ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Εμείς!



“είμαστε εμείς που χτίζουμε τις πολιτείες και δεν έχουμε σπίτι

εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί

εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε

είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα

κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο”

                    ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ



Ναι!

Είμαστε εμείς που γευτήκαμε την αδικία και τις παραφωνίες της Ιστορίας!

 Που θρέψαμε με τον ιδρώτα, το χρόνο και το αίμα μας όλους εκείνους που γέμιζαν τα στομάχια τους με τις σάρκες μας, τα όνειρα και τους καημούς μας και έχτιζαν παλάτια πάνω στα κόκκαλά μας!

 Που μας εξαπάτησαν, μας πρόδωσαν, μας παραπλάνησαν, μας διαίρεσαν, μας πρόσφεραν βορά στις ορέξεις των εμπόρων κάλπικων ιδανικών, στο όνομα ανύπαρκτων θεών, μέσα από αιματοβαμμένα πεδία μαχών. Για να θησαυρίζουν οι τσελιγκάδες ακόμα περισσότερο και να μας αποζημιώνουν με γλοιώδικα μετάλλια ανδρείας και κούφιες αποδόσεις τιμών μετά τον άδικο χαμό μας. Μας έλεγαν και ήρωες επειδή αφανίζαμε τους όμοιούς μας, τα αδέλφια μας, για τα δικά τους ύπουλα τερτίπια και υπολογιστικά τεφτέρια...

 Είμαστε και αυτοί που κυνηγηθήκαμε από πολύ παλιά σαν μάγοι και μάγισσες για τις ιδέες μας, τους στοχασμούς μας, τις ανακαλύψεις μας, τα μηνύματά μας, τις αλήθειες που φωτίζαμε κουρελιάζοντας τα ξεδιάντροπα ψέματά τους!

  Και χλευαστήκαμε, αλλοιωθήκαμε, εξοντωθήκαμε...

Τους πιο επίμονους και αφοσιωμένους στα οράματα και στα θαύματα που μας ύψωναν μας αποκάλεσαν αιθεροβάμονες, αιρετικούς, αλήτες, ταραξίες, μαύρα πρόβατα (παραδεχόμενοι έτσι τα μαντριά που είχαν στήσει πάντα για εμάς)...

  Μας πέταγαν ψίχουλα πάντα αντί για ψωμί και μας πότιζαν χολή και φαρμάκι αντί για κελαρυστό νερό! Οφείλαμε να είμαστε διαρκώς στεγνοί, απαίδευτοι, ακίνδυνοι και ευυπόληπτοι μέσα στο σφαγείο τους. Νοικοκύρηδες, μεροκαματιάρηδες, θεοφοβούμενοι, ταπεινοί, υπάκουοι, υποδειγματικοί για τις νέες γενιές θυμάτων...

 Όμως το σαράκι που είχε τρυπώσει μέσα μας από πολύ παλιά, μεταλλάχτηκε στην πιο υγιή ασθένεια που θα μπορούσε να μας πλήξει!



Και νιώθουμε πιο ζωντανοί, πιο διαυγείς, πιο λαμπεροί από ποτέ κι ας μας λούζει το σκοτάδι που μας τάιζαν από πολύ παλιά. Γιατί είμαστε Ανθρώπινα 'Οντα και όχι αγέλες ιδιοκτησίας οικογενειακών τσιφλικιών.

Ναι! Είμαστε ζωντανοί και ξυπνάμε όλο και περισσότεροι απ'το χιλιόχρονο ύπνο μας!

 Με αισθήσεις ακονισμένες και όχι πια υποτυπώδεις και μεγαλειώδεις βλέψεις!

 Τα θέλουμε όλα κι ακόμα περισσότερα!
Να μας περιμένετε!

                            ανιχνευτής

Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)