, για να τις στοιχειώσουν και να τις ταράξουν με τον παφλασμό τους...

Τι κι αν "αλλάζουν" οι καιροί κι ενδύονται άλλοτε νέες πλουμιστές φορεσιές κι άλλοτε γεμάτες μπαλώματα από πολύχρωμα κουρέλια της Ιστορίας...Τι κι αν οι καιροί υιοθετούν νέες μορφές και προσωπεία,  που συχνά κάτω από τη "μάσκαρα" θέλουν σαν ματαιόδοξες γηρασμένες κυρίες να καλύψουν (μάταια) τις ζάρες και τις στρώσεις ρυτίδων ή τα αιώνια σπυριά της αθεράπευτης ακμής τους...

Τι κι αν οι κακόβουλοι (θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσουμε και "μαύρους") "μάγοι και μάγισσες" του ελέγχου των ανθρώπινων κοπαδιών καταφεύγουν σε νέα κόλπα: θρησκευτικά και επιστημονικά δόγματα, νεόκοπες αυθαιρεσίες που παρασημοφορούνται ως αυθεντίες, νέες ορολογίες διαστρέβλωσης των εννοιών, άφθονη κι αχαλίνωτη τεχνολογία υποταγής των αισθήσεων και των συνειδήσεων...

Λόγια σοφίας που μεταφέρει το-αδιάφορο για τα ανθρώπινα σαλέματα ή νεκρολογίες-ποτάμι του χρόνου και τα ρεύματά του αποθέτουν στις ακτές των εποχών μας, μάς πιστοποιούν πως οι νοοτροπίες παραμένουν εκπληκτικά αναλλοίωτες. Οι νοοτροπίες που τροφοδοτούνται από τους ίδιους πυρήνες που έχουν να κάνουν με τα του ανθρώπου...τα χάλια. Κι εμπλοκές.
 Και ουσίες οι οποίες όσες γκαρνταρόμπες κι αν τους διαθέσουν οι "ενδυματολόγοι", δεν παύουν να διατηρούν από κάτω τον ίδιο "σωματότυπο":











                                    
Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου