ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 29 Αυγούστου 2020

Το "θεωρητικό" εμβόλιο που φτάνει τόσο γρήγορα για να μας σώσει όλους, δωρεάν ή όχι ..




Είναι κωμικοτραγικό να ακούς έναν από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές των προγραμμάτων εμβολιασμού, τον Paul Offit, να γελάει ειρωνικά στην προοπτική ότι η πλειοψηφία του κόσμου συναινεί στο να σπεύσει να κάνει το"θεωρητικό εμβόλιο" για τον COVID-19. 

Για τα πρέποντα και σαφώς χρονοβόρα στάδια παραγωγής και κυκλοφορίας τελικά στην αγορά ενός εμβολίου, με όλες τις αναγκαίες δοκιμές ασφαλείας, παραπέμπω σε αυτή την ανάρτηση του ανιχνευτή: Κάποιες στιγμές διανοητικής διαύγειας, στον
καιρό της κορωνοθολούρας
Απ' όπου παραθέτω και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει και ίσως θα έπρεπε να περιλαμβάνει στην ερώτηση-παραίνεση που θέτει και σύσσωμες τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών -μαζί με όλο το στενό κύκλο κάθε μέλους τους- που υιοθετούν τη "φιλοσοφία" του κυρίου Bill Gates και των ιατροφαρμακευτικών πρακτόρων του:
" Μπορούμε να εμπιστευτούμε οτιδήποτε μας δωρίσει ο τρανός και σπουδαίος κύριος για να εισαχθεί στον οργανισμό μας; Από εμβόλιο, υπόθετο, χαπάκι έως καραμέλα για τον πονόλαιμο..; Τον εαυτό σου, την οικογένειά σου, τους στενούς συγγενείς σου, τα
κολλητάρια σου και όλους τους "υψηλούς φίλους" σου, θα τους εμβολιάσεις πρώτα Billy, για να δώσετε και το καλό παράδειγμα; Αλλά όχι ζαβολιές! Σε δημόσια θέα και με το ίδιο ακριβώς παρασκεύασμα που προορίζεται για την "πλέμπα". Ξέρεις, είμαστε και ολίγον καχύποπτοι..."
Βεβαίως κι έχουμε πάρα πολλούς λόγους να είμαστε καχύποτοι με ένα τέτοιο παγκόσμιων διαστάσεων πανίσχυρο καρτέλ:  Ποιος θα μας προστατεύσει από τους "προστάτες"; (κάποια από τα πολλά έργα και τις ημέρες τους που τους καθιστούν ιδιαίτερα επικίνδυνους για δημόσια υγεία και ασφάλεια...)

Όσο για το πώς δεν λειτουργούσαν οι απαραίτητες δοκιμές εμβολίων μέχρι τώρα και, κυρίως, για ποιο λόγο, αποκαλυπτικό είναι το βίντεο αυτής της ανάρτησης: ΕΜΒΟΛΙΑ vs ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ; (Α΄ΜΕΡΟΣ): Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΒIG PHARMA ΣΕ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΚΑΙ (ΠΟΛΥ) ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ..! (ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ) ...στις ΗΠΑ «δεν μπορείς να μηνύσεις έναν κατασκευαστή για θάνατο ή τραυματισμό από εμβόλιο, καθώς η βιομηχανία απολαύει ομοσπονδιακής ασυλίας». Γιατί άραγε; 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου