Ανάληψη ευθύνης
Η "πολιτική" ασκείται από το άτομο προς το άτομο
είναι αμφίδρομη και δεν λογοκρίνεται.
Ιδεολογία σημαίνει* λογοκρισία του πραγματικού
και ταιριάζει στις κοινωνίες.
Η "κονωνία" είναι το τεράστιο "υπερεγώ"
που πλανιέται απάνω από την ελεύθερη βούληση.
Η κοινωνία όπως την ξέρουμε είναι το άθροισμα
της ιδεολογικής παρδαλότητας και της μαζικής καταπίεσης
της σεξουαλικότητας και της παραγωγικής δύναμης
Ας δούμε επιτέλους την κοινωνία ως δεκανίκι ενός πολιτισμού
που δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει.
Το άτομο γνωρίζει το δρόμο προς την αυτονομία
και μπορεί να ξεπεράσει τη μάζα, την κοινωνία
ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν θα ασχοληθούμε με "πρόσωπα" στα οποία οι θέσεις αυτές
προκαλούν το λιγότερο σύγχυση.
Αυτά τα λίγα, σεξοπολιτική ποίηση
με ανταύγειες διχασμένου εξπρεσιονισμού.
Νι.κάππα
* ή "η ιδεολογία είναι αρρώστια του μυαλού" που έλεγε και ο Abbie Hoffman
Το δανειστήκαμε από το περιοδικάκι δρόμου "ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ - ποιήματα δρόμου σε ασπρόμαυρο φόντο", νου 10.
(και δυο στιχουργικές πινελιές κι από εδώ: Η ανεκτίμητη αξία της "προσπέρασης" και Η πορεία προς το πουθενά, με ενδιάμεσες στάσεις στο τίποτα...)
Και: " η μοναδικότητα του ανθρώπου ...
...είναι υπεράνω κρατών, κοινωνικών ενώσεων και οποιωνδήποτε μορφών οργάνωσης, θεϊκών ή ανώτερων όντων και πνευματικών αυθεντιών. Είναι κάτι περισσότερο από αυτά για να υποτάσσεται τυφλά ή άκριτα σε αυτά, να στρατεύεται στο όνομά τους, να αφήνεται στην "καλή τους θέληση", να τους προσφέρει την ίδια την ψυχή του, ώστε να πλουτίζουν αυτά και να φτωχαίνει και αποστεώνεται (υλικά και πνευματικά) ο ίδιος.
Και ακόμα κι αν για κάποια μικρή ή μεγάλη περίοδο της ζωής του βρεθεί να είναι μέλος μιας ένωσης, μιας οργάνωσης, ενός κόμματος, ακόλουθος μιας ιδεολογίας ή οπαδός μιας πίστης, το σημαντικότερο για τον άνθρωπο είναι να διαφυλάττει στο ακέραιο τη διαθεσιμότητα του εαυτού του και να διατηρεί κάθε στιγμή την επίγνωση της ριζικής και καθολικής αυτονομίας του. Γιατί καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας", δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Την εξουσία του εαυτού του! Η οποία και προλειαίνει και προετοιμάζει το έδαφος για τη διερεύνηση από τον ίδιο της συνείδησής του και της προέκτασης των ανθρώπινων ιδιοτήτων του..."
από το Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου