ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

"Σκαπούλα"(=κοπάνα)

Ανιχνεύοντας τις δαιδαλώδεις διαδρομές του Διαδίκτυου και ψάχνοντας για κάτι που κάνει τη διαφορά, έπεσα τυχαία πάνω στο κυπριακό μπλογκ "Σκαπούλα" http://skapoula.espivblogs.net/ Και μου άρεσε πολύ! Γιατί; Μα διότι πρόκειται για άλλο ένα βήμα ελεύθερης έκφρασης εκείνης της αξιοθαύμαστης ποιότητας πιτσιρικάδων που μαζεύονται, αυτοργανώνονται (κάτι που φοβίζει το Σύστημα καθώς απουσιάζει η κομματική ταμπελίτσα και η προβλεψιμότητα) κι εκφράζουν τις αγωνίες, τα όνειρα και τους πόθους τους,  με τον πιο αυθόρμητο και ειλικρινή τρόπο! Το μπλογκ αυτό έχει να κάνει με Αυτοοργανωμένη Μαθητική Ομάδα & Περιοδικό όπως μας συστήνονται και τα ίδια τα παιδιά:

 

 "Το περιοδικό Σκαπούλα είναι ένα αυτοοργανωμένο μαθητικό εγχείρημα για την προώθηση των ελευθεριακών ιδεών. Εκδίδεται από συνέλευση όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού χωρίς οποιαδήποτε μορφή ιεραρχίας. Ο αντί-ιεραρχικός μας χαρακτήρας αντικατοπτρίζει την αντίσταση προς οποιαδήποτε μορφή εξουσίας προωθώντας πρακτικές αυτοοργάνωσης και συλλογικότητας. Τασσόμαστε ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις, και βρισκόμαστε σε κάθετη ρήξη με τον κομματικό θεσμό και τους «καθοδηγητές» και «σωτήρες» της κοινωνίας. Ότι κάνουμε είναι σύμφωνα με τις δικές μας ικανότητες και αρνούμαστε κάθε είδους καλοθελητές και σπόνσορες.

ΧΩΡΙΣ ΣΠΟΝΣΟΡΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΚΕΡΔΟΣ

DIY ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ "

      Με τέτοια αιρετικά λόγια για κάθε αστική "δημοκρατία" που σέβεται τον εαυτό και τις δομές της μας παρουσιάζονται  λοιπόν οι πιτσιρικάδες αυτοί από την Κύπρο...

 Με άλλα λόγια, τρέμετε ρουσφετολόγοι και εθισμένοι στην απάθεια και μικροψυχία ενήλικες, που τα όνειρά σας φτάνουν ως την κατοχύρωση των ψίχουλων που σας πετούν τα αφεντικά και οι απατεώνες-καθρέφτες των δικών σας εαυτών, ηγετίσκοι σας. Τρέμετε γιαγιάδες και παππούδες "που έτσι τα βρήκατε, έτσι σας τα'μαθαν, άρα αυτά αναπαράγετε" και τα ψηφίζετε κι ας σας καταπίνουν τις συντάξεις και διαγράφουν το μέλλον παιδιών κι εγγονιών σας! Τρέμετε κι εσείς κομματάρχες με κομματοπελτέδες-ακόλουθους οποιωνδήποτε αποχρώσεων, που πάνω απ'όλα τα μαγαζιά ή τα παραμάγαζά σας να "ρολάρουν" και να εισπράττουν τις τραπεζικές επιχορηγήσεις. Και από ρεμούλες, επιβαλλόμενους "συμβιβασμούς", "προσεχτικούς για το λαϊκό καλό ελιγμούς" και υποσχέσεις ποιος σας πιάνει! Τρέμετε δυσαρεστημένοι και μίζεροι και μοιρολάτρες  νοικοκυραίοι, λαλίστατοι όσον αφορά στην πολιτική & κοινωνική κριτική,  γιατί ενάντια στα πολιτικά-πολιτιστικά δηλητήρια της κοινωνίας της οποίας ήσασταν πάντα αναπόσπαστα γρανάζια (κι ας λέτε τώρα ότι τίποτα δεν πάει καλά), έρχονται τα παιδιά που θα σας κάνουν στην άκρη, όπως ο δουλευταράς κηπουρός ξεριζώνει τα διάσπαρτα αγριόχορτα που εμποδίζουν τα λουλούδια ν'ανθίσουν σ'έναν όμορφο κήπο. Τρέμετε πολυεθνικές μάστιγες, τραπεζίτες και πολιτικές καμαριέρες τους, γιατί έρχονται εκείνες οι ασυμβίβαστα ελεύθερες  ιδέες και πρακτικές που σύντομα θα σας καταστήσουν μουσειακά αντικείμενα που θα θυμίζουν θλιβερούς καιρούς! Τρέμετε τέλος κι εσείς επαγγελματίες των πατριωτικών ιδεωδών-σφαγείων των λαών προς μέγιστο όφελος των οικονομικών κολοσσών, εσείς ψυχοπαθητικοί στρατηγοί και επιτελείς των ατέλειωτων στην οικουμένη πολέμων, που παρακολουθείτε από τα "στούντιό σας" σαν παραγωγοί ριάλιτι το κομμάτιασμα νεανικών σωμάτων και αθώων πληθυσμών. Γιατί έρχονται εκείνα τα παιδιά που δεν μασάνε τα ασυνάρτητα παρανοϊκά σας παραμύθια και θα σας καταστήσουν τόσο χρειαζούμενους όσο τους... παπάδες σε μια εκδήλωση αφιερωμένη στο έργο του Καζαντζάκη.

   
Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα η γνωριμία με τη "Σκαπούλα" μου άφησε ένα χαμόγελο που σφήνωσε στο πρόσωπό μου για πολλή ώρα, καθώς για άλλη μια φορά ένιωσα πως δεν είμαστε μόνοι ενάντια στο ψέμα και την υποκρισία! Μάλλον είμαστε πολλοί, οπότε είναι καιρός ίσως να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας και να στηρίξουμε ο ένας την προσπάθεια και το σθένος του άλλου...

 Κλείνοντας παραθέτω κάποια μικρά "διαμάντια" που μου γυάλισαν (και υπάρχουν αρκετά μέσα στον ιντερνετικό χώρο των παιδιών) από το μπλογκ:

 "Τα εθνικά τα ιδεώδη χάπια της αποχαύχωσης
που τα πλασάρουν οι εμπόροι σε χαύνους καταναλωτές 
πατρίδα έννοια συνώνυμη με την απάτη και τη βία 
οι νταβατζήδες της μιζέριας μας υμνούν τα όσια της φυλής"

"Γιατί άραγε υπάρχει ο στρατός; Για να εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και να μας προστατεύει φυσικά. Γιατί αν δεν έχουμε στρατό τότε θα μας κατασπαράξει ο εχθρός. Και υπάρχει επίσης για να μαθαίνουν οι νέοι πειθαρχεία και σωστή οργάνωση." (η σάτιρα είναι πράγματι μεγάλο όπλο κ.Λαζόπουλε, όταν δεν υπηρετεί μεγαλοεργοδοτικά συμφέροντα και δε λειτουργεί ως κυματοθραύστης της λαϊκής αγανάκτησης)


                                      ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου