ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Η αγωνία του να είσαι έφηβος...





του ανιχνευτή
Aφιερωμένο σε όλους τους εφήβους.

Που ασφυχτιούν μέσα στα σχολικά ιδρύματα, εισπράττοντας μια γνώση που δεν είναι βιωματική, δεν περνά μέσα στον εαυτό και μέσα από τον εαυτό. Υποχρεωμένοι να γίνουν οι στόχοι ενός ολόκληρου συστήματος που υποτίθεται ότι διαπνέεται από καλές και παιδαγωγικές προθέσεις, οι οποίες όμως οδηγούν στην κόλαση: στην παραγωγή εξειδικευμένων σκλάβων στα δουλεμπορικά της αγοράς "εργασίας", στη διαμόρφωση ημιμαθών πολιτών-υποζύγιων, στη διασπορά παραποιημένων γνώσεων, στη συσσώρευση πληροφοριών που περνιούνται ως γνώση και αποδεικνύονται καταστροφικό φορτίο...Ένα σύστημα που ενώ, υποτίθεται, ενισχύει την αμφισβήτηση, στην πραγματικότητα την απωθεί και τη χλευάζει.

 Γνώση χωρίς αμφισβήτηση δεν είναι γνώση αλλά στυγνή κατήχηση.

(Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι λίγοι αξιόμαχοι και φωτισμένοι εκπαιδευτικοί, που αν και υποχρεωμένοι να κινούνται μέσα στους κόλπους ενός τέτοιου συστήματος-χωνευτηρίου, εντούτοις διαφοροποιούνται από αναλυτικά προγράμματα και νοοτροπίες και δίνουν το δικό τους, συχνά μοναχικό κι άνισο, αγώνα. Απελευθερώνοντας πρώτα συναισθηματικά τα παιδιά για να εργαστούν ανάλογα και στο γνωστικό πεδίο).

Έτσι κι αλλιώς, η εφηβεία είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος για τον άνθρωπο και οι αντιξοότητές της, τις πιο πολλές φορές, ενισχύονται και διογκώνονται μέσα στο μικρόκοσμο της σχολικής κοινωνίας, που αντικατοπτρίζει μια ολόκληρη κοινωνική πραγματικότητα.

 Είτε σε λένε Γιάννη, Αντώνη, Αλή, Ντμίτρι, Τζον, Πέτερ, είτε Μαρία, Αλίκη, Ελίζαμπεθ, Αϊσέ, Σβετλάνα, είναι σίγουρα λεπτή για σένα η ισορροπία:
 ανάμεσα στα εφηβικά σκιρτήματα και την απόρριψη, ανάμεσα στους "μπούληδες" και τα θύματά τους, στο να είσαι αποδεκτός στις παρέες ή απόβλητος, στο ν'ανήκεις στις κάστες "των πληβείων" ή των "πατρίκιων" ή να τις φτύσεις ακολουθώντας ξεχωριστά μονοπάτια, στο να γίνεσαι δέκτης πληθώρας άνισων κι αντιφατικών ερεθισμάτων και να τα επεξεργάζεσαι έτσι ώστε ή να σε ατσαλώσουν ή να σε λυγίσουν. Προβλήματα, που αν δεν υπάρξουν, απ'όλους τους εμπλεκόμενους γύρω από ένα παιδί, οι κατάλληλοι κι επιδέξιοι χειρισμοί, μπορούν να σημαδέψουν για πάντα τη ζωή του. Ή και να την τερματίσουν πρόωρα...

Σκέψου λοιπόν να είσαι έφηβος και να περνάς, εσύ και η οικογένειά σου, και από τη μισάνθρωπη στενωπό των σύγχρονων εποχών, με σπόνσορα τις "αγορές". Και να γίνεσαι ο δέκτης εκπαιδευτικών σχεδίων και πειραματισμών και ν'ακούς μέσα στην τάξη για χάρτες ανθρώπινων δικαιωμάτων και ηρωικούς αγώνες προγόνων και να τρέμεις κάτωχρος... λόγω υποσιτισμού ή ασιτίας! Ξέροντας πως οι άνεργοι γονείς σου κάνουν ό,τι μπορούν αλλά δεν...μπορούν! Και βλέποντας πως δεν είσαι ο μόνος που βρίσκεται σε τέτοια θέση, αλλά υπάρχει ένα ολόκληρο και διαρκώς αυξανόμενο  "κοινωνικό κλαμπ" γνωστών, φίλων, συμμαθητών που οφείλουν "να μορφωθούν" κι ας πεθαίνουν της πείνας! Και να είστε και υποχρεωμένοι να δίνετε κάθε λίγο και λιγάκι  εξετάσεις, έτσι για να εμπεδώσετε από νωρίς ότι τα πάντα στη ζωή εξαρτώνται από ανταγωνιστικά νούμερα και κοστολογούνται με βαθμολόγια και λίστες.

Και σκέφτεσαι πως ή εσύ δεν πας καλά ή όλοι αυτοί που διαχειρίζονται τον κόσμο στον οποίο καλείσαι να ζήσεις. Έναν τρελό κόσμο! ("mad world!")

Γιατί όλο και πιο συχνά σκέφτεσαι πως δεν θα'θελες να ζήσεις άλλο κι ας είσαι μόνο 14-15-16-17 χρονών, με μια ζωή να στρώνεται στα πόδια σου σαν τεντωμένο σχοινί που καλείσαι να ισορροπήσεις...

 Όμως πάντα υπάρχει και σε περιμένει κάτι ΟΜΟΡΦΟ εκεί έξω, που ξεκινάει από μέσα μας!
 Πίστεψέ το και...
....Μη το βάζεις κάτω!
Οι λύσεις δεν είναι μονόδρομοι και τα τεντωμένα σχοινιά μετατρέπονται σε μαγικά ραβδιά που μπογιατίζουν τη μαυρίλα που σου-μας πασάρουν με τα πιο ζωηρά χρώματα! Aρκεί να το πιστέψουμε ΟΛΟΙ πως μπορούμε και θα το καταφέρουμε! Κι εσύ κι εμείς οι μεγαλύτεροι!
 ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ/Η!

Να'σαι πάντα ο εαυτός σου! Αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να στο πάρει κανείς "σωτήρας", κανείς ξερόλας, κανείς φασίστας, καμιά "αυθεντία", κανένα σχολείο-κενοτάφιο της εκπαίδευσης.

Έτσι, για να τους τη σπάσεις κιόλας!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου