ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2021

" Δεν έχω ριψοκινδυνεύσει να φάω το πρόστιμο των 300 €..."

Ως σχόλια στο παρακάτω κείμενο κάποια συνθήματα που προωθούνται και διεισδύουν ως τον πυρήνα των κυττάρων των κοινωνιών, ριζώνοντας και βλασταίνοντας στο συλλογικό τους υποσυνείδητο, την εποχή της "πανδημίας" ή πιο σωστά "επιδημίας";

"Κρατάτε αποστάσεις ασφαλείας - η ανθρώπινη επαφή είναι επικίνδυνη!" - "Φοράτε πάντα τις μάσκες σας και πλένετε συνέχεια τα χέρια σας!" (μέχρι να πληγιάσουν...) "Η μοναξιά είναι ασφάλεια, η συναναστροφή ανευθυνότητα!" "Καταδώστε ως υπεύθυνοι πολίτες τους αρνητές!"  "Υπακούτε σε ό,τι σας λένε και μην αμφισβητείτε την (τηλε-)επιστήμη !"  "Απομονώστε τους επικίνδυνους για να αποφύγετε τη μολυνση!"  "Εμβολιαστείτε θέλετε και όχι, για το καλό σας!" (κι ας δείτε τα ραδίκια ανάποδα λόγω "απρόβλεπτων παρενεργειών"...)

ΦΑΥΛΟΙ ΚΥΚΛΟΙ

Ένας φίλος μου και μια φίλη μου, μακροχρόνια άνεργοι και οι δύο, με εξέπληξαν λέγοντάς μου πως, αν και κυκλοφορούν κανονικότατα, έχουν να στείλουν sms στο 13033 πάνω από ένα μήνα, μόνο και μόνο επειδή απηύδησαν. Με εξέπληξαν αρνητικά, διότι εγώ, ως κότα λυράτη, δεν έχω ριψοκινδυνεύσει να φάω το πρόστιμο των 300€. Από αυτό καταλαβαίνουμε πως θα έρθει, αν έρθει, η αλλαγή του υφιστάμενου καθεστώτος και από ποιους. Πάντως η αλλαγή δεν θα έρθει από τους...
επιστήμονες, των οποίων η δειλία μας και η θρασύτητά μας υποσκελίζουν την νοημοσύνη μας και την χρησιμότητά μας αντίστοιχα. Ανταγωνιζόμαστε επάξια τις τηλεπερσόνες· σε θρασύτητα, μάλιστα, ίσως να τις ξεπερνάμε. Η λεγόμενη θρασύτητα των χιλίων καρδιναλίων του παρελθόντος υπολείπεται της θρασύτητας ενός μόνο επιστήμονα σήμερα. Ο Δυτικός πολιτισμός κακόμαθε τον επιστήμονα και τον κατέστρεψε· υπερεκτιμώντας τον κύκλο, τον έκανε φαύλο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης θυμάμαι σε μια συνέντευξή του πριν χρόνια είχε πει πως στην 7χρονη Χούντα 200 άνθρωποι αντιστάθηκαν. Τότε μου φάνηκε μικρό το ποσοστό. Τώρα όμως που βλέπω τις στρατιές των δικηγόρων, των γιατρών και των πολιτικών, διεθνώς, να κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο για τα ανεκδιήγητα που συμβαίνουν γύρω μας, καταλαβαίνω πως οι 200 Ελλαδίτες, που διακινδύνευαν σαφώς περισσότερα από 300€, ήταν μεγάλο ποσοστό της τότε κοινωνίας.
Τελικά, με την θρασύτητα, σε μεγάλες δόσεις, κυριεύεις έναν πλανήτη.
το είδαμε ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου