ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018

Ένα σκίτσο και λίγα λόγια, δανεικά : περί επετείου Πολυτεχνείου και συμπερασμάτων

Α:

πηγή σκίτσου: ..και ξύλο αναδρομικό
Συνδέστε το με την ανάρτηση "Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας"

Β:
"...ας μην ξεχνάμε ότι η χούντα απολάμβανε μιας ξεδιάντροπης ανοχής (αν όχι ανοιχτής επιδοκιμασίας) του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού πληθυσμού κι ότι οι δυσαρεστημένοι ήσαν κυρίως μια μειοψηφία νέων. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι η φοιτητική ειδικά δυσαρέσκεια βρήκε την ευκαιρία να αρχίσει να εκδηλώνεται μόνο το 1972 δηλαδή όταν η χούντα είχε χαλαρώσει ελαφρώς τα λουριά του στρατιωτικού νόμου μεθοδεύοντας ταυτόχρονα μια «ομαλή» μετάβαση σε έναν ψευδοκοινοβουλευτισμό (μεθόδευση στην οποία ανταποκρίθηκαν και συμμετείχαν άπαντες οι υποκριτές αριστεροδεξιοκεντρώοι ταγοί της αστικής «δημοκρατίας») και όχι πριν (δηλαδή η φοιτητική αντίδραση δεν εκδηλώθηκε από μόνη της και αναπότρεπτα, αλλά μόνο όταν η χούντα άρχισε να «παρέχει» κάποιες ψευτοελευθερίες). [...]... αν θυμηθούμε ότι λίγο αργότερα, τον Νοέμβριο του 1973, η αριστερά υπονόμευσε την εξέγερση του Πολυτεχνείου (βλ. τη διαλυτική επίδραση που άσκησαν οι έμπειροι σε κάτι τέτοια εγκάθετοι του ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού στην κατάληψη, όπως και το ότι ακόμα και πολλούς μήνες μετά, στο διαβόητο φύλλο αρ. 8 της κνίτικης «Πανσπουδαστικής»*, οι καταληψίες εξακολουθούσαν να συκοφαντούνται αμετανόητα ως προβοκάτορες της ΚΥΠ). Όπως γνωρίζουμε σήμερα, η εξέγερση τροφοδοτήθηκε από μια συγκυριακή μεθυστική ψευδαίσθηση δύναμης των αριστεριστών και αναρχικών φοιτητών που την ξεκίνησαν, οι οποίοι πίστεψαν ότι έχουν τη χούντα στο χέρι. Γνωρίζουμε επίσης, ότι λόγω της μαζικής εισβολής κομματικών εγκαθέτων που επέβαλαν τη γνωστή σταλινική δικτατορία τους τα αρχικά -και πολύ κοντινά στον γαλλικό Μάη-
συνθήματα της εξέγερσης εκφυλίστηκαν (όπως και ή ίδια η εξέγερση) σε απλώς αντιδικτατορικά, ότι η εξέγερση έφτασε να παραπαίει αναποφάσιστη ανάμεσα σε ειρηνική έξοδο από τον χώρο και σε μια αόριστη συγκρουσιακή κλιμάκωση, ότι δεν απέκτησε εσωτερική δυναμική, ότι δεν κατόρθωσε να συμπαρασύρει τους νοικοκυραίους, ότι κατέληξε σε παράλυση λήγοντας αμαχητί εν μέσω ενός λουτρού του δικού της αποκλειστικά αίματος (τραγουδώντας μάλιστα και … τον εθνικό ύμνο) και ότι τελικά δεν κατόρθωσε απολύτως τίποτε εναντίον της χούντας (η οποία καθαιρέθηκε μόνο μετά από οκτώ ολόκληρους μήνες από τους αμερικανούς προϊσταμένους της). Κι όπως φανερώνουν οι καθεστωτικές επετειακές φιέστες της, η εξέγερση δεν άφησε καμμία ζωντανή παρακαταθήκη, όπως π.χ. εκείνη του γαλλικού Μάη ο οποίος παραμένει πολύ ανατρεπτικός για να "εορτάζεται" (για να μην αναφερθούμε σε όσους κομματικούς εγκάθετους έχτισαν πολιτικές καριέρες χάρις στην εκτροπή που της προκάλεσαν) "

αποσπάσματα από το άρθρο του ΥΠΝΟΒΑΤΗ  "ΜΑΥΡΟ + ΑΣΠΡΟ (1973) - Μια διεθνών προδιαγραφών ελληνική ροκ ταινία του 1973, που υπερβαίνει κατά πολύ τη στενότητα του αντιδικτατορισμού
*Ιδού και το φύλλο της "Πανσπουδαστικής" με όσα έγραφε, εκείνη την περίοδο:


Συνδέστε το με την ανάρτηση " Αυτή ήταν πάντα η αριστερά, ποτέ δεν υπήρξε άλλη "

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου