ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Ξεκίνησε η "μαύρη" πορεία των Ισπανών ανθρακωρύχων

Έπειτα από εβδομάδες συγκρούσεων με την ισπανική αστυνομία, ομάδα περίπου 180 ανθρακωρύχων της βόρειας Ισπανίας ξεκίνησαν την αποκαλούμενη «μαύρη πορεία» τους προς τη Μαδρίτη, αντιδρώντας στις πολιτικές λιτότητας που πλήττουν και τον τομέα τους.



Οι απεργοί θα περάσουν από αρκετές πόλεις της χώρας μέχρι να καταλήξουν στην ισπανική πρωτεύουσα. Οι δημοτικές αρχές των πόλεων από όπου θα περάσουν έχουν ήδη δηλώσει έτοιμες να παράσχουν τροφή και στέγη.
Τα ανθρακωρυχεία στις βόρειες περιοχές της Αστούριας και της Λεόν αποτελούν τη σχεδόν μοναδική πηγή εργασίας στην ευρύτερη περιοχή εδώ και σχεδόν έναν αιώνα.
 Σύμφωνα με την η El Pais, ο τομέας έχει μια βασική αδυναμία: δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την κρατική επιχορήγηση. Συνεπώς, το μέλλον του είναι αβέβαιο, καθότι οι επιδοτήσεις από την ΕΕ πήραν παράταση μόνο μέχρι το 2018. Στη συνέχεια όμως θα απαιτείται αποκλειστικά και μόνο κρατική ενίσχυση, η οποία είναι ήδη μειωμένη, λόγω της κρίσης.
 Αυτό είχε ήδη σαν αποτέλεσμα να σταματήσει η παραγωγή σε αρκετά σημεία και να απολυθούν χιλιάδες εργαζόμενοι. Επιπλέον, η εισαγωγή της συγκεκριμένης πρώτης ύλης κοστίζει λιγότερο.
 Ο τομέας που απασχολεί χιλιάδες Ισπανούς μοιάζει καταδικασμένος. Από τους σχεδόν 53.000 εργαζόμενους τη δεκαετία του 1980, σήμερα απασχολούνται 7.900 σε 47 σημεία.
 Το μείγμα αυτό έφερε τις απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες κρατούν εδώ και αρκετές εβδομάδες με πορείες στις μεγάλες πόλεις, αποκλεισμούς αυτοκινητοδρόμων, αλλά και κανονικές μάχες με την Αστυνομία.
Εικόνες που θυμίζουν χώρες της Νοτίου Αμερικής, όπου κυριαρχούν αντάρτικα κινήματα είναι καθημερινές στα πρωτοσέλιδα του ισπανικού Τύπου: ανθρακωρύχοι με αυτοσχέδια όπλα εκτοξεύουν «ρουκέτες» στους Αστυνομικούς.

Η «μαύρη πορεία» προς τη Μαδρίτη αναμένεται να ολοκληρωθεί στις 11 Ιουλίου.

ΠΗΓΗ: Indymedia (από  erg_deltio)
+ βίντεο: http://www.rtve.es/alacarta/videos/telediario/mas-200-mineros-inician-marcha-negra-hacia-madrid/1444925/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου