ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2020

" Ένα τεράστιο πλυντήριο έχει μπει στην πρίζα, εδώ και 7 χρόνια, μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα..."



Άποψη δικιά μας για όσα ακολουθούν: Λόγια μεστά, περιεκτικά και σταράτα! "Νίκη της Δημοκρατίας!" αναφώνησαν σύσσωμοι όλοι οι "δημοκράτες", με την καταδικαστική απόφαση για τα χρυσαύγουλα. Όλε! (Περιμένετε όμως την οριστική κατάληξη των ενόχων, γιατί έχουμε και τον ανασταλτικό χαρακτήρα στις ποινές τους...). Συγγνώμη αλλά για ποια δημοκρατία μιλάμε;  Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά μέσα στη "δεξαμενή απλύτων" του Ελλαδιστάν: Αυτή της τρομολαγνείας και "βιοτρομοκρατίας" στα επιδοτούμενα με εκατομμύρια κοβιντοευρώ προπαγάνδας ΜΜΕ; (κορυφαίο hit η παραίνεση διορισμένου λοιμωξιολόγου από το κράτος "να μην αγκαλιάζουν και χαϊδεύουν οι γονείς τα παιδιά τους μην και "κολλήσουν"). Αυτή της δαιμονοποίησης της έκφρασης διαφωνιών σε κυρίαρχα αφηγήματα, αυτή της εδώ και δεκαετίες κατάχρησης δημόσιου χρήματος και σωρείας βαρβάτων σκανδάλων; Αυτή του νόμου περί ευθύνης υπουργών και παραγραφής αδικημάτων από αυτούς, αυτή της θεσμοθετημένης κατάργησης  ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, αυτή της εργασιακής εξαθλίωσης και νόμιμης αυθαιρεσίας των μεγαλοεργοδοτών; Όπως σε αυτή την κατάπτυστη πρόσφατη εξέλιξη: Η νέα κανονικότητα! "Θα δουλεύουμε υπερωρίες αλλά δεν θα τις πληρωνόμαστε" 

Κι αλήθεια ρε μάγκες: ποιες καταστάσεις και συνθήκες κοινωνικής αποτέφρωσης οδήγησαν τα "golden eggs" από το 0,25% σε ποσοστό που κόντεψε να ξεπεράσει το 10% ;
Είναι τόσο μεγάλο το τσουνάμι της υποκρισίας, κομματοσκυλίσιας συστράτευσης με τη δύσοσμη "λογική" της και σιωπηλής έστω αποδοχής της, που σχεδόν κανείς σε αυτή τη χώρα δεν δικαιούται πια να ελπίζει σε οποιουδήποτε είδους "σωτηρία"...


Ένα τεράστιο πλυντήριο έχει μπει στην πρίζα, εδώ και 7 χρόνια, μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα...

Της Ιωάννας Υψηλάντη


Ένα τεράστιο πλυντήριο έχει μπει στην πρίζα, εδώ και 7 χρόνια, μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Μέσα σ΄αυτό, έχουν μπει τα άπλυτα της πολιτικής ΟΛΩΝ των... κομμάτων, που κυβέρνησαν και κυβερνούν την χώρα, μετά τον Β΄ΠΠ.
Έχουν μπει τα άπλυτα της ελεγχόμενης και κατευθυνόμενης Δικαιοσύνης, που έχει αλωθεί, από το πολιτικό σύστημα.
Έχουν μπει τα άπλυτα των κρατικών δομών καταστολής.
Τα άπλυτα της εφοπλιστικής και επιχειρηματικής ελίτ, τα άπλυτα των ξένων πρεσβειών, τα άπλυτα της ΕΕ, τα άπλυτα των "ανθρωπιστικών" ΜΚΟ και δεκάδων "δικαιωματικών".
Τα άπλυτα των εμετικών ΜΜΕ.
Τέλος, τα λερωμένα τ΄άπλυτα σχεδόν 400.000 συμπολιτών μας, που το 2015 ανέδειξαν την ΧΑ, σε τρίτο κόμμα, στο Κοινοβούλιο. Δεν μ΄ενδιαφέρουν οι λόγοι, οι αιτίες, οι δικαιολογίες! Είναι κι αυτές στρατευμένες, στο ξέπλυμα!
Σήμερα, όσοι απ΄αυτούς τους πολιτικούς, που κυβέρνησαν, θάπρεπε να έχουν κρυφτεί στα άπλυτα τους και να μην εμφανίζονται με δηλώσεις καταδίκης της ΧΑ! Είναι η πολιτική τους, που την ανέσυρε, από τον πάτο της αναμονής!
Η πολιτική της υποτέλειας σε ξένα συμφέροντα.
Η πολιτική της δήθεν δημοκρατικότητας και των "ίσων δικαιωμάτων", που επικαλούνται, για να εγκαθιδρύσουν τις φασιστικές πολιτικές των Μνημονίων, των αχρείαστων λοκ ντάουν, της αφαίρεσης κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων. Η πολιτική των οικογενειακών και φιλικών συναλλαγών, της διαφθοράς, της απαξίωσης του πολίτη, που τους χρηματοδοτεί, χωρίς ποτέ να ζητάει τον λόγο!
Σήμερα, είναι μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιοριστούμε, ως ΠΟΛΙΤΕΣ, κάνοντας την αυτοκριτική μας και να γκρεμίσουμε την σάπια "Δημοκρατία" τους!
Μια διαδήλωση, κατά της ΧΑ, δεν φτάνει, όταν καταπίνουμε, καθημερινά, Πράξεις Νομοθετικού περιεχομένου, Δημοψηφίσματα, που αναιρούνται, ανήθικους νόμους, αυταρχισμούς, διαχωρισμούς, χλευασμούς, βασισμένους στον απόλυτο τρόμο!
"Η τυραννία ενός ηγεμόνα σε μια ολιγαρχία δεν είναι τόσο επικίνδυνη για το κοινό καλό, όσο η απάθεια των πολιτών σε μια δημοκρατία", είπε ο Μοντεσκιέ.

Δανεισμένο από ΕΔΩ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου