ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2022

Τελικά, ποιανού το δράμα είναι μεγαλύτερο?

 

ΜΠΑΪΝΤΕΝ «ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ….. ΤΥΦΩΝΕΣ»

διεύθυνση video στη γνωστή πλατφόρμα: https://youtu.be/37JZhH8IBYc

Aπό τη μία έχεις το δράμα των κατοίκων της Πολιτείας της Φλόριντα, μετά τις "ιστορικών διαστάσεων" καταστροφές σε υποδομές και νοικοκυριά και δεκάδες νεκρούς, που άφησε πίσω της η καταιγίδα που είχε και όνομα αντρικό (Ίαν). Κι από την άλλη έχεις το δράμα του γέροντα που βγαίνει δημόσια και λέει αυτά που λέει, θαρρείς και έχει βαλθεί να φρικάρει τους ψηφοφόρους του και μη, θαρρείς και φτιάχνεται με το να εμπαίζει τους πάντες και τα πάντα...Αλλά θα μου πεις...μα εδώ έχουμε ένα ηλικιωμένο άτομο με εμφανή πλέον άνοια..! Τότε γιατί ακόμα βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και ταλαιπωρείται παριστάνοντας τον πρόεδρο των ΗΠΑ και αποδομώντας κι όποια σοβαρότητα έχει απομείνει στους θεσμούς? Α! μήπως επειδή έτσι, τουλάχιστον προς το παρόν, συμφέρει αυτούς που τον ελέγχουν (όποιος δεν το κατανοεί αυτό έχει διανοητικά θέματα σαν τον "πρόεδρο") και αδιαφορούν για την καθημερινή σχεδόν δημόσια έκθεση της σύγχυσης στην οποία βρίσκεται? Κάτι που αποδεικνύει και πόσο αδίστακτοι αλλά και πόσο αδιάφοροι είναι για αυτά που εισπράττει και αισθάνεται ο αμερικανικός λαός...και βιώνει στο πετσί του...Μέσα σε αυτό το ολέθριο για την ψυχική και σωματική  υγεία όλων Θέατρο του Παραλόγου, διότι υπάρχουν σοβαρότατες συνέπειες για την ευημερία και ασφάλεια του πληθυσμού που πηγάζουν από τις επιλογές και στοχεύσεις της "πολιτικής" του αξιολύπητου γέροντα.

Ποιων το δράμα είναι μεγαλύτερο? Ειδικά αν σκεφτείς ότι η κυβέρνηση του γέροντα, για την ακρίβεια της σκιώδους ομάδας χειρισμού του, έδωσε ως τώρα 80 δισεκατομμύρια δολάρια στο καθεστώς του αχυράνθρωπου ναζιστή και "μερακλή" και ψυχωτικού Ζελένσκι, ενώ ο αμερικανικός λαός υποφέρει από την διαρκή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και την ραγδαία φτωχοποίησή του... "The U.S is leading the way"

Κι αναρωτέται, εύλογα, ένας σκεπτόμενος μέσα στην κυρίαρχη παράνοια άνθρωπος: Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα προσφέρει την αναγκαία υλική στήριξη στους πληγέντες από τη θεομηνία ή θα τους πετάξει κάποια "ψίχουλα" και θα συνεχίσει να στέλνει πακτωλούς χρημάτων στην Ουκρανία ?


Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)