ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 14 Απριλίου 2020

Πού είναι η ανεξάρτητη δημοσιογραφία για την αμερόληπτη πληροφόρηση των πολιτών; (ρητορική φυσικά ερώτηση) : "Η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα των εθνικών εργολάβων"

 (Σχόλιο: ΟΧΙ δεν πρόκειται για σκάνδαλο, ή μήπως θα ιδρώσουν τα αυτιά των κορωνοϊόπληκτων "πολιτών"; Το πράγμα είναι πολύ απλό και διαχρονικό: Λεφτά υπήρχαν και θα υπάρχουν, αλλά ΟΧΙ για τα συνήθη κορόιδα και τις...πώς αποκαλούνται; α ναι! "ανάγκες της πραγματικής οικονομίας". Δηλαδή μονά ζυγά δικά τους. Των κρατικοδίαιτων ιδιωτών "επενδυτών". Να'ναι καλά όοολοι αυτοί που εξαθλιώνονται εργασιακά, φυτοζωούν, χρεωκοπούν και χάνουν ακόμα και τη στέγη πάνω απ' τα κεφάλια τους και πρόκειται να δοκιμαστεί η ίδια η επιβίωσή τους...Κατά τ' άλλα, ο ''εξ ανατολών κίνδυνος'' είναι που ως λαό πρέπει να μας φοβίζει μόνο...)

 
Η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα των ''εθνικών'' εργολάβων


" Η κοινοπραξία θα λάβει τα 250 εκατομμύρια σε εξάμηνες επιδοτήσεις (όπως οι παρακάτω) σε βάθος 30 ετών. Το επιχείρημα από την κυβέρνηση ήταν ότι η διακοπή του έργου θα αποτελούσε πλήγμα στην προσέλκυση νέων επενδύσεων. Εδώ βλέπουμε την φρενοβλάβεια των νεοφιλελεύθερων. Επιμένουν στην λογική της προσέλκυσης επενδύσεων ακόμα και όταν χρειαστεί να τις επιδοτεί το κράτος. "

 Η είδηση είναι ότι η κοινοπραξία ΜΟΡΕΑΣ που εκμεταλλεύεται τους αυτοκινητόδρομους Κορίνθου-Τρίπολης-Καλαμάτας και Λεύκτρου-Σπάρτης θα λάβει επιδότηση 11 εκατομμύρια ευρώ από το ελληνικό δημόσιο λόγω χαμηλής κυκλοφορίας οχημάτων. Διαβάζουμε ότι η επιδότηση προβλέπεται από την σύμβαση παραχώρησης του 2007. Ωραίες συμβάσεις υπογράφουν οι αστικές κυβερνήσεις με τους εργολάβους. Αν στραβώσει για κάποιο λόγο η δουλειά για τους εργολάβους το κράτος έρχεται να πληρώσει τα σπασμένα. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η κοινοπραξία επιδοτείται λόγω της απαγόρευσης κυκλοφορίας που επιβλήθηκε. Από το 2016 μέχρι σήμερα έχει
επιδοτηθεί άλλες επτά φορές δηλαδή οκτώ μαζί με την τελευταία με το ποσό να ανέρχεται συνολικά στα 73,6 εκατομμύρια ευρώ. Αυτές όλες οι επιδοτήσεις που δίνονται ανά εξάμηνο αιτιολογούνται λόγω της χαμηλής κυκλοφορίας οχημάτων.

Έχουμε δηλαδή την εξής κατάσταση. Το κράτος παραχώρησε το έργο και την εκμετάλλευση των αυτοκινητοδρόμων στον ΜΟΡΕΑ και υπέγραψε όρο στην σύμβαση παραχώρησης ότι αν η κυκλοφορία είναι χαμηλή θα επιδοτεί την κοινοπραξία. Δηλαδή το κράτος λειτουργεί ως εγγυητής των κερδών της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Το σκάνδαλο δεν σταματάει εδώ έχει και συνέχεια και μάλιστα με ακόμη μεγαλύτερη χασούρα για το δημόσιο. Το έργο που ξεκίνησε το 2008 με ορίζοντα ολοκλήρωσης το 2012 αλλά ο εργολάβος όχι μόνο δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει στην ώρα του αλλά χρεοκόπησε κιόλας με αποτέλεσμα να χρειαστεί η παρέμβαση του κράτους με σωσίβιο 250 εκατομμυρίων για να ολοκληρωθεί το έργο.

Η κοινοπραξία θα λάβει τα 250 εκατομμύρια σε εξάμηνες επιδοτήσεις όπως οι παραπάνω σε βάθος 30 ετών. Το επιχείρημα από την κυβέρνηση ήταν ότι η διακοπή του έργου θα αποτελούσε πλήγμα στην προσέλκυση νέων επενδύσεων. Εδώ βλέπουμε την φρενοβλάβεια των νεοφιλελεύθερων. Επιμένουν στην λογική της προσέλκυσης επενδύσεων ακόμα και όταν χρειαστεί να τις επιδοτεί το κράτος.

Οι φορολογούμενοι επιβαρύνονται με 250 εκατομμύρια και πληρώνουν κανονικά διόδια στους 9 σταθμούς της κοινοπραξίας δηλαδή διπλή επιβάρυνση. Όλα αυτά για να καταστεί βιώσιμη μία επένδυση όπου ο επενδυτής δεν κατάφερε να ολοκληρώσει όπως όφειλε.

Ένα νομότυπο σκάνδαλο κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας που δεν συγκίνησε καθόλου τα ΜΜΕ.
Όταν βλέπουμε ποιοι είναι πίσω από τον ΜΟΡΕΑ καταλαβαίνουμε το γιατί. Αυτές είναι οι περίφημες επενδύσεις που υποτίθεται θα φέρουν την ανάπτυξη σύμφωνα με τους απολογητές της ελεύθερης αγοράς. Εμείς πάντως μόνο μαύρες τρύπες βλέπουμε στο δημόσιο και στις τσέπες των φορολογούμενων.


το διαβάσαμε στο GREXIT



2 σχόλια:

  1. Μιλάμε για αριστεία δημοσιογραφίσκων και επενδυτίσκων, όχι παίξε γέλασε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eξάλλου ζούμε σε καιρού που η "αριστολογία" έχει επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο, όπως μαθαίνουμε και από γνωστούς στον χώρο της εκπαίδευσης.

    Τι έχεις Γιάννη τι είχα πάντα....
    Διαγραφή

    ΑπάντησηΔιαγραφή