ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

Το δικό μας "αναστάσιμο μήνυμα"


Δεν σκοπεύω να αναφερθώ σε μυστικά διευθυντήρια και αόρατα εργαστήρια κατασκευής αδίστακτων τρομοκρατών στην υπηρεσία των όποιων σκοτεινών σχεδίων μιας μυστικοπαθούς και μισάνθρωπης ελίτ. Τα οποία κοστίζουν πάμπολλες ζωές αθώων ανθρώπων, που σπάνε σαν εύθραυστα στάχυα στο σφύριγμα απαίσιων ανέμων.

Σκοπεύω να μιλήσω για το "ζουμί" αυτής της ζοφερής ιστορίας που τείνει να στοιχειώσει σαν μακάβρια κατάρα τον όποιο ανθρώπινο πολιτισμό και τις προοπτικές να ακμάσει και να ευδοκιμήσει. Για το αποτέλεσμα που συγχρόνως αποτελεί και αίτιο στοχευμένης εκπόρευσης κυρίαρχων μεθοδεύσεων και εκδήλωσης αγκυλώσεων με παθογενή πυρήνα κι απονεκρωτικών κυριαρχημένων συμπεριφορών.
 Η ανθρωπότητα μοιάζει να έχει άνισα διαιρεθεί σε δυο κατηγορίες.

Δυστυχώς αυτή της  αποκαρδιωτικής πράγματι πλειοψηφίας  των σκιαγμένων, που διαφέρουν μόνο στο βαθμό της οξύτητας ή της έντασης των συμπτωμάτων σε κάθε πτυχή της ζωής τους.
- Εδώ να επισημάνω ότι το εύπλαστο πεδίο του υποσυνείδητου αποτελεί μεγάλη παγίδα και κερκόπορτα για χειραγώγηση από κάθε είδους προπαγανδιστές και δημαγωγούς, αλλά και συγχρόνως μεγάλη ευκαιρία εξέλιξης και υπέρβασης για όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν τις λειτουργίες του και να τις χειριστούν με σκοπό την απελευθέρωσή τους -

Όσο για την άλλη κατηγορία -αν η ποιότητα και ο βαθμός ανεξαρτησίας της αντίληψης κάνει την ειδοποιό διαφορά- που σχεδόν αναφέρεται σε άλλο είδος ανθρώπων, κατά κάποιο τρόπο: Πρόκειται για μια μειοψηφία, ωστόσο πιστεύουμε όλο και πιο ελπιδοφόρα αυξανόμενη, εκείνων που κλείνουν αυτιά και γυρίζουν την πλάτη σε επίσημες ερμηνείες και διάτρητα, κακοστημένα πακέτα εξηγήσεων για το πώς λειτουργούν ή οφείλουν να λειτουργούν τα "πράγματα". Εκείνων που αρνούνται να δελεαστούν από ψυχαναγκαστικούς ήχους των σύγχρονων ύπουλων Σειρήνων, που απαξιούν να συμμορφωθούν με τις άνωθεν υποδείξεις, που αρνούνται να αποδεχτούν την επιβαλλόμενη τάξη πραγμάτων και τις νόρμες της, που δεν κιοτεύουν μπροστά σε απειλητικά νοούμενα και υπονοούμενα και εκφοβιστικούς  βρυχηθμούς, που δεν δειλιάζουν να ακολουθήσουν συναρπαστικές ατραπούς και δύσβατα μονοπάτια.  Πρόκειται για εκείνη την "πάστα ανθρώπων" που συχνά στοχοποιούνται μνησίκακα τόσο από τους πάνω όσο κι από τους κάτω και ακόμη πιο συχνά αποκαλούνται ταραχοποιοί ή ό,τι άλλο φορτισμένο με αρνητική σημασία για το ευρέως αποδεκτό κοινωνικό status. Πολύ συχνά αποκαλούνται ακόμα και τρελοί. Αν και αυτό περισσότερο ταιριάζει στην επούλωση ψυχικών πληγών παρά σε εκδήλωση ψυχικών παθήσεων και προβληματικών συμπεριφορών. Πρόκειται από απλούς ανθρώπους αλλά με συνειδήσεις σκληρές σαν καρύδια μέχρι δονκιχωτικές φιγούρες, μέχρι και εμβληματικές μορφές πολεμιστών, που μοιάζουν μερικές φορές να εισχωρούν στην κυρίαρχη μιζέρια από εναλλακτικά σύμπαντα. Και που τα λόγια, τα μηνύματα, οι δράσεις τους, οι αυτοσχεδασμοί και η ευελιξία τους, η δυσκολία καταχώρησής τους σε αναγνωρίσιμα κουτιά και φακέλους, προκαλούν την οργή και την εκδικητική αντίδραση. Τόσο των εποπτών του "ιδρύματος" όσο και των ιδρυματοποιημένων "τροφίμων", ώστε να δοθεί η "λύση" για να "αποκατασταθεί" η "ομαλότητα".

Αλλά ας επιστρέψουμε στο πανταχού παρόν μέγα σκιάξιμο και στις με αυτοματοποιημένη βούληση και κίνηση ορδές σκιαγμένων. Ή φοβισμένων. Στο εσωτερικό μούδιασμα που οδηγεί στην παράλυση των αντανακλαστικών, στον τριγμό των οδόντων, στο λήθαργο και τη λήθη, στο πάγωμα των ψυχών.

Ο Φόβος. Καιροφυλακτεί, ανατροφοδοτείται, βρίσκεται παντού και το άγγιγμα των αφηγημάτων και χτυπημάτων του ακολουθεί σαν πανούργος ιός τους ξενιστές του ακόμα και στα όνειρά τους.
Παραμονεύει στα σκυθρωπά και άκαμπτα βλέμματα των δημόσιων περσόνων και στις προβλέψεις των ειδικών για επερχόμενα δεινά, ακόμη μεγαλύτερα από τα ήδη υπάρχοντα. Εκτοξεύεται σαν άυλο ξερατό μέσα από οθόνες πάνω σε υπνωτισμένα σχεδόν εγκεφαλικά κύτταρα. Εκπορεύεται σαν σκοτεινή σκιά μέσα από χολυγουντιανές ή "cult" παραγωγές, από "πειραγμένα" στοιχεία και κατασκευασμένες ειδήσεις, μέσα από "βεβαιότητες" για μη αναστρέψιμες εξελίξες. Κι όλα αυτά, σε μια πραγματικότητα τόσο ρευστή όσο και τα ύδατα που συχνά δεν μπορούν να συγκρατήσουν ούτε οι όχθες των ποταμών.
 Ρέει και εξαπλώνεται κι ο Φόβος μέσα στις ποικίλες εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι και στα εδάφη του ατομικού και συλλογικού ασυνείδητου. Διαβρώνοντας την αντίληψη και σμικρύνοντας τη νόηση. Χτυπάει τα θύματά του σαν τη μαύρη πανώλη που θέρισε τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς του Μεσαίωνα. Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που μπορεί να επιστρατεύσει:
  • Πολιτικά βαλτοτόπια για να πνίγουν την ανάπτυξη της ελεύθερης σκέψης, έκφρασης, κίνησης.
  • Συλλογικά αποδεκτές παραστάσεις που εδραιώνουν ασφυχτικούς και στείρους ορισμούς.
  • Μυγιάγγιχτοι δείκτες χρηματιστηρίων, διακυμάνσεις επιτοκίων, και κουπόνια στοιχημάτων που υπόσχονται κέρδος αλλά οδηγούν σε εκβιάσιμο χρέος, γνωστά και ως ομόλογα.
  • Πολιτική, ιδεολογική, στρατιωτική, οικονομική, θρησκευτική, πολυπολιτισμική, βελούδινη τρομοκρατία, που αφήνει πληγές στο μυαλό και το σώμα και πραγματικές εκατόμβες θυμάτων στο διάβα της.
  • Εκδήλωση παθογενούς συμπεριφοράς ως αποτέλεσμα πολυεπίπεδων διανοητικών και ψυχολογικών εμφυτεύσεων μίας τεράστιας κοινωνικής μηχανικής, η οποία και δραστηριοποιείται από τα πρώτα κιόλας ευαίσθητα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ζούμε σε μία χώρα που ο Φόβος επιδίδεται σε ξέφρενο πάρτυ, με συνδιοργανωτές πολυεθνικά παράσιτα και τοπικούς κυφήνες. Μια χώρα που ετοιμάζεται να πενθήσει το "μεσσία" και στη συνέχεια να πανηγυρίσει την ανάστασή του, ψήνοντας και σουβλίζοντας πτώματα ανυπεράσπιστων ζώων -πόσο μοιάζουν με τους κατοίκους της μπροστά στις διαθέσεις των γραφειοκρατικών και κερδοσκοπικών αρπαχτικών;-, για να πνίξει τελικά στην οινοποσία τις..φοβίες και τους φόβους της.
Η ανάσταση είναι ένας προχριστιανικός μύθος και αφορούσε θεότητες όπως ο Διόνυσος, ο Όσιρις, ο Μίθρας και πολλούς άλλους, πριν πάρει αυτό το υπερβατικό αφήγημα ο χριστιανισμός για να κατασκευάσει το γεμάτο "δανεικά" δικό του μύθο.
 Το θρησκευτικό μήνυμα μας αφήνει αδιάφορους.
 Αυτό όμως που κρατάμε είναι ότι η λέξη "πάσχα" προέρχεται από το εβραϊκό "πεσάχ" που σημαίνει πέρασμα. Πέρασμα από το ένα σημείο στο άλλο και κατ' επέκταση πέρασμα του εβραϊκού λαού από την σκλαβιά των Αιγυπτίων στην ελευθερία και στην γη της επαγγελίας.

Και για εμάς το πέρασμα που είναι "όλα τα λεφτά" -να μιλάμε και στη γλώσσα των αγορών!- αφορά εκείνο το πέρασμα από το τέλμα, το βούρκο και τη γλίτσα του Φόβου, στη γη που υλοποιούνται όλα τα υπέροχα και γενναία οράματα των ευγενέστερων, των γενναιόψυχων και συγχρόνως αδικαίωτων εκείνων ανθρώπων που έζησαν ανάμεσά μας. Και μας μίλησαν για μια θαυμαστή, αθωράκιστη -να επικαλεστούμε εδώ και τον Βίλχελμ Ράιχ-  και γεμάτη δυνατότητες ζωή, άξια να τη ζεις!




Το δικό μας "αναστάσιμο μήνυμα" δεν μπορεί παρά να είναι μόνο αυτό:


Πάρ΄το, αν σε ελκύει και φώναξέ το πρώτα σιωπηλά, μέσα σου, όσες φορές νιώσεις την ανάγκη. Ώστε να ακουστεί μέσα απ'όλους τους διάπλατα ανοιχτούς, σαν πισίνα, πόρους σου προς τα έξω, προς όλους όσοι είναι πρόθυμοι κι έτοιμοι να το νιώσουν επίσης με όλους τους πόρους τους.
 Μόνο έτσι θα πάρουμε τη θέση που μας ταιριάζει πάνω στον κβαντικό βατήρα για το άλμα της εξέλιξής μας ως είδος.



Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου