ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Ω! τι έκπληξη! Σαμαράς vs(;) Παπανδρέου: ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΕΝΕ! (βίντεο)



Σχόλιο χρήστη που ανέβασε το βίντεο:
Ή λένε τα ίδια ή η κρίση έχει χτυπήσει και τα κόμματα και έχουν κοινό προσωπικό όταν γράφουν τους λόγους τους.

Σχόλια ανιχνευτή:
Δε χρειάζεται ν'αναρωτιέται ο φίλος, θα του απαντήσω εγώ.
Και οι δύο "σωτήρες" αποτελούν απλώς διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.
Κι εφόσον τα ιδιαίτερα μαθήματά τους στην "υψηλή τέχνη" της επικοινωνίας(=παραμύθιασμα του όχλου με πειστικό τρόπο) προέρχονται από το ίδιο "εκπαιδευτικό ίδρυμα", λογικό είναι να ξεχνιούνται τα boys και τα επιτελεία τους και να παπαγαλίζουν το ίδιο ποίημα, μέσα σε όχι και τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Άλλωστε θεωρούν ότι, επί το πλείστον, απευθύνονται σε πρωτεύοντα θηλαστικά (όσους καταλαβαίνουν τους έχουν γραμμένους από τη στιγμή που δεν αποτελούν πλειοψηφία, αλλιώς θα κατέφευγαν σε πιο "αποτελεσματικά μέσα" επιβολής των μεθοδεύσεων). Όπως, π.χ. , μαϊμούδες(=οι ψηφοφόροι τους) που είχαν, χρόνια και χρόνια, εκπαιδευτεί στο ν'αφήνουν άναρθρες κραυγές σε εξαγγελίες σαν αυτές του βίντεο, να χοροπηδούν και να χτυπάνε παλαμάκια...

Καπιταλισμός και ανύπαρκτος σοσιαλισμός απεχθάνονται όσο τίποτα ένα πράγμα: την ατομικότητα του κάθε ανθρώπινου όντος (να υπογραμμίσω, για πολλοστή φορά, ότι ουδεμία σχέση έχει με τον ατομικισμό!)
Ο πρώτος στηρίζεται στον κομφορμισμό, το φρενήρη καταναλωτισμό και την ολοκληρωτική, πλέον, κυριαρχία της οικονομίας στον κοινωνικό βίο, η οποία δεν είναι ένα μέσο-εργαλείο αλλά ο απόλυτος θεϊκός άρχων, με τους τραπεζίτες-ιερείς και με δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους λαούς.
Ο δεύτερος στηριζόταν στην ολοκληρωτική κομματική γραφειοκρατία του κόμματος-Εκκλησία και στην απίστευτα απόλυτη συγκέντρωση εξουσιών στο πρόσωπο του κράτους (αυτό, δυστυχώς, ήταν μια απάτη, δεν ήταν ένα παρατεταμένο ιστορικό βραχυκύκλωμα της δικτατορίας του προλεταριάτου, που εμπόδισε τελικά το λαό να πάρει την εξουσία στα χέρια του...)

Αυτά, τα συνοπτικά!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου