...υφαίνοντας την ου-τοπία μας: "Όργανο" της κεντρικής ονειρικής γεννήτριας παραγωγής ιδεών της αμετανόητα μη κομματικής,
και με δικούς της όρους πραγματικής, "συμμορίας"
αιθεροβάμονων,ουτοπιστών και πιστών κάθε ιερά μοναδικής ανθρώπινης στιγμής.
Χωρίς αφεντάδες και δούλους, αυτόκλητους σωτήρες, μεσσίες και ποιμένες,
εθνοσωτήριους ψαλμούς, σπόνσορες, δόγματα και ιδεολογικές αλυσίδες...
ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)
Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...
Αλλά...
...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...
" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke,τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"
Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...
Κάποιες χαζομάρες, ασυναρτησίες (καλύτερες πάντως από αυτές της κυρίαρχης αφήγησης), από εμάς, που μας βαραίνουν την καρδιά και μας ροκανίζουν την ψυχή. "Μαμουνίζοντας" με βόμβο (σημάδι του ότι είμαστε υγιείς!) μέσα και στο μυαλό μας. Αυτό το βαλλόμενο από ριπές μέσα κι έξω από οθόνες, από διαγγέλματα, από υποχρεωτικότητες απόκτησης "ελευθερίας με δελτίο" και με ψηφιακές άδειες κυκλοφορίας, από καταιγίδες ψυχοβγαλτικών εκβιασμών, εμπνευσμένων από πρακτικές και νοοτροπίες οργανωμένου εγκλήματος. Ένα μυαλό που πασχίζουμε να διατηρήσουμε στα λογικά του, μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα παράνοιας, μισανθρωπισμού και διαστροφής, μιας τοξικής και αντιεπιβιωτικής νέας "κανονικότητας"...ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΠΟΡΟ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΜΑΣ:
"Everybody got this broken feeling...Everybody knows it's now or never...!" Είναι η κομβική στιγμή όχι της "επαναπόκτησης" μιας υποτιθέμενης χαμένης ελευθερίας, αλλά της απόκτησης τώρα της πραγματικής ελευθερίας πάνω σε αυτή τη ΓΗ! Της ελευθερίας του να επιλέγεις πώς θα ζεις (και θα πεθαίνεις), της επιλογής του να επιλέγεις, του να κινείσαι ελεύθερα, να αναπνέεις και να ερωτεύεσαι ελεύθερα, του να έχεις πρόσβαση στη Γνώση και στην ανεμπόδιστη ροή της Πληροφορίας, του να αναλαμβάνεις τις ευθύνες που σου αναλογούν και να αναπτύσσεις ελεύθερα την προσωπικότητά σου, του να ορίζεις τον εαυτό σου χωρίς να ποδοπατάς τον εαυτό του άλλου, του να εξασφαλίζεις την αυτοδιάθεσή σου μέσα σε μια πολιτικοκοινωνική συνθήκη όπου ατομικό και συλλογικό συμφέρον ταυτίζονται...
Καμία φυλακή, καμία σκληροπυρηνική διαταγή, κανένα εξοντωτικό περιοριστικό μέτρο, καμία υποχρεωτικότητα σε ιατρική (και πάσης φύσης) πράξη, δεν μπορούνε και δεν επιτρέπεται να περιορίσουν το κορμί σου και να συρρικνώσουν το πνεύμα σου! Καμία παράκρουση με ψευδεπιστημονικό περιτύλιγμα, καμιά διαστροφή και αντιστροφή του οφθαλμοφανούς σε αόρατο, δεν πρέπει να αφεθεί να υποκαταστήσει την αλήθεια. Καμία σέκτα που διασπείρει αποδομητικά κι εκφυλιστικά κύματα διαρκούς Φόβου, καμία ηττοπάθεια και ψυχοσωματική κηδεία εν ζωή που βαφτίζεται με την εύηχη λέξη "ασφάλεια", κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης "για το καλό μας"(επιστρέφοντας και πάλι μετά την υποτιθέμενη ήττα του ναζισμού!), καμία διχαστική κατάπτυστη ρητορική και κανένας ψυχοπαθής τύραννος και ελεεινός τυραννίσκος, δεν έχουν δικαίωμα να μας μετατρέψουν σε αναλώσιμη στατιστική και αντικείμενα της πιο αισχρής αυθαιρεσίας που ξεφύτρωσε σαν δηλητηριώδες μανιτάρι μέσα σε μία αντιανθρώπινη τεχνο-επιστημονική δυστοπία...
Η πραγματικότητα δεν αντέχεται άλλο να εξελίσσεται σαν επιτραπέζιο παιχνίδι όπου τα πιόνια είναι οι λαοί. Που τους διαχειρίζονται κατά το δοκούν οι παίκτες και μεταπαίκτες, αλλάζοντας κάθε στιγμή και τους κανόνες...Everybody knows it's now or never...Για το παρόν αυτής της γενιάς και το μέλλον των επόμενων! Για το Φως που θα εξαλείψει κάθε ρυπαρό, εκφυλιστικό, ασφυχτικό για την ανάσα σκοτάδι....
Ζώσα Πνοή της ανθρωπότητας ανάπνευσε! Ρούφα με βουλιμία καθαρό αγέρι Ελευθερίας!
"Μην προσπαθείς να δώσεις χρόνια στη ζωή σου αλλά ζωή στα χρόνια σου" ΜΠΛΕΖ ΠΑΣΚΑΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου