ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Απέναντι σε ένα τέτοιο αποικιοκρατικό-δολοφονικό κράτος είμαστε όλοι ΕΝΟΧΟΙ για "στάση" εναντίον του!

Σκουριές: το νέο Κράτος του Τρόμου


Με το σοκ από την κόλαση που ζήσαμε χθες στις Σκουριές ακόμα υπερβολικά έντονο, βρίσκομαι μπροστά στον υπολογιστή προσπαθώντας να γράψω ένα “κανονικό” άρθρο. Αδύνατον. Δεν μπορώ να βρω τις εκφράσεις, δεν ξέρω αρκετά σχήματα υπερβολής, άλλωστε όσους υπερθετικούς βαθμούς κι αν χρησιμοποιήσω η πραγματικότητα αυτών που συνέβησαν χθες πάλι θα με ξεπερνάει. Οπότε θα τα γράψω απλά, όπως τα έζησα, και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Η χθεσινή πορεία στις Σκουριές ήταν ίσως η μεγαλύτερη που έχει γίνει για τα μεταλλεία και σίγουρα μια από της μεγαλύτερες στην ιστορία της Χαλκιδικής. Πολύ πάνω από δυο χιλιάδες άτομα από όλες τις μεριές της Χαλκιδικής και αρκετοί συμπαραστάτες του αγώνα μας από Θεσ/νίκη, Κιλκίς και Θράκη ήρθαν στην Ιερισσό από όπου ξεκίνησε η αυτοκινητοπομπή για τις Σκουριές. Για πρώτη φορά υπήρχε τόσος κόσμος, κυρίως νέοι άνθρωποι, από χωριά εκτός της Ιερισσού, που είναι ο μεγαλύτερος πυρήνας του αγώνα. Μ. Παναγία, Αμμμουλιανή, Ουρανούπολη, Νέα Ρόδα, Μεταγγίτσι, Γομάτι, Ορμύλια, Ν.Μουδανιά, Πολύγυρο, Πλανά, ακομα και άτομα από τα “μεταλλευτικά” χωριά Στρατονίκη, Στάγειρα, Παλαιοχώρι, που αψήφησαν την τρομοκρατία της εταιρείας και ήρθαν να διαδηλώσουν για το βουνό.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα πριν από το “Χοντρό Δέντρο”, τη διασταύρωση δηλαδή από όπου ξεκινάει ο δασικός δρόμος για τις Σκουριές, και από εκεί ξεκινήσαμε την πορεία μας. Μπροστά μας, σε απόσταση περίπου 300 μέτρα βρισκόταν αστυνομικές δυνάμεις και κλούβες, μπροστά από μια μικρή πορεία μεταλλωρύχων που είχε ξεκινήσει από το Παλαιοχώρι. Δεν ήταν πάνω από 200-250 άτομα. Προχωρούσαν αργά προς το μέρος μας και η αστυνομία δεν τους σταματούσε, απλά τους συνόδευε. Τι ήθελαν άραγε; να χτυπηθούμε; Να έχουμε κανονικό εμφύλιο στην περιοχή; Μετά από λίγο αποχώρησαν, βλέποντας προφανώς το μέγεθος της δικής μας πορείας.
Ο δρόμος στο Χοντρό Δέντρο δεν ήταν κλειστός από ΜΑΤ, όπως άλλες φορές, μάθαμε όμως ότι υπήρχαν τέσσερις διμοιρίες επάνω, στις Σκουριές. Συνεχίσαμε με τα πόδια, άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, μια μακριά, ειρηνική πορεία 7 χιλιομέτρων μέχρι τις Σκουριές, μέσα στο υπέροχο βουνό μας που θέλουν να καταστρέψουν. Μια μικρή ομάδα από εμάς, γύρω στα 200 άτομα, παρέμεινε στο Χοντρό Δέντρο, για να προσπαθήσει να κρατήσει πίσω τα ΜΑΤ αν επιχειρούσαν επίθεση από το Παλαιοχώρι. Τώρα πια, έχοντας δει την απίστευτη αγριότητα των Ματατζήδων, κάτι τέτοιο ακούγεται μάλλον αφελές.
Όταν φτάσαμε στις Σκουριές αντικρύσαμε ένα τείχος από αστυνομικούς να φράζει το δημόσιο δασικό δρόμο, λίγο μπροστά από τα γραφεία της εταιρείας. Από πίσω οι “πράσινοι” Ματατζήδες και ακόμα πιο πίσω στελέχη της εταιρείας και ασφαλίτες. Για να μην προκαλέσουμε επίθεση μπήκαμε μπροστά οι γυναίκες και τους ζητήσαμε να μας αφήσουν να περάσουμε. Απόλυτη άρνηση. Είμασταν εκεί μπροστά στις ασπίδες φωνάζοντας συνθήματα και προσπαθώντας να μιλήσουμε στους ανέκφραστους αστυνομικούς. Είμαστε οι γυναίκες, οι μανάδες, οι αδελφές και οι κόρες σας και είμαστε εδώ για να προστατεύσουμε τον τόπο μας. Αγωνιζόμαστε για παιδιά μας και για το αύριο. Γιατί μας χτυπάτε; Εσείς τι θα πείτε στα δικά σας παιδιά;
Στα δεξιά μας, σε απόσταση μικρότερη από είκοσι μέτρα από εμάς και από το μπλόκο, άναψε μια φωτιά μέσα στο δάσος. Ένα πυροσβεστικό που ήταν πίσω από την αστυνομία πήγε να τη σβήσει και πολλές από τις γυναίκες έτρεξαν να βοηθήσουν κι αυτές. Αυτό που είδαν ήταν ότι τα ξύλα ήταν στοιβαγμένα σε σωρό, έτοιμα από πριν για να τους βάλει κάποιο χέρι φωτιά. Βγάζει μάτι η προβοκάτσια. Η γυναίκα που το λέει αυτό στο βίντεο είναι τώρα στο νοσοκομείο του Πολυγύρου, γιατί τα ΜΑΤ της σακάτεψαν το πόδι.
Κάποια στιγμή, όταν κόντευε να πέσει το βράδυ, η διοίκηση της αστυνομίας αποφάσισε ότι ήταν ώρα να τελειώνει μαζί μας και άρχισε η επίθεση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε απολύτως καμμία πρόκληση από τη δική μας πλευρά, ούτε μία πέτρα. Εκτοξεύοντας τεράστιες ποσότητες δακρυγόνων και ουρλιάζοντας “καριόλες” και “πουστράκια”, άρχισαν να κυνηγάνε τους διαδηλωτές χτυπώντας άγρια όσους έμεναν πίσω.
Δεν μπορούσα να τρέξω και μπήκα μέσα στο δάσος. Μπήκαν όμως και αυτοί μέσα στο δάσος και βρέθηκα να είμαι μπρούμυτα πάνω στα φύλλα, μέσα σε ένα σύννεφο από δακρυγόνα, με αφηνιασμένους Ματατζήδες να τρέχουν κι από δεξιά κι απο αριστερά μου. Με είδαν, δε με είδαν, δεν ξέρω, πάντως γλύτωσα. Τους άφησα να περάσουν, πήγα λίγο παρακάτω κι ανέβηκα σ’ένα αγροτικό αυτοκίνητο που μαζευε κόσμο και κατέβαινε προς τα κάτω. Στο ίδιο αυτοκίνητο ανέβηκε και σωριάστηκε στην καρότσα σφαδάζοντας από τον πόνο ένα νέο παιδί, άσχημα χτυπημένο στα πλευρά.
Το άγριο κυνηγητό συνεχίστηκε για τουλάχιστον δυο χιλιόμετρα. Αυτοκίνητα δικά μας ανεβοκατέβαιναν στο βουνό για να κατεβάσουν όλους τους διαδηλωτές. Όταν έφτασα κάτω, στο Χοντρό Δέντρο, είδα ότι είχανε ρίξει κάθετα στο δρόμο ένα μεγάλο πεύκο και του είχανε βάλει φωτιά για να εμποδίσουν την επίθεση από την άλλη δύναμη των ΜΑΤ που περίμενε από τη μεριά του Παλαιοχωρίου. Αν λυπήθηκα για το ένα δέντρο; Όχι φυσικά. Λυπάμαι, κλαίω, για τα δεκάδες χιλιάδες δέντρα που κόβει επάνω στο βουνό η καλή εταιρεία που προστατεύουν τα ΜΑΤ. Σήμερα το πρωί διάβασα στο μπλογκ των υποστηρικτών της εταιρείας τον εξής υποκριτικό τίτλο: ΣΟΚ! “ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ” ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ ΕΚΟΨΑΝ ΚΑΙ ΕΚΑΨΑΝ ΔΕΝΤΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ . Δεν τους είδα να “σοκάρονται” από τη σφαγή των δέντρων που γίνεται τώρα στις Σκουριές, ούτε από τα τέσσερα μεγάλα δέντρα που έκοψε η εταιρεία για να εμποδίσει την πρόσβαση των διαδηλωτών στις Σκουριές, στην πορεία μας στο βουνό τον περασμένο μήνα.
Βρισκόμασταν συγκεντρωμένοι στο Χοντρό Δέντρο και περιμέναμε να βεβαιωθούμε ότι είχαν επιστρέψει σώοι από το βουνό όλοι οι δικοί μας, όταν είδαμε ΜΑΤ να κατεβαίνουν τρέχοντας από το δασικό δρόμο, τον ίδιο από τον οποίο είχαμε κατεβεί κι εμείς. Η πρώτη αντίδραση ήταν έκπληξη: πώς πρόλαβαν και κατέβηκαν από το βουνό αφού ήταν από πίσω μας και για να φτάσουν στο Χοντρό Δέντρο θα έπρεπε να έρθουν με τις κλούβες; Αργότερα μάθαμε ότι αυτά ήταν “φρέσκα”, ξεκούραστα ΜΑΤ, που είχαν περάσει μέσα από τη Μεγάλη Παναγία και έφτασαν πάνω από το Χοντρό Δέντρο από άλλο δασικό δρόμο.
Αυτή είναι και η τελευταία εικόνα που έχει καταγράψει η κάμερα μου. Τα ΜΑΤ να κατηφορίζουν τρέχοντας. Αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται. Σα λυσσασμένα σκυλιά χύμηξαν πάνω στον κόσμο που προσπαθούσε να μπει στα αυτοκίνητα και να φύγει, πετώντας δακρυγόνα και χτυπώντας αδιακρίτως. Ποδοπατούσαν ανθρώπους, τραβούσαν γυναίκες από τα μαλλιά, χτυπούσαν με τα γκλομπς πάνω σε χέρια, πόδια, πλάτες. Τα αυτοκίνητα κινούνταν πολύ αργά γιατί ήταν πάρα πολλά και υπήρχαν και πάρα πολλοί πεζοί. Μέσα στον πανικό πολλοί τρακάρανε μεταξύ τους. Οι μαινόμενοι Ματατζήδες τρέχανε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τα χτυπούσαν με τα γκλομπς, σπάγανε τζάμια, ανοίγανε τις πόρτες και τραβούσαν τους ανθρώπους έξω, τους πετούσαν κάτω, τους κλωτσούσαν. Ματατζής άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου μου και μου φώναξε “Μασκούλα ε; Καριόλα!”, επειδή είχα στο μέτωπο μια χάρτινη μάσκα χειρουργείου κι άπλωσε το χέρι του να με τραβήξει έξω. Τράβηξα την πόρτα, έβαλα την ασφάλεια και περίμενα να αρχίσει να χτυπάει το αμάξι, αλλά αυτός είχε ήδη φύγει και χτυπούσε άλλο αμάξι.
Είδα με τα μάτια μου μπάτσο να σπάει τζάμι και να πετάει δακρυγόνο ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Όλο το εσωτερικο ήτανε μαύρο από τους καπνούς, καπνοί έβγαιναν από τα κλειστά παράθυρα και οι μπάτσοι τράβηξαν έξω τον οδηγό και τον σάπισαν στο ξύλο. Όπως έμαθα, το ίδιο έκαναν και σε άλλα αυτοκίνητα. Ένας οδηγός που του πετάξαν δακρυγόνο μέσα στο αυτοκίνητο, έχασε τον έλεγχο και χτύπησε Ματατζή. Ο άνθρωπος αυτός είναι σήμερα κατηγορούμενος στο αυτόφωρο για “βαριά σωματική βλάβη” του Ματατζή!
Η εντολή προφανώς ήταν “ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!” και το μήνυμα προφανές: “ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ”. Ο στόχος δεν ήταν απλά να διαλύσουν τη διαδήλωση, αυτό το έχουν ξανακάνει, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες είναι υπεραρκετά απέναντι σε ανθρώπους που δεν είναι εξοπλισμένοι να τα αντιμετωπίσουν. Η επίθεση των ΜΑΤ στους διαδηλωτές που έφευγαν ήταν οργανωμένο δολοφονικό σχέδιο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το περιγράψω, αν αυτά τα αφιονισμένα κτήνη είχαν όπλα είναι σίγουρο ότι θα τα είχαν χρησιμοποιήσει.
Έγιναν 15 συλλήψεις, τυχαίες συλλήψεις, δηλαδή όποιον κατάφερναν να πιάσουν. Το βράδυ στον Πολύγυρο, ο Διοικητής της Αστυνομίας, Ταξίαρχος κ. Παπουτσής, πήγε στο Νοσοκομείο Πολυγύρου όπου βρίσκονταν πολλοί από τους χτυπημένους διαδηλωτές και ζητούσε ονόματα. Οι γιατροί, προς τιμήν τους, επικαλέστηκαν το ιατρικό απόρρητο και δεν έδωσαν ονόματα. Χούντα.
Η λέξη “Χούντα” δεν έρχεται τυχαία στο μυαλό. Σήμερα δικάζονται στον Πολύγυρο οι 15 συλληφθέντες με την αυτόφωρη διαδικασία και με την κατηγορία της “στάσης”, δηλαδή της βίας κατά του Κράτους. Άρθρο 170 του Ποινικού Κώδικα. Η κατηγορία αυτή έχει να απαγγελθεί από την εποχή της Χούντας.
Στάση; Στάση εναντίον του Κράτους; Είναι η ιδιωτική εταιρεία το “Κράτος”; Είναι ο Μπόμπολας το “Κράτος”;
Τότε ένοχοι αυτού του εγκλήματος είμαστε όλοι. Οι 2500 άνθρωποι που ήμασταν χθες στις Σκουριές και η πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής μας που, αντίθετα από ότι λέει η προπαγάνδα, είναι ενάντια στα σχέδια της εταιρείας. Όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζουν για το έγκλημα που πάει να γίνει, συμπαραστέκονται στον αγώνα μας και αν βρίσκονταν στη Χαλκιδική θα ήταν σίγουρα μαζί μας στο βουνό. ΟΛΟΙ.
Αν αυτό είναι το “Κράτος” μας, τότε ναι, είμαστε όλοι ένοχοι “στάσης”.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου