ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 19 Μαΐου 2021

Ο απόλυτος ευτελισμός της ιατρικής επιστήμης, των μεθόδων της και της όποιας δεοντολογίας της στην υποτιθέμενη υπηρεσία της ανθρωπότητας (ο δήμαρχος και η...γιαγιά...)

 (Aφιερωμένο στον φίλο Τζο)


mr mayor of  New York: Είστε σίγουρος ότι είστε δήμαρχος; Μήπως έχετε μπερδέψει λιγουλάκι τον ρόλο και τα καθήκοντά σας; Μήπως η φιλοδοξία σας από την παιδική ηλικία ήταν να γίνετε κλόουν όταν ενηλικιωθείτε; Και μήπως έχετε μπερδέψει τον ρόλο του πλασιέ φαρμακευτικών σκευασμάτων, ελιξηρίων, αρσενικοβότανων κτλ. με αυτόν του "κράχτη" αλυσίδας fast food? Tι είστε τελικά, μήπως χρειάζεστε κάποιον ειδικό σε θέματα ψυχολογίας και διαταραχών της να σας βοηθήσει να βρείτε τον εαυτό και τον δρόμο σας; Και αν από κάποιο αστείο, κάποια φάρσα σε βάρος των κατοίκων του "Μεγάλου Μήλου", είστε τελικά δήμαρχος, τότε θεωρείτε τους δημότες σας...λιγούρηδες, πεινασμένους μέχρι απελπισίας; Γιατί τους προσβάλλετε έτσι "άκομψα"; Που για ένα burger με συνοδεία πατατών θα σπεύσουν να κλείσουν...ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΓΙΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ;  Τι είναι η υγεία μπροστά σε ένα λαχταριστό μενού (λείπει το αναψυκτικό!), σωστά; Αυτό είναι το κίνητρο για να εμβολιασθούν με τα πειραματικά fast track παραγωγής σκευάσματα (σύνδεση με fast food  μοντέλα διατροφής) οι άνθρωποι; Αυτή είναι η "επιστήμη" και οι "κράχτες" της, που προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους με επιστημονικά επιχειρήματα, με νύχια και δόντια, για..."το καλό τους"; Α! προσέξτε αγαπητέ κύριε, γιατί όταν τρώει κανείς καλό είναι να μην μιλάει μπουκωμένος, μπορεί να πασαλειφθεί, να του πέφτουν κομματάκια τροφής απ' το στόμα, να λερωθεί...δεν σας έμαθαν καλούς τρόπους στο κολλέγιο; Όσο για τα "πολύ θετικά αισθήματα" που αφήνετε να εννοηθεί ότι συνδέονται με την junk food (ή σκουπιδοτροφή) και τα οφέλη ή "προνόμια" του εμβολιασμού, μάλλον εννοείτε ότι τα μόνα θετικά αισθήματα που μπορεί να έχετε εσείς και οι όμοιοί σας αφορούν μόνο τους εαυτούς και τους εντολοδότες σας και τις υπερφιλόδοξες ατζέντες τους...

Ως απάντηση σε αυτά που λέτε, σας παραπέμπουμε στην παρακάτω συμπαθέστατη γιαγιάκα, τη γιαγιά που θα θέλαμε πολύ να έχουμε, άτομα σαν κι εμάς δηλαδή και οι παρέες μας. Ελπίζω να σεβαστείτε την άποψή της, διότι "δημοκρατία" έχουμε στο κάτω κάτω και η επιλογή είναι αναφαίρετο δικαίωμα των ελεύθερων ανθρώπων! (Κι αφήνουμε στην άκρη τα συνήθη ατεκμηρίωτα λόγια, "εν θερμώ κουβέντες", κάτι σαν το γαστρονομικό παραλήρημα του κ. δημάρχου, για "τείχη ανοσίας" προς όφελος της μπολιασμένης κοινωνίας...). Και όταν χλευάζεται, δαιμονοποιείται και καθίσταται καταδικαστέα η διαφοροποίηση, η αμφισβήτηση, η διαφωνία μέσα στους κόλπους μιας κοινωνίας, τότε δεν πρόκειται για πολιτισμένη κοινωνία. Αλλά για ανθρωποφάρμα, αδίστακτων και ικανών για όλα ιδιοκτητών και ανάλγητων επιστατών τους, που "αρμέγουν", ξεζουμίζουν κι ενίοτε σφάζουν τα αναλώσιμα ζωντανά της φάρμας. Επιστρατεύοντας συχνά και...παλιάτσους ή ηθοποιούς, δημοσιογράφους, "ειδικούς" και πολιτικούς, για να τα παραμυθιάζουν και να τα αποχαυνώνουν με τα κόλπα τους και τα αλλόκοτα λεγόμενά τους. Ώστε αυτά να βρίσκονται σε μια γενική σύγχυση, "αιθαλομίχλη" διανοητική, άρα να μην αντιλαμβάνονται πού βρίσκονται και με ποιους και με τι ακριβώς ή γενικώς έχουν να κάνουν...

Όποιος λοιπόν επιθυμεί να εμβολιαστεί και να απολαύσει το Big Mac του μετά, ας το κάνει, αναφαίρετο δικαίωμά του, όπως ισχύει και το αντίθετο κι ας μην προσφέρονται εδώ "δελεαστικά ανταλλάγματα"...

Μίλα κι εσύ granny :

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου