ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020

Το δράμα της χρήσης των παιδιών ως πειραματόζωων..

Όσα ακολουθούνε αποτελούν αποσπάσματα από μία ανάρτηση που πρέπει να διαβάσουν με προσοχή όλοι οι γονείς, όλοι οι άνθρωποι, χωρίς εισαγωγικά. Σαν αυτούς που παίρνουν συγκεκριμένες  αποφάσεις και με τη συμβουλή "ειδικών επιστημόνων", λες και δεν γνωρίζουν ή δεν υποψιάζονταν τα δεδομένα και τα συμπεράσματα που ακολουθούν. Και βέβαια παραπέμπω και σε αυτό: "Το μεγαλείο του βιασμού της βρεφικής-παιδικής ψυχικής υγείας..."


Μια πλειάδα Γάλλων Ψυχολόγων, Παιδοψυχιάτρων, Ψυχαναλυτών καταγγέλει: η παιδική ηλικία χρησιμοποιείται ως ένα πειραματικό πεδίο θεσμικών τεχνικών χειραγώγησης. Κλινική μελέτη: Τραυματικές επιπτώσεις της τρέχουσας υγειονομικής πολιτικής στα παιδιά…


Σε αυτό το άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Lancet Child & Adolescent Health, οι συγγραφείς επιμένουν στον τραγικό αντίκτυπο των πολιτικών μέτρων κοινωνικής απομόνωσης για τα παιδιά και τους εφήβους. Μας θυμίζουν ότι οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις αποτελούν μέρος των βασικών ανθρώπινων αναγκών, όπως και η βασική ανάγκη για φαγητό ή ύπνο. Το αίσθημα ανεπαρκούς σύνδεσης με άλλους έχει βαθιές και διαρκείς αρνητικές συνέπειες στη σωματική και ψυχική υγεία, και αυτό μπορεί ακόμη και να οδηγήσει σε περισσότερη θνησιμότητα. Κάποια πρωτόκολλά βιοασφάλειας υποχρεώνουν τα παιδιά να παραμείνουν σ’ ένα κλουβί-case, κάτι που εμποδίζει το ελεύθερο απαιτούμενο ξεδίπλωμα μιας αρμονικής ανάπτυξης ψυχοκινήρα κυρίως κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων.

Η μάσκα βιώθηκε ως ένα μαρκάρισμα-είδος ρύγχους ως ένα αντικείμενο ανορθολογικό φετίχ που θ΄απομάκρυνε-απωθούσε έναν αόρατο εχθρό. Επίσης από τότε που το παιδί αποσύρει τη μάσκα του για να ξαναβρεί μια κανονική ζωή, αυτό μπορεί να βιώσει εμπειρίες τρόμου και ενοχής. Είχαμε αναφορές από λογοθεραπευτές και ψυχολόγους που δείχνουν ότι τα παιδιά φοβούνται τόσο πολύ ότι θα τους επιπλήξουν ή ακόμα και θα πεθάνουν αν τη βγάλουν, που έκτοτε είναι μπλοκαρισμένα για να κατεβάσουν την μάσκα. Η πραγματικότητα είναι ότι τα παιδιά έχουν μια σημαντική ανάγκη να δουν το πρόσωπο των ατόμων που ασχολούνται με αυτά: να διαβάσουν τα πρόσωπα, τις εκφράσεις τις μιμήσεις, αυτό που μεταφράζεται από το παγκόσμιο παιχνίδι της γκριμάτσας (βραδυγλωσσία, κλπ.). Η ανάγνωση του προσώπου επιτρέπει άλλοτε μια εκμάθηση των συναισθημάτων στο πρόσωπο του άλλου, όσο και την εκμάθηση των λειτουργιών του που είναι απαραίτητες για τη γλώσσα και την επικοινωνία. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2020, οι καθηγητές παιδιατρικής Christèle Gras-Le Guen, η αντιπρόεδρος της γαλλικής παιδιατρικής κοινωνίας και ο Régis Hankard συντονιστής του παιδιατρικού δικτύου κλινικής έρευνας Pedstart, είναι κατηγορηματικοί: «Το COVID-19 δεν είναι μια ασθένεια που προσβάλλει τα παιδιά. (…) Το Covid-19 δεν είναι σίγουρα παιδιατρική νόσος. “.

Παρά αυτήν την ιατρική παρατήρηση,οι διαμαρτυρίες των παιδιών σχετικά με τη χρήση μάσκας μπορούν να θεωρηθούν απαρατήρητες να επιφέρουν ακόμη και επίπληξη, με το πρόσχημα ότι δεν θα ήταν τόσο τρομερό να φοράτε μάσκα όλη την ημέρα (“οι χειρουργοί τις φορούν καλά!” ). Εξ ου και το σιωπηρό μήνυμα ότι τα παιδιά δεν επιτρέπεται πλέον να παραπονιούνται στην καθημερινή τους ζωή για τυχόν ταλαιπωρία ή σωματική και / ή ψυχολογική δυσφορία. Επιπλέον, σε επίπεδο φυσιολογίας, το να στερείς τα παιδιά από το οξυγόνο, επιδεινώνει όλο αυτό που θα πούμε παρακάτω. Το να φοράτε μάσκα συνεχώς δυσκολεύει την αναπνοή και τονίζει το αίσθημα άγχους . Οι γιατροί παρατηρούν επίσης αύξηση των αναπνευστικών προβλημάτων όπως η ασθματική βρογχίτιδα. Η έλλειψη οξυγόνωσης του εγκεφάλου προκαλεί ελλείμματα συγκέντρωσης, προσοχής, μνήμης, διακινδυνεύοντας περισσότερα παιδιά να αποτύχουν στο σχολείο, για να μην αναφέρουμε τις επιπτώσεις στην ανοσία τους.

Η Dr Margarite Griesz-Brisson, Δρ, Ιατρικής, συμβουλεύτρια νευρολόγος και νευροφυσιολόγος με doctorat στην Φαρμακολογία προειδοποιεί επί της σοβαρότητας ενός προβλήματος κορεσμού του οξυγόνου και κορεσμού στο C02 : σύμφωνα με αυτήν « για τα παιδιά και τους ανήλικους οι μάσκες είναι απολύτως απαγορευτικές » κι αυτό για να επιτρέψουμε την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού συστήματος και την ανάπτυξη του εγκεφάλου.

Oλόκληρο το πάρα πολύ ενδιαφέρον κείμενο: https://dimpenews.com/2020/12/11/μια-πλειάδα-γάλλων-ψυχολόγωνπαιδοψυ/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου