ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2020

Βάλτε τον "Πολιτισμό" εκεί που ξέρετε....


Βελγικό Κογκό 1955... εξαγωγή ευρωπαϊκού πολιτισμού στις αποικίες τους...

πηγή φωτο

Νάτος και σήμερα: Ο τεχνολογικά εξελιγμένος "Δυτικός Πολιτισμός" με τις υψηλές κοινωνικές αξίες, τους αόρατους ανθρώπους για

αόμματους περιπατητές, της "αγίας κατανάλωσης" για δίχως ίχνος κοινωνική συνείδηση καταναλωτές...Χρειαζόταν να έρθει (ή να φέρουν αυτοί που γελάνε με τα "ζώα της μεγάλης φάρμας" και τις βεβαιότητές τους) ένας COVID για να καταλάβουν (;) οι "πολιτισμένοι" ότι κανένας πολιτισμός και καμία κοινωνική συνοχή ΔΕΝ αποτελούν σταθερές αξίες με αδιατάρακτη συνέχεια. Και το κοινωνικο-πολιτικό γαμήσι αποκτά, κατά κάποιο τρόπο, συνείδηση καθώς δεν κάνει πια διακρίσεις ανάμεσα σε "παιδιά του Εγώ ειμί ο Ων" και "αποπαίδια" ενός κατώτερου θεού... 

Δεν είδες ούτε άκουσες ποτέ τίποτε, δεν ήξερες και δεν μπήκες ποτέ στον κόπο να αναρωτηθείς και να ρωτήσεις; Κανείς δεν είναι αθώος για το παρελθόν που αποτελεί και το αιώνιο παρόν...!


"Ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι (ονομάζονται επίσης “εθνολογικές εκθέσεις” ή χωριά νέγρων) ήταν δημόσια ανθρώπινα εκθέματα του 19ου και του 20ού αιώνα, σε συνήθως αποκαλούμενη, φυσική ή πρωτόγονη κατάσταση. Ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι και εκθέματα υπήρχαν έως λίγο πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
  - Απόσπασμα από το Ota Benga: Μια ιστορία σαν… βραχνάς για το δυτικό πολιτισμό!

" Μια ρητορική, θα'λεγα, ερώτηση από εμάς: Αλήθεια; υπάρχει χειρότερος σαλτιμπάγκος, σθεναρός υπερασπιστής της αυταπάτης που βαφτίζει εξέλιξη και της α-νοησίας που προβάλλει ως ευφυία, άγριο θηρίο εθισμένο στην πιο αφύσικη κτηνωδία και φρίκη, αμετανόητος δέσμιος μιας διάτρητης από κάθε αυθεντικό νόημα υλιστικής αυταπάτης και αέναα ανακυκλούμενης αιτίας μεγάλων ατομικών δεινών και συλλογικών συμφορών, από τον "πολιτισμένο" υπ-άνθρωπο της Δυτικής αποικιοκρατικής (και τότε και τώρα) "ανωτερότητας"; Αυτής της πανούκλας που έσπειρε στον κόσμο τα "εκπολιτιστικά καλούδια" της;   ...
Τα παιδιά! Το ατέρμονο δράμα που εξακολουθούν να βιώνουν σε μια πάμπλουτη σε φυσικό πλούτο γη, η μεγάλη της τελικά κατάρα. Οι "πολιτισμένοι" αποικιοκράτες, ιμπεριαλιστές, ανθρωπόμορφα κτήνη της "ανεπτυγμένης Δύσης". Βρετανοί, Ολλανδοί, Γάλλοι (Vive La France : 14 Αφρικανικές χώρες υποχρεώνονται από τη "δημοκρατική" Γαλλία να καταβάλουν Φόρο Αποικίας...και μάλιστα πολύ τσουχτερό!),Βέλγοι (Ο «σφαγέας του Κονγκό», βασιλιάς Λεοπόλδος Β’ του Βελγίου),
Γερμανοί (
Η ξεχασμένη γερμανική θηριωδία και γενοκτονία ), Αμερικανοί- τι να πεις για αυτούς και τα πρώην αυτοκρατορικά συνεταιράκια τους τους Βρετανούς; (αλλά και άλλοι). Που έδωσαν ώθηση στην οικονομική ανάπτυξή τους πάνω στην αρπαγή κι εκμετάλλευση μιας ξένης γης και των λαών της, πάνω στα κλεμμένα σώματα των ιθαγενών της "Μαύρης Ηπείρου", στα γεμάτα πληγές παιδικά κορμάκια (που ακόμα αγκομαχούν σκλαβωμένα σε φυτείες κακαόδεντρων -  Η σκλαβιά της...πικρής σοκολάτας! και σε αδαμαντωρυχεία ή σε στρατόπεδα εκπαίδευσης αντικαθεστωτικών "ανταρτών"-φονικών μηχανών), για να πάρουν την εξουσία εγκαινιάζοντας έναν νέο κύκλο φρίκης...Πάνω στα κουφάρια των γονέων τους και στα εξαϋλωμένα σώματα των παιδιών τους, από πείνα και αρρώστιες που στη Δύση αντιμετωπίζονται με μια απλή φαρμακευτική αγωγή. Μιας Μαύρης Ηπείρου που τη λεηλάτησαν, την καταλήστευσαν και την ξεζούμισαν κι εξακολουθούν με συνέπεια να κάνουν, τη σκλάβωσαν και την μετέφεραν με τα δουλεμπορικά τους σαπιοκάραβα στον "Νέο Κόσμο", τη γενοκτόνησαν είτε ως φυσικοί είτε ως ηθικοί αυτουργοί, τη διέφθειραν, την εκπόρνευσαν, την μετέτρεψαν σε πειραματικό εργαστήρι των σεσημασμένων εταιρικών εγκληματιών του πολυεθνικού υπερκέρδους, έσπειραν σε αυτή δικτατορικά και αιμοσταγή ανδρείκελα να την κυβερνάνε στο όνομά τους και υπέρ των δικών τους πρωτίστως συμφερόντων και εξόπλισαν και δολοφόνησαν τα παιδιά της, στα δίχως τελειωμό εμφύλια πεδία μαχών (δες κι αυτό: Τα παιδιά δολοφόνοι που δολοφονούνται από έναν ανώμαλο "πολιτισμό") ... - Απόσπασμα από το Ο χορός των μικρών λουλουδιών μέσα στη ζούγκλα της "πολιτισμένης παράκρουσης"


 " Μια φορά κι έναν καιρό γαμήθηκε ένας άνθρωπος. Πώς σας φαίνεται αυτό για ιστορία; Διότι αυτή είναι η ιστορία των μαύρων ανθρώπων στην Αμερική! Σκατά! δεν γνωρίζετε ακόμη ότι είστε μαύροι. Πιστεύετε ότι είστε απλά άνθρωποι. Εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωσή σας θα γαμιέστε ακόμα στη δουλειά και θα σας πυροβολούν αστυνομικοί. Καταλαβαίνετε τι σας λέω;  - Αποσπάσμα από το The roof is on fire!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου