ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018

Behind the black masks, we are your children


Φωτογραφία από το κέντρο της Αθήνας πριν από 30 περίπου χρόνια

"..born in the catastrophe, we are the children of all crisis, political, social, economic, ecological... We know that this world is a dead-end, you have to be crazy to cling on its ruins, you have to be wise to self-organize There's an obviousness in the total rejection of party politics and organizations... they're part of the old world.
Behind the black masks, we are your children and we're getting organized.
If we break banks it's because we recognize money as one of the central causes of our sadness.
If we break down shop windows it's not because life is expensive but because the commodity prevent us from living, at all cost.
 If we attack the police scum it's not only to avenge our dead comrades, but because between this world and the one we desire, they will always be an obstacle.
The mainstream media would describe last week events as an expression of nihilism. What they don't get is that in every process of assaulting and harrassing this reality, we experience a higher form of community, of sharing, a higher form of spontaneous and joyous organisation which sets the basis of a different world.
As we liberate territory from the State and its police, we have to occupy it, to fill and to transform its uses so it can serve the movement. So the movement never stops to grow..."

Από τα σχόλια σε βίντεο σχετικό με τα περσινά γεγονότα της ημέρας της επετείου της εν ψυχρώ δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη (ή "κωλόπαιδου" όπως τον αποκαλούν όχι και λίγοι νοικοκυραίοι και φιλήσυχοι καρπαζοεισπράχτορες ή ρουφιάνοι της ελληνομίζερης καθημερινότητας), στα Εξάρχεια, από ένα "εκπαιδευμένο" όργανο του ελληνικού αστικού κράτους. To οποίο παραδοσιακά πορεύεται χέρι χέρι με το οργανωμένο παρακράτος.


Rohalas

Μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas"
Εμείς παραθέτουμε κι αυτό το βίντεο:


Κι εγώ ψιθυρίζω ξανά κάποιους στίχους μου:

Ετούτα όλα...


Σε τούτους τους παιδότοπους
τα παιδιά δεν παίζουν σαν παιδιά
μα της φρίκης ξεσηκώνουν τους κανόνες
και σκαρφίζονται παιχνίδια δολιότητας
και μίσους.

Σε τούτους τους ρημαγμένους δρόμους
σα φάντασμα
μια κρυάδα θανάτου πλανιέται.
Λόγια μισά ή λουστραρισμένα
πότε αντιγράφουν τη φτώχεια
πότε βαυκαλίζονται
πότε χάσκουν βαριεστησμένα.

Σε τούτη τη νοόσφαιρα
η ηθική σα φθηνή κοκότα
τα πόδια στους προαγωγούς ανοίγει,
τη βολή και το συμφέρον.

Σε τούτα τα πεδία των άσφαιρων νόμων
η οργή σαν αδέσποτο φουσκώνει μπαλόνι
που το βάζουν στο σημάδι
πληρωμένοι δολοφόνοι.

Ετούτα όλα τα κιτάπια
κάποτε είναι
από άκρη σ'άκρη να καούν,
έτσι που για πάντα πίσω να πάρει
η μπόχα και οι θύμησές τους.
Και για κείνα
που'ναι κάποτε να ξαναγραφτούν
χαρτιά δεν θ'αρμόζει να τα φυλακίσουν
μήτε σχολεία χρειαζούμενα
για να διδαχτούν.

Μονάχα αγνά δοχεία
για να φωλιάσουν.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου