ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Χούντα (ένα μείγμα εταιρικού φασισμού και απίστευτης αστυνομοκρατίας) στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου

" Δρακόντεια τα μέτρα ασφαλείας στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου. Φυσιολογικό θα'λεγε κανείς, μόνο που για πρώτη φορά, τα ασυνήθιστα σκληρά μέτρα δεν έχουν στόχο να προστατεύσουν τους αθλητές ή τους θεατές (τι υψηλά ολυμπιακά ιδεώδη είν'αυτά, όπου έχουν ανάγκη προστασίας αθλητές και θεατές!), αλλά τους σπόνσορες!

 Ανάμεσα στα πολύ παράξενα έως ανησυχητικά είναι μια σειρά ελέγχων και απαγορεύσεων που διέπουν την ανάρτηση φωτογραφιών, βίντεο και σχολίων στο διαδίκτυο από αθλητές και θεατές, με στόχο να μη βλάπτονται τα συμφέροντα των media που αναμεταδίδουν τους αγώνες.
 Επιπλέον, οι λέξεις 2012, Λονδίνο και Αγώνες αποτελούν επικίνδυνη ζώνη για οποιαδήποτε εταιρεία δεν εμπλέκεται στη διοργάνωση των αγώνων!!! Η Locog, η εταιρεία στην οποία έχει ανατεθεί η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό νομικό πλέγμα, βάσει του οποίου οποιαδήποτε απόπειρα συσχετισμού με τους Ολυμπιακούς Αγώνες από νη σπόνσορες διώκεται νομικά, με τέτοια σκληρότητα που θα επιφύλασσε κανείς σε στυγνούς εγκληματίες!
 Επίσης, η συγκεκριμένη εταιρεία (και ιδιοκτήτης, όπως αποδεικνύεται, των "Αγώνων αδελφοσύνης όλων των λαών") εξασφάλισε ακόμα και "αστυνομία", η οποία θα περιπολεί στο Ολυμπιακό Χωριό και θα σκεπάζει οποιαδήποτε μάρκα δεν ανήκει σε σπόνσορα!!( αρχίζει η εποχή του "αντάρτικου των κατατρεγμένων πολυεθνικών φιρμών;" Έχουν πλάκα, θα μπορούσε να πει κανείς, όλοι αυτοί που διαχειρίζονται με περισσή φροντίδα τους Ολυμπιακούς Κρουνούς Δολλαρίων!). Η Locog διατείνεται ότι έτσι προστατεύει τα συμφέροντα των εταιρειών, δίχως τη βοήθεια των οποίων δεν θα διοργανώνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες (τι πλήγμα για την ανθρωπότητα ή καλύτερα για τους στοιχηματόπληκτους όλου του κόσμου!). Να τι σημαίνει, λοιπόν, "ολυμπιακό πνεύμα" (ή ολυμπιακή υπερμίζα) στις μέρες μας..."

Πηγή: περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2012 (τα σχόλια στις παρενθέσεις του κειμένου ανήκουν στον ανιχνευτή)

 Ευγενής άμιλα, υψηλά αθλητικά ιδεώδη, υγιής ανταγωνισμός (εδώ ειδικά σηκώνει πολύ γέλιο, λόγω της "υψηλής επιστήμης" της ντόπας) και τρία μαδημένα ολυμπιακά πουλάκια που κάθονται πάνω στο Μπιγκ Μπεν και κλαίνε από ιερή συγκίνηση...
  Οι παραπάνω αξίες είναι ο αστραφτερός μανδύας με τον οποίο καλύπτουν τις very big business, όλοι αυτοί που θησαυρίζουν με το "αθάνατο (μάλλον κλινικά νεκρό) ολυμπιακό πνεύμα" και παράλληλα προωθούν την προπαγάνδα τους...

    Άντε και καλούς Αγώνες! (ουπς! είπα την απαγορευμένη λέξη, αλλά ευτυχώς δεν είμαι εταιρική οντότητα που έμεινε εκτός ολυμπιακού πανηγυριού!)
  

(καμαρώστε παραπάνω τα δυο εκτρώματα-μασκότ των εν λόγω Αγώνων, μάλλον χειρότερα κι από τα δυο σούργελα των Αγώνων της Αθήνας του 2004, εκεί όπου το Ολυμπιακό φαγοπότι και η γιορτή της μίζας επισκίασε όλα τα μετάλλια μαζί)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου