ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2019

Ευχή για την "αλλαγή" του χρόνου: να γίνουμε σκεπτόμενα όντα!

Η ίδια ευχή όπως τη διατύπωσα πριν μερικά χρόνια στο no Gravity Zone θεωρώ ότι εξακολουθεί να είναι αναγκαία και σήμερα. Μια ανάσα πριν το '20, όταν το κύριο μέλημα των εξουσιαστικών κέντρων είναι να παγιωθούν μη αναστρέψιμα οι μηχανιστικές αντιδράσεις και τα εξαρτημένα αντανακλαστικά των ανθρώπων. Στα ερεθίσματα παθητικότητας και παραίτησης ακόμη κι από στοιχειώδεις διεκδικήσεις και στις ευτελείς "διδασκαλίες" και μωρολογίες ψυχικής και πνευματικής υποταγής. Στοχεύσεις και διεργασίες που αν ευοδωθούν θα αποτελέσουν και την οριστική ταφόπλακα της όποιας κι όσης ανεξαρτησίας έχει απομείνει στην ανθρωπότητα..

  να γίνουμε σκεπτόμενα όντα!

 "Σκέφτομαι άρα υπάρχω", είχε διακηρύξει ο Καρτέσιος. Αναδεικνύοντας τη δύναμη της ορθής λογικής, πάνω στην οποία πάτησε γερά η επιστημονική έρευνα και γνώση που ξεκινούσε για να εξοβελίσει από τη ζωή των ανθρώπων την τυφλή υποταγή στα σκληρά κι άκαμπτα δόγματα της μέχρι τότε πανίσχυρης θρησκείας και της "ελέω θεού" δεισιδαιμονίας και σκοταδισμού που σκέπαζε σαν ταφόπλακα το νου και την ψυχή τους. Βέβαια και η ίδια η επιστήμη δεν πήρε πολύ στο να εξελιχτεί σε ένα είδος ιδιότυπης θρησκείας, με πολύ μικρή έως ανύπαρκτη ανεκτικότητα στο καινοτόμο, πρωτοπόρο κι επομένως ανατρεπτικό.  Εξαρτημένη από τις δικές της δογματικές θεωρίες, από τη μονολιθκή περιγραφή ενός υλιστικού κόσμου και ενός μηχανιστικού σύμπαντος. Κάτι που πλέον η "νέα επιστήμη" - η οποία ανακαλύπτει τη "μεταφυσική" με την συνδρομή των συγκλονιστικών ανακαλύψεων της κβαντομηχανικής κι όχι μόνο- καταρρίπτει με πειραματικές πλέον αποδείξεις! Αποκαλύπτοντας ένα σύμπαν περισσότερο πνευματικό, με "ψυχική επικάλυψη" ανάμεσα στα αλληλοσυνδεόμενα φαινόμενα, παρά υλικό! Αλλά αυτό αποτελεί θέμα ενός άλλου προφανώς άρθρου.

"Σκέφτομαι άρα υπάρχω"! Κατά πόσο αυτό αν μεταφερθεί στην εποχή μας μπορεί να μεταφέρει κάποια σημασία που κάνει τη διαφορά στην κοινωνική και πνευματική ύπαρξη του ατόμου; Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική, όπως είχε ήδη επισημάνει ο Όργουελ από το 1948.

Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να είναι: καμία σημασία! Αν οι σκέψεις του ανθρώπου μόνο δικές του δεν είναι επί το πλείστον.
Αλλά αποτελούν ένα είδος "εγκεφαλοσκώληκων", νοητικών εμφυτευμάτων από εξωτερικούς παράγοντες, με πλείστες επιστημονικά μελετημένες κι εφαρμοσμένες μεθόδους κι άφθονη διάχυση προπαγάνδας και παραπληροφόρησης από τα επιστρατευμένα ΜΜΕ κι εξαγορασμένες "αυθεντίες" και "ειδικούς", τόσο επί της κοινωνικής όσο  και επί της πνευματικής κι επιστημονικής τάξης των πραγμάτων. Μια κολοσσιαία επιχείρηση διαμόρφωσης πραγματικότητας και δημιουργίας "συνειδήσεων" δίχως ουσία και πραγματική κινητήρια δύναμη για την εξέλιξη του ατόμου και του κοινωνικού συνόλου σε αυτόνομες και διαρκώς εξελισσόμενες οντότητες. Με χορηγούς και εργοδότες τις φατρίες εκείνων που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπινους πληθυσμούς ως χειραγωγήσιμα αγελαία δίποδα κοπάδια και ά-νοες οντότητες που προσφέρονται προς μαζική εξαπάτηση, εξαχρείωση και αφαίμαξη. Υλική και ενεργειακή. Που σημαίνει ότι οι "βοσκοί" θεωρούν τα "ανθρωπο-κοπάδια" ως ιδιοκτησία τους κι άρα και ως προϊόντα σκοτεινών πειραμάτων -βλέπε αεροψεκασμούς με βαρέα μέταλλα και αποδομητικά στοιχεία και τοξική μάστιγα μαζικών διατροφικών  δηλητηρίων- αλλά και ως πρόθυμα σφάγια σε πεδία μαχών με στημένα από πολύ παλιά τα "ιδανικά" και τις ιδεοληψίες. Για χάρη και για λογαριασμό των διαφορών και των διεκδικήσιμων κομματιών της "μεγάλης πίτας" ανάμεσα στα ίδια τα πολύ μεγάλα και αόρατα συνήθως αφεντικά..

Οπότε, ας ξαναγυρίσουμε στο στοχασμό του ίδιου του Καρτέσιου και ας θεωρήσουμε ως απαραίτητη συμπληρωματική σημείωση στην προηγούμενη περίφημη ρήση του τα παρακάτω δικά του και πάλι λόγια:
" Για να φτάσει ο άνθρωπος στην αλήθεια πρέπει, σε κάποια στιγμή της ζωής του, να εγκαταλείψει όλες τις ιδέες που δέχτηκε και να ανακατασκευάσει εκ νέου κι εκ θεμελίων όλο το σύστημα των γνώσεων και των αξιών του"

Γιατί μόνο μέσα σε τέτοιες διανοητικές συνθήκες μπορεί ο άνθρωπος να εξελιχθεί σε πραγματικό σκεπτόμενο ον, που δε δέχεται με παθητικό τρόπο τα καλούδια που του επιβάλλει η κοινωνία και οι μηχανισμοί ελέγχου της κι ερμηνείας των φαινομένων που συνθέτουν την πραγματικότητα του κόσμου ο οποίος τον περιβάλλει. Κι ένα τέτοιο ον δεν μπορεί παρά να διεκδικήσει ενεργητικά όση περισσότερη αυτάρκεια χαρακτήρα και αυτονομία ύπαρξης μπορεί. Να γίνει από μοιρολάτρης λάτρης της υπευθυνότητας και της δράσης. Από παρα-ι-τημένος καμβάς στις ύποπτες διαθέσεις επικίνδυνων και κυνικών "δημιουργών", που χαράσσουν πάνω του ασύμμετρες γραμμές και τερατώδη σχέδια, να μεταμορφωθεί σε καλλιτέχνη που με τις μπογιές και το πινέλο στο σταθερό του χέρι δημιουργεί τη δική του πραγματικότητα!


Άλλωστε είναι κοινό μυστικό στους κόλπους των επιστημών, που οδηγούν την ανθρώπινη αντίληψη και γνώση σε εκπληκτικά πεδία πιθανοτήτων όπου όλα μπορούν να συμβούν, ότι η πραγματικότητα είναι εύπλαστη. Κι ότι ο ίδιος ο κόσμος υπάρχει και υλοποιείται πρώτα στη σκέψη μας.

Ευχόμαστε σε αυτό το νέο γύρισμα του χρόνου μέσα στα μυαλά μας -άλλο ένα μυστικό: ο χρόνος είναι άχρονος και τα ρολόγια είμαστε μόνο εμείς- να μετατραπούν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται σε σκεπτόμενα όντα!

- Κι από τον ανιχνευτή:  Σκέψου! Πού θες να ανήκεις;-

Ο Ένοικος... 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου