ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 13 Απριλίου 2021

Αν έχουμε να κάνουμε με φριχτά fake news, τότε αυτά διαδίδονται μέσα από ειδησεογραφικά δελτία...*

( *ΠΡΟΣΘΗΚΗ EK TΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ: Νέος λοιπόν τίτλος της ανάρτησης, αναπροσαρμοσμένος σε όσα πρόσφατα ακούγονται περί κολάσιμης διασποράς fake news...)

Τα ανακοινώνουν (tweet παρακάτω) ως οποιαδήποτε είδηση στη ροή ενός δελτίου, σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να μην πρόκειται να ιδρώσει κανενός το αυτί! Αυτή την εντύπωση έχουν για τον πληθυσμό;  Κι αν τελικά αποδειχτεί ότι πρόκειται για κάποιο είδος αστείου, τότε είναι ο ορισμός της νοσηρότητας:

ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΛΕΞΗ ΟΣΑ ΕΙΠΩΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ ALPHA, εκτός και αν πρόκειται για fake news, οπότε μας παρέσυραν κι εμάς τα ίδια τα ΜΜΕ και δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζει κάποιος να διαβάζει τις απορίες που διατυπώνονται σε αυτή την ανάρτηση: "...Σε κάθε περίπτωση απομονώνονται και απομακρύνονται από τους οικείους τους για αποφυγή του κινδύνου διασποράς...όπως προβλέπει το πρωτόκολλο του ΕΟΔΥ!". 
 Μήπως δεν καταλάβαμε καλά τα ελληνικά που αρθρώνονται σε δελτίο της ελληνικής τηλεόρασης; Υπάρχει τέτοιο πρωτόκολλο; Τι είναι αυτά που λέγονται στην τηλεόραση; Πάντως όχι προϊόν της δικής μας φαντασίας, έτσι δεν είναι; Όσο υπάρχει έστω και αυτό το βίντεο ως αποδεικτικό στοιχείο των απαράδεκτων αυτών λεγόμενων...
 Aλλά πέρα από άλλη μια "άστοχη τηλε-δήλωση", υπάρχει έστω και στα χαρτιά το διάταγμα 4682/25-2-2020 , που προβλέπει στην παράγραφο ε του πρώτου άρθρου: " το μέτρο του προσωρινού περιορισμού δύναται να υλοποιείται σε κατάλληλο χώρο νοσοκομείου, υγειονομικής δομής, θεραπευτικού ιδρύματος, σε κατάλληλες δημόσιες ή ιδιωτικές εγκαταστάσεις προσωρινής διαμονής, ή και κατ' οίκον, ανάλογα με την απόφαση του αρμόδιου κάθε φορά οργάνου..."  (ενδιαφέρον παρουσιάζει και η παράγραφος β του άρθρου). Κι ελπίζουμε, όσον αφορά στο υπογραμμισμένο σημείο, ότι θα παραμείνει λογικά στα χαρτιά.

Όμως, πάντα σύμφωνα με όσα ξεστομίστηκαν στο ειδησεογραφικό δελτίο,  θα μπορούσε ποτέ να  ισχύσει κάτι τέτοιο στην πράξη; Ασχέτως αν δεν είχε ενεργοποιηθεί ως τώρα, θα μπορούσε και πάλι να υποθέσει κάποιος, μένοντας αρχικά εμβρόντητος με όσα λέγονται στο συγκεκριμένο δελτίο ... Άδικα; 
Και για τη μαθητιώσα νεολαία (αρχικά) του λυκείου, το οποίο "άνοιξε τις αγκάλες του"; Οι οποίοι  έφηβοι (και οι εκπαιδευτικοί), που μέσω self test, και στη συνέχεια του  αναξιόπιστου rapid(?) τεστ, θα δηλώνονται θετικοί στον ιό, οπότε ειπώθηκε πως θα "απομακρύνονται από τους οικείους" ; Θα αποσπώνται από τους οικείους τους, που δεν ξέρουν oι ίδιοι πώς να τα φροντίσουν και θα τα πηγαίνουν σε...πού τελικά; Για να λάβουν τη φροντίδα που τους αξίζει και για να...λάβουν ψυχολογική ενίσχυση; Είναι δυνατόν; Προσπαθούμε να καταλάβουμε τα ακατανόητα που ακούστηκαν!


Και πού θα "απομονωθούν", αν ισχύουν όσα λέγονται στο δελτίο ειδήσεων παραπάνω, αληθεύει ότι σκοπεύουν να τα αποσπούν από τις αγκαλιές των δικών τους; (Για να μεταφερθούνε σε "κατάλληλες δημόσιες ή ιδιωτικές εγκαταστάσεις προσωρινής διαμονής" ;) Τι μπορεί να υποθέσει κάποιος που ακούει τέτοιες δηλώσεις στην TV? Αν αυτό ήταν fake news τότε οι συντάκτες των δελτίων έχουν πολύ αρρωστημένο χιούμορ, πέρα από το σκανδαλώδες της υπόθεσης!

Κι όπως όχι άδικα μπορεί να υποθέσει κανείς βάσει όσων εκείνοι διαδίδουν;

Να απομακρυνθούν μαθητές (ή εκπαιδευτικοί) μακριά από τους γονείς, από τη φροντίδα "των οικείων"; Και να οδηγηθούν σε ποιους; πού; Οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με παιδιά κι ενήλικες θετικούς, αλλά έχουν δικαίωμα να τα υποβάλουν σε οποιαδήποτε ιατρική πράξη(!), παρά τη θέλησή τους και παρά τη συναίνεση των οικογενειών τους, μακριά από τη θαλπωρή του σπιτιού τους και τη φροντίδα των δικών τους... Πόσο άνους πρέπει να είναι κάποιος για να το δεχτεί; Πόσο ναρκωμένα μπορεί να είναι τα ατομικά και συλλογικά αντανακλαστικά;  

Είδατε λοιπόν αγαπητοί τελάληδες τι εύλογα ερωτήματα γεννούν οι "βόμβες" που ρίχνετε έτσι απλά και με ελαφρά τη καρδία;

Κι αν θέλει κάποιος να συνεχίσει, έχοντας γίνει έξω φρενών εξαιτίας "ενημερωτικής επιπολαιότητάς" :

Αν ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο ποτέ, λέμε..."ΑΝ", ... τότε ... πού θα ήταν οι "αντιφασίστες";  πού θα ήταν οι υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Πού η δικαιοσύνη; Θα σιωπούσαν οι κοινωνικοί λειτουργοί, θα κρύβονταν οι ψυχολόγοι; 

Και θα φώναζαν τα σοκαρισμένα πλήθη: " Υπάρχει τελικά η υπέρ του ανθρώπου επιστήμη; πού χάθηκε η ΛΟΓΙΚΗ; "

Και θα μονολογούσαν οι πιο στοχαστικοί: "πού είναι όλες εκείνες οι συνθήκες που προσδιορίζουν ελεύθερα όντα; πόσο τόπο έπιασαν τα βιβλία, οι ταινίες, οι μουσικές που έδιναν στους ανθρώπους έμπνευση και έκαναν τις καρδιές να ανατριχιάζουν από συγκίνηση;  Διογένη πάρε πάλι το φανάρι σου και ψάξε να βρεις κανέναν Άνθρωπο, αν αντέξεις αυτή τη φορά με όλα όσα ακούσεις  και αντικρίσεις..." 

Και τέλος, οι κινηματογραφόφιλοι θα θυμόντουσαν τα λόγια μιας γαλλικής ταινίας της δεκαετιας του 1990: Είναι η ιστορία  μιας κοινωνίας ολόκληρης, που από πολύ ψηλά πέφτει...πέφτει σε ελεύθερη πτώση στο σκοτεινό κενό . Κι ενώ βλέπει το έδαφος να πλησιάζει, περνάει σε μια παθολογική κατάσταση ψυχικού "αδειάσματος", ένα είδος βαριού ψυχολογικού σοκ κι επαναλαμβάνει στον εαυτό της: "ως εδώ καλά...ως εδώ καλά..." Μέχρι να....ΖΝΤΟΥΠΠ!! Σημασία δεν έχει η πτώση. Αλλά η πρόσκρουση!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου