ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Ο κόσμος μας...

ένα ποίημα του ανιχνευτή...



Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ

Παλιές αυτοκρατορίες πομποδών τζακιών
που μεταμφιέστηκαν σε δημοκρατίες ανασφαλών αστών.
Τυραννικές κυβερνήσεις-σκιές,
μαφιόζικες σέχτες και κράτη χέρι χέρι,
άψυχα ανδρείκελα με χακί και μπλε στολές
και κάνες φονικές
που ξερνούν ελεύθερες αγορές και παράσιτα
και φορούν γαλόνια κι αστεράκια και παράσημα.
Από τη μια!

Αθεράπευτοι επιτυχημένοι ψυχοπαθείς
και φιλάνθρωποι οικολόγοι πλουτοκράτες,
αυτοδημιούργητοι ρουφιάνοι καριερίστες
κι επαγγελματίες λαοπλάνοι καναλάρχες.
Από την άλλη!

Πιο κει
νυν ξεπουλημένοι πρώην επαναστάτες
ή απλώς αυτοχρισμένοι στασιαστές
που ευλογούν τα αγωνιστικά τα γένια τους
και ρίχνουν γκομενάκια σε μαζώξεις και πορείες
με επαναστατικές βαρύγδουπες ορολογίες.

Πιο πέρα
φιλόσοφοι της διπλανής πόρτας
με πύρινες γλώσσες για να φλέγονται οι καρδιές
των άλλων μα ποτέ οι δικές τους.

Κι από πάνω
θρησκείες-μεσαιωνικά κάτεργα
ενός ευέλικτου πλανητάρχη
προσωπικού ρουσφετολάγνου τιμωρού θεού,
για να ταΐζουν το πνεύμα.

Κι από κάτω
ψυχοπαθητικές εταιρείες-κολοσσοί
μεταλλαγμένων δηλητηρίων
για να ταΐζουν το σώμα.

Κι ολόγυρα
υπερτροφικές εξωτικές τεχνολογίες
που σκλαβώνουν και κονιορτοποιούν
για να ερεθίζουν τον έλεγχο
και να γιγαντώνουν το Φόβο.

Και σαν ψίθυροι που γαργαλούν τη φαντασία
υποψίες απαγορευμένων γνώσεων για  ζαλισμένα κοπάδια
προσιτών μόνο για εκλεκτούς τσελιγκάδες.

Πολυεπίπεδη λοιπόν αιώνια μάχη
τάχατες του καλού και του κακού
με του πρώτου θρίαμβο μονάχα στις οθόνες
και πλήρης αφασία του άμαχου του πληθυσμού...

Αν αυτός
κι ακόμη περισσότερος
είναι ο κόσμος μου και ο δικός σου
τότε ένοχος είμαι κι εγώ
κι ο εαυτός σου!

Γι αυτό
ας μη κιοτέψουμε άλλο αδερφέ μου.
Η τελευταία επικηρυγμένη λέξη
που το πιο μεγαλειώδες θα σπείρει Χάος
μέσα στην παγωμένη τους τάξη
για ν'ανατείλει μια Ανθρώπινη αυγή
είναι για να ειπωθεί!

Από μένα κι από σένα
κι από τα παιδιά-φόβητρο για τα νοικοκυριά
που πετούν στου νομοθέτη τη σκουληκιασμένη μούρη
πίσω τη σημαδεμένη μαύρη προβιά..!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου