ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Ένα πλέον και δικό μου παραμύθι...


Ανοίχτηκα στη θάλασσα των Σαργασσών δίχως πλήρωμα και ιστιοφόρο. Δίχως να το ονειρευτώ. Απλά μεταφέρθηκα με το σκαρί των εσώτερων κυμάτων μου, με καπετάνιο τον πιο φευγάτο πόθο...

Και αντίκρισα θαλάσσια τέρατα, εποχών κρυμμένων σε καταφύγια θρύλων, να τσακίζουν καράβια. Γοργόνες μ'ένα χτύπημα της ουράς να υψώνουν κυματοφράχτες που έκοβαν βίαια την πορεία φθηνών τυχοδιωκτών. Και διέκρινα στο βυθό να διαγράφονται θαμπά πανάρχαιες πολιτείες, που ξεγλιστρούσαν απ'τους μύθους για να διεκδικήσουν ξανά την ύπαρξή τους.


Όλες οι ιστορίες από σελίδες βιβλίων, που'χα ξεφυλίσσει δονούμενος από σκιρτήματα παιδικών μαγικών σαλεμάτων, επαιρναν σάρκα και οστά. Και γίνονταν μια ιστορία που αναβαπτιζόταν μ'ένα όνομα δικό μου. Ένα δήθεν παραμύθι, πέρα για πέρα πραγματικό για μένα.

Ο ηρωικός Πέρσυ Χάρρισον Φώσσετ, ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της σύγχρονης εξερεύνησης
 Φτιαγμένο από τους πόθους και υπερβάσεις συνοδοιπόρων ατρόμητων. Από βουτιές τολμηρών ερευνητών σε σκονισμένα ράφια και καλά κρυμμένα μυστικά. Από δάκρυα λύπης για το απονεκρωτικό κοντόφθαλμο και την ανορεξική φαντασία τόσο πολλών ανθρώπων.


Ένα πλέον και δικό μου παραμύθι...

Έι! Εσείς! Άφοβε Φιλέα Φογκ κι άρχοντα των αλανιών Τομ Σώγερ! Ετοιμαστείτε για νέους γύρους και καινούργια κόλπα! Οι φύλακες στα περάσματα, οι μπαμπούλες-επιβλέποντες για παρεκκλίνοντες ονειροπόλους, οι χλευαστές των θαυμάτων και εραστές της μονολιθικότητας του σκεπτικισμού, η ασχήμια των σύγχρονων "ρεαλιστικών"δολοφόνων της μαγείας στην επίγεια περατζάδα μας...Όλα αυτά δε μετράνε για μας, δεν μας τρομάζουν!

ΓΙΑΤΙ Η ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ!

Μοχέντζο ντάρο: τα ευρήματά του δυναμιτίζουν τα θεμέλια της γεμάτης κενά, έτσι κι αλλιώς, επίσημης Ιστορίας του κόσμου

Ξεκινά από τα εσώτερα προσωπικά "εδάφη" για ν'απλωθεί προς τα έξω και να αδράξει τα πέρατα των κόσμων και των μυστηρίων τους. Με σύντροφο αχώριστο την αποκτούμενη γνώση ότι ο Φόβος δεν είναι πραγματικός. Και δεν ταιριάζουν στη φύση μας τα σκοτεινά κελιά του!




Ο Ένοικος...



Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)