Α:
Συνδέστε το με την ανάρτηση "Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας"
Β:
"...ας μην ξεχνάμε ότι η χούντα απολάμβανε μιας ξεδιάντροπης ανοχής (αν όχι ανοιχτής επιδοκιμασίας) του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού πληθυσμού κι ότι οι δυσαρεστημένοι ήσαν κυρίως μια μειοψηφία νέων. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι η φοιτητική ειδικά δυσαρέσκεια βρήκε την ευκαιρία να αρχίσει να εκδηλώνεται μόνο το 1972 δηλαδή όταν η χούντα είχε χαλαρώσει ελαφρώς τα λουριά του στρατιωτικού νόμου μεθοδεύοντας ταυτόχρονα μια «ομαλή» μετάβαση σε έναν ψευδοκοινοβουλευτισμό (μεθόδευση στην οποία ανταποκρίθηκαν και συμμετείχαν άπαντες οι υποκριτές αριστεροδεξιοκεντρώοι ταγοί της αστικής «δημοκρατίας») και όχι πριν (δηλαδή η φοιτητική αντίδραση δεν εκδηλώθηκε από μόνη της και αναπότρεπτα, αλλά μόνο όταν η χούντα άρχισε να «παρέχει» κάποιες ψευτοελευθερίες). [...]
... αν θυμηθούμε ότι λίγο αργότερα, τον Νοέμβριο του 1973, η αριστερά υπονόμευσε την εξέγερση του Πολυτεχνείου (βλ. τη διαλυτική επίδραση που άσκησαν οι έμπειροι σε κάτι τέτοια εγκάθετοι του ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού στην κατάληψη, όπως και το ότι ακόμα και πολλούς μήνες μετά, στο διαβόητο φύλλο αρ. 8 της κνίτικης «Πανσπουδαστικής»
*, οι καταληψίες εξακολουθούσαν να συκοφαντούνται αμετανόητα ως προβοκάτορες της ΚΥΠ). Όπως γνωρίζουμε σήμερα, η εξέγερση τροφοδοτήθηκε από μια συγκυριακή μεθυστική ψευδαίσθηση δύναμης των αριστεριστών και αναρχικών φοιτητών που την ξεκίνησαν, οι οποίοι πίστεψαν ότι έχουν τη χούντα στο χέρι. Γνωρίζουμε επίσης, ότι λόγω της μαζικής εισβολής κομματικών εγκαθέτων που επέβαλαν τη γνωστή σταλινική δικτατορία τους τα αρχικά -και πολύ κοντινά στον γαλλικό Μάη-
συνθήματα της εξέγερσης εκφυλίστηκαν (όπως και ή ίδια η εξέγερση) σε απλώς αντιδικτατορικά, ότι η εξέγερση έφτασε να παραπαίει αναποφάσιστη ανάμεσα σε ειρηνική έξοδο από τον χώρο και σε μια αόριστη συγκρουσιακή κλιμάκωση, ότι δεν απέκτησε εσωτερική δυναμική, ότι δεν κατόρθωσε να συμπαρασύρει τους νοικοκυραίους, ότι κατέληξε σε παράλυση λήγοντας αμαχητί εν μέσω ενός λουτρού του δικού της αποκλειστικά αίματος (τραγουδώντας μάλιστα και … τον εθνικό ύμνο) και ότι τελικά δεν κατόρθωσε απολύτως τίποτε εναντίον της χούντας (η οποία καθαιρέθηκε μόνο μετά από οκτώ ολόκληρους μήνες από τους αμερικανούς προϊσταμένους της). Κι όπως φανερώνουν οι καθεστωτικές επετειακές φιέστες της, η εξέγερση δεν άφησε καμμία ζωντανή παρακαταθήκη, όπως π.χ. εκείνη του γαλλικού Μάη ο οποίος παραμένει πολύ ανατρεπτικός για να "εορτάζεται" (για να μην αναφερθούμε σε όσους κομματικούς εγκάθετους έχτισαν πολιτικές καριέρες χάρις στην εκτροπή που της προκάλεσαν) "
αποσπάσματα από το άρθρο του ΥΠΝΟΒΑΤΗ
"ΜΑΥΡΟ + ΑΣΠΡΟ (1973) - Μια διεθνών προδιαγραφών ελληνική ροκ ταινία του 1973, που υπερβαίνει κατά πολύ τη στενότητα του αντιδικτατορισμού
*Ιδού και το φύλλο της "Πανσπουδαστικής" με όσα έγραφε, εκείνη την περίοδο:
Συνδέστε το με την ανάρτηση " Αυτή ήταν πάντα η αριστερά, ποτέ δεν υπήρξε άλλη "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου