ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Δικαιοσύνη για όλους


"Mε συλλογική αγωγή ζητούν εκατοντάδες Έλληνες πολίτες από την ελληνική δικαιοσύνη να αναγνωρίσει τη νόθευση και την πλαστογραφία των εκκαθαριστικών της εφορίας, ως προϊόν των μνημονιακών, αντισυνταγματικών επιταγών. Ζητούν, με άλλα λόγια από την Πολιτική Δικαιοσύνη να πράξει το αυτονόητο: ν'αδράξει την ευκαιρία, κρίνοντας στο πλαίσιο της δικαιοδοτικής της αρμοδιότητας, με όπλο το διάχυτο και παρεμπίμπτοντα έλεγχο της Συνταγματικότητας και να ακυρώσει εν τοις πράγμασι ολόκληρη τη μνημονιακή πραγματικότητα."

Πηγή: περιοδικό HELLENIC NEXUS

σχόλιο ανιχνευτή:
οι πολίτες καλά κάνουν από την πλευρά τους και εξακολουθούν να καταφεύγουν σε αυτό που αποκαλείται ελληνική Δικαιοσύνη (και είχε κρίνει εξαρχής συνταγματικό το, πρωτοφανούς κοινωνικής αδικίας και μεθοδευμένης γενοκτονίας, μνημόνιο!). Το ερώτημα όμως είναι αν οι δικαστές, που έχουν, τουλάχιστον ως τώρα, δείξει σε ποιον είναι ταγμένοι και στα μέτρα ποιων κόβονται και ράβονται οι "νόμοι", είναι έτοιμοι όντως να πράξουν το αυτονόητο. Και ν'αποδώσουν κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και υποδειγματική τιμωρία σε βάρος όλων των δοσίλογων...που καθιστούν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εν δυνάμει άνεργους & άστεγους, δουλοπάροικους, χωρίς ίχνος δικαιωμάτων, στα νύχια εγχώριων και διεθνών τσιφλικάδων...που κατασπατάλησαν το δημόσιο πλούτο της χώρας και ξεπουλούν όσο όσο τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της, λες και τους ανήκουν...που επιδίωξαν εξαρχής την υλική, πολιτιστική, ηθική, πνευματική χρεωκοπία ενός ολόκληρου λαού, με άξιους παραστάτες τα εμετικά ΜΜΕ...

 ...ενός λαού που φαίνεται να παρακολουθεί το βιασμό του αμήχανα, στωικά, παθητικά...
 αφήνοντας άφωνους τους Ευρωπαίους γείτονές του (και όχι μόνο), των οποίων την πόρτα της ζωής τους παραβίασαν ήδη τα αρπαχτικά του κέρδους και της εξαθλίωσης...και τα μάτια τους στρέφονται στο ξεζουμισμένο πειραματόζωο περιμένοντας να αποδείξει τις φήμες περί ανυπόταχτου χαρακτήρα του με τον πιο αποστωμοτικό τρόπο, εμπνέοντας (γιατί όχι;) και τους ίδιους...

 Άλλωστε όλοι οι λαοί ονειρεύονται, ελπίζουν, ερωτεύονται, αλληλεπιδρούν και διεκδικούν ΤΟ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ σε μια δημιουργική, ανθρώπινη ζωή.

Και η Δικαιοσύνη; Α! μα βεβαίως ο ρόλος της είναι να υπερασπίζεται τα παραπάνω!
   Σωστά; 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου