ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

To παράπονο του Δαρβίνου

μια σχεδόν ποιητική σάτιρα του ανιχνευτή

"Τα σημαντικότερα βήματα του  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ είναι διαδικασίες οι οποίες σχεδόν συντρίβουν τις κοινωνίες μέσα στις οποίες συμβαίνουν " WHITEHEAD

 " Ό,τι θεωρείται δόγμα είναι εκ των προτέρων λάθος!
 Έτσι, ακόμα δολοφονούν την ανάπτυξη του πνεύματος και λεηλατούν ψυχές και ζωές με ρακένδυτες προτροπές τύπου "πίστευε και μη ερεύνα", για να ικανοποιήσουν το σκοταδισμό.Ακόμα ψάχνουν να βρουν τον ενδιάμεσο κρίκο ανάμεσα στον πίθηκο και τον άνθρωπο,για να ικανοποιήσουν το δαρβινισμό. Ακόμα προσπαθούν να βρουν ένα μοντέλο σύνδεσης ανάμεσα στις διαδικασίες του μικρόκοσμου μ'αυτές του μακρόκοσμου, για να ικανοποιήσουν τις Γενικές (Α)Σχετικότητες, που ποτέ δεν αποδείχτηκαν και πειραματικά. Κι ακόμα η συμβατική επιστήμη και ειδικά η ιατρική, επιμένει να διαχωρίζει το σώμα από το πνεύμα, για να ικανοποιήσει ένα ολόκληρο κερδοσκοπικό καρτέλ"  ανιχνευτής

    "Το παράπονο του Δαρβίνου"
 Με επισκέφτηκε απρόσκλητος στον ύπνο μου εκείνος
ο παππούλης όλων των ειδών Δαρβίνος.
Ερχόταν είπε
από τα καζάνια του πυρός του εξώτερου
με πιθήκου σώμα και κεφάλι ανθρώπινο.
Μα πιο φριχτή μου φάνηκε η καταδίκη του
να κρατάει πάντα ατσαλάκωτη μια Βίβλο.
Τούτη τη μοίρα
μου τη σύστησε ως τη μεταθανάτια αγωνία του,
το δίχως τέλος αιώνιο μαρτύριό του.
Και είπε πως εμένα διάλεξε
για να καταθέσει το θεοσεβούμενο απόσταγμα
αυτής και της επόμενης ζωής:

ο στοχασμός και η έρευνα δεν ευνοούν τη σωτηρία της ψυχής!

Και στη θεϊκή πριν επιστρέψει τιμωρία του
που πάρθηκε με προτροπή
τόσο πολλών επίγειων αναθεμάτων,
πρόλαβε να δηλώσει με παράπονο
ότι πιότερο τον πίκραινε απ'όλα
που κι εκείνος είχε αποκτήσει στα δόγματα
κύρους πανεπιστημιακού δικαιώματα...

 ανιχνευτής

Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)