Η κρίση έφτασε και στη Γερμανία

H Γερμανία δεν μπορεί χωρίς την Ευρωζώνη, όχι για πολιτικούς λόγους, αλλά για σκέτους οικονομικούς. Μπορεί να λέμε ότι η Γερμανία θα επιβιώσει στρεφόμενη προς τηνΚίνα, Ρωσία κλπ, αλλά η πραγματικότητα δεν συνηγορεί προς αυτό, και τούτο, διότι η Κίνα απορροφά μόνο το 6% των εξαγωγών της, ενώ η ΕΖ το 40%, και η ΕΕ ανάμεσα στο 60% και το 70%. Και επιπλέον η Κίνα, με την παρατηρούμενη μείωση του ρυθμού μεγέθυνσης, δεν μπορεί να καλλιεργεί μεγαλύτερες προσδοκίες για το μέλλον. Τα μηνύματα που έρχονται απ' όλες τις μεριές λένε ότι τελικά η Γερμανία θα υποκύψει και ότι ανάμεσα στα πολλά Nein θα αρχίσει να βάζει και μερικά Ja. Η Ισπανία για παράδειγμα, θα τσιμπήσει το δανειάκι της για τις τράπεζες από το EFSF, αλλά χωρίς τις ουρίτσες των Μνημονίων και της τρόικας, όπως γινόταν μέχρι τώρα με την Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Οι τράπεζες θα δανείζονται απ' ευθείας, χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους και την ευγενική χορηγία των φορολογουμένων. Η αλλαγή αυτή δεν έχει ακόμα τελεσφορήσει, αλλά τα πράγματα πάνε μάλλον, προς την κατεύθυνση αυτή. Τι συμβαίνει και η κυρία Μέρκελ αρχίζει να γλυκαίνει;

Cynical

Μπορεί να είναι το ξεμπρόστιασμα των υπολοίπων 19 του G20, μπορεί να είναι το ξύπνυμα της αντιπολίτευσης στην ίδια της τη χώρα, μπορεί να είναι το  πραξικοπηματάκι των κρατιδίων που στύλωσαν τα ποδάρια και εκβιάζουν ότι δεν προτίθενται να ψηφίσουν στο τέλος του μηνός στην Bundesrat το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας, διότι οι ισοσκελισμένοι προυπολογισμοί που θα απαιτηθούν θα είναι χειρότεροι κι από σκοινί για να τα πνίξουν, μπορεί ακόμα να είναι και το γεγονός ότι όλο και περισσότερα δημοσιεύματα τολμούν να σκαλίσουν κάτω απ' το χαλί της μέχρι πρότινος θεωρούμενης κραταιάς γερμανικής οικονομίας και να αποδομήσουν το δήθεν γερμανικό θαύμα, το οποίο βασίστηκε στη μεγαλύτερη ανισότητα και στο μεγαλύτερο ποσοστό “junk jobs” εντός της ΕΖ. Με τέτοιες επιδόσεις, δεν είναι δα και να υπερηφανεύεται κανείς.

 

Κυρίως όμως είναι ότι η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η Γερμανία δεν μπορεί χωρίς την Ευρωζώνη, όχι για πολιτικούς λόγους, αυτούς ας τους αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη, αλλά για σκέτους οικονομικούς. Μπορεί να λέμε ότι η Γερμανία θα επιβιώσει στρεφόμενη προς τηνΚίνα, Ρωσία κλπ, αλλά η πραγματικότητα δεν συνηγορεί προς αυτό, και τούτο, διότι η Κίνα απορροφά μόνο το 6% των εξαγωγών της, ενώ η ΕΖ το 40%, και η ΕΕ ανάμεσα στο 60% και το 70%. Και επιπλέον η Κίνα, με την παρατηρούμενη μείωση του ρυθμού μεγέθυνσης, δεν μπορεί να καλλιεργεί μεγαλύτερες προσδοκίες για το μέλλον.

 

Το ότι η Γερμανία, αργά ή γρήγορα, θα μπει κι αυτή στο χορό και θα εισπράξει το αποτέλεσμα της πολιτικής που επιβάλει τα τελευταία χρόνια, δεν είναι πλεόν εικασία ή ευσεβής πόθος, αλλά πραγματικότητα. Η ύφεση δεν είναι πλέον έξω από την πόρτα της, αλλά έχει περάσει στο σαλόνι και στρογγυλοκάθεται.

 

Σύμφωνα με το σημερινό Spiegel, ο δείκτης PMI, ( Purchasing Managers' Index), που βασίζεται σε επισκόπηση 1000 εταιριών έπεσε κατά 0.8 μονάδες, στο 48.5, αρκετά πιο κάτω από τη βάση των 50 μονάδων και στο χαμηλότερο σημείο από τον Ιούνιο του 2009. Το ίδιο και η προοπτική στον τομέα των υπηρεσιών. Εδώ ο δείκτης έπεσε από το 55.9 τον Μάιο, στο 47, τη μεγαλύτερη πτώση της τελευταίας 15-ετίας. Tον Ιούνιο οι εξαγωγές είδαν τη μεγαλύτερη πτώση από τον Απρίλιο του 2009 και απ΄τη βιομηχανία χάθηκαν οι περισσότερες θέσεις εργασίας των τελευταίων δυό μιση ετών. Πρόβλημα παρουσιάστηκε και με την είσπραξη των φόρων. Τα έσοδα φέτος (42 δις), συγκρινόμενα με τα περσινά (51 δις), έπεσαν κατά 4.3%. Πτώση επίσης, παρατηρήθηκε και στις εξαγωγές κατά τον μήνα Απρίλιο.

 

Το πώς, οι φωστήρες και χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοι της κ. Μέρκελ ήλπιζαν ότι η Γερμανία με την τόση εξάρτηση από την ΕΖ θα μπορούσε να περάσει απέναντι χωρίς να βραχεί, είναι απορίας άξιον. Θέλοντας να σώσει τις τράπεζές της, στραγγαλίζει τη βιομηχανία της. Εμ, δεν γίνονται και τα δυο, σ' αυτή τη ζωή.