ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 6 Απριλίου 2021

" Ξύσε αυτό το συναίσθημα..."

(Xρήσιμο να ακούσει προσεκτικά ο αναγνώστης αυτά που λέγονται και στο βίντεο του επίλογου!...)

Ο "αυτοκράτορας" είναι  γυμνόςοφθαλμοφανέστατα και παντελώς, όλα κι όλοι, "παρέλαση κι επίσημοι με παράσημα και γαλόνια", τραυματίζουν την καθαρότητα των βλεμμάτων και βιώνονται σαν επώδυνα ενοχλητικός θόρυβος στα αυτιά. Και είναι και οι "βεβαιώσεις" και τα κυρίαρχα, από τα πάνω, συνθήματα επικινδύνως άνεϋ περιεχομένου, παγωμένα από έλλειψη Αλήθειας*, και αδύναμα να επιτύχουν συμβόλαια εμπιστοσύνης και συναίνεσης βάσει άντλησης σεβασμού που κερδίζεται βιωματικά! Μια Μαύρη Τρύπα επί Γης, μία Ταφόπλακα επί της Λογικής. Μία πρωτοφανής και εξόφθαλμα νοσηρή επίθεση κατά της ανάγκης κάθε ελεύθερου ανθρώπινου όντος για κίνηση, κοινωνική επαφή κι αλληλεπίδραση με τον Άλλον, σύμφωνα και με την Αριστοτέλεια άποψη περί της φύσης του ανθρώπου. 

Προελαύνει, θεωρώντας ότι τίποτα δεν θα της σταθεί στο τέλος εμπόδιο, με την αλαζονεία του σκληρού τυράννου: Μία τεχνοκρατική, ενδυόμενη εννοιολογικά κουρέλια, κηρύττουσα σαν, σαλεμένη τελείως, αυτόκλητη σωτήρας την εξ αποστάσεως αφύσικη-αντιανθρώπινη "κανονικότητα" και την
εμβολιαστική υποχρεωτική ρώσικη ρουλέτα και  φρανκενσταϊνισμό, ψηφιοποιημένη και on line "βελούδινα" στο σερβίρισμα τυραννική ως προς το αύριο της παγκόσμιας αναλώσιμης "πλέμπας",  ΚΑΤΑΔΙΚΗ : Θεμελιωδών δικαιωμάτων. Για δημιουργία κι ελευθερία επιλογής και πρόσβασης στην εργασία. Της επιλογής του πώς το κάθε άτομο θέλει να ζήσει, της κυριότητας του εαυτού, του σώματος, του ίδιου του μυαλού. Για δικαιοσύνη και νόμους που δεν ευνοούν απροκάλυπτα μια κοινωνία-ζούγκλα, όπου κυνικά κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυροτέρου, αυτού(-ών) που πλέον παραδίδει και σεμινάρια μαζικού "ανθρωπο-κυνηγητού", διασποράς κυμάτων τρόμου και παραλογισμού. Τα οποία και μολύνουν τα θύματα, τα παραλύουν ως προς τη διατήρηση πνευματικής διαύγειας κι ευθυκρισίας (εξαιρούνται οι αθεράπευτα ηλίθιοι και οι ως το μεδούλι τους δούλοι), μπλοκάρουν την εκδήλωση αντίδρασης, κάτι που τελικά τα καθιστά ακόμη πιο εύκολο στόχο. 

 Αλλά και μια ύπουλη, σε κάθε πτυχή και σχεδιασμό της, καταδίκη  της έμφυτης λαχτάρας και του ατέρμονου πόθου. Για εξερεύνηση, ανακάλυψη του ίδιου του εαυτού και προέκτασής του σε συνθήκες ευζωίας και αρμονικής συνύπαρξης, για περιπέτεια, για φυσικές διαδρομές έξω από τα τείχη των αστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης πληθυσμών και για καθαρό βουνίσιο αέρα. Και για έκθεση στο ζωοδότη Ήλιο και πρόσληψη βιταμίνης D, για διάπλατες αγκαλιές που σώζουν ζωές και ανεβάζουν το ανοσοποιητικό στα ύψη (αποδεδειγμένη η δύναμη της ανθρώπινης επαφής από την...πραγματική Ιατρική), για έρωτες και γυροβολιές και απερίφραχτες υπερβάσεις, από αυτές που κάνουν τον κόσμο να υπάρχει ακόμα και να παράγει ιδέες και (πραγματικό) Πολιτισμό. 

Μια καταδίκη σε απώλεια όλων εκείνων των ουσιαστικών, άρα κι εφαρμόσιμων και στην πράξη, εννοιών. Αυτών των όλων σε σύνθεση και διαρκή εξέλιξη στοιχείων που προσδιορίζουν τα έλλογα κι έμψυχα ανθρώπινα όντα ως πολύπλοκα συστήματα, ικανά για την πιο θαυμαστή διεύρυνση και υπέρβαση ή για το αντίθετο όταν η έλλειψή τους ή και  διαστροφή τους κυριαρχεί καταλυτικά. Μία καταδίκη  σε έναν αργό πνευματικό, επώδυνο, αποτροπιαστικό, βιολογικό θάνατο.

 Και οι "κλειδοκράτορες" του πλανήτη-φέουδο όπως τον θέλουν, οι "αυλικοί" τους και οι "επιστάτες" των ποιμνίων παγκοσμίως, δεν υπολογίζουν φυσικά ούτε τα μικρά κι ανυπεράσπιστα παιδιά, τους εφήβους και τους νέους, κανέναν.....

Οι αιώνιες χαρές της ζωής οφείλουν να θριαμβεύσουν επί του ορκισμένου μισανθρωπισμού, της θανατολαγνείας και της Σκοτεινής πλευράς της τεχνο-επιστήμης...

* άλλο ένα ράπισμα ηχηρό στο μασκοφορεμένο αφήγημα:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου