ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Ένα κολαστήριο μέσα στον παράδεισο της αστικής δημοκρατίας...


Δεν έχει σημασία τι όνομα χρειάζεται να ενδυθεί η ξεφτίλα, πώς ονοματίζουμε την εξαχρείωση ταγών και θεσμών. Δημοκρατική, σοσιαλιστική, δεξιά, συντηρητική, νεοφιλελεύθερη, αριστερή, κεντρώα ή ότι άλλο ιδεολογικά φορτισμένο σε μια εποχή που οι ιδεολογίες μοιάζουν με διαταραχές της προσωπικότητας. Σημασία έχει ότι η εικόνα των φυλακών και η μεταχείριση των κρατουμένων τους ίσως να αποτελεί ένα είδος καθρέφτη για έναν υποτιθέμενο πολιτισμό. Εξάλλου, αν δεν κυριαρχούσαν οριζόντια και κάθετα μέσα σε μια κοινωνία απόλυτα συγκεκριμένες "αξίες", αν δεν υπήρχε αυτό το άνοιγμα μιας ολοένα πιο προκλητικά αυξανόμενης ψαλίδας ανάμεσα στον αμύθητο πλούτο και τη συγκέντρωση δύναμης και  στην ολοένα μεγαλύτερη εξαθλίωση και ανέχεια των συντριπτικά περισσότερων, τότε δεν θα λιγόστευαν και τα κίνητρα και η ώθηση για τη δημιουργία της λεγόμενης παραβατικότητας;
 Και σε τελική ανάλυση ποια είναι η μηχανή ή οι μηχανισμοί κατασκευής προτύπων μέσα στους κόλπους των κοινωνιών; Eίναι αυτοδημιούργητα; σαν κάποιους ας πούμε μεγιστάνες τύπου Τραμπ. Ο πατέρας του τον έστειλε να βρει το δρόμο του μέσα στη σκληρή πραγματικότητα της ζωής και να μάθει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις δίνοντάς του μόνο 1 εκατομμύριο δολάρια και την ευχή του, σύμφωνα με όσα ο ίδιος έχει πει αν δεν κάνω λάθος.

"Rohalas"




"Νοσοκομείο φυλακών Κορυδαλλού - Κολαστήριο. Αυτό το έγκλημα θα το σταματήσουμε.

Αυτό που έχει καταργηθεί δεν είναι η θανατική ποινή. Είναι το θάρρος της αστικής δημοκρατίας να παραδεχθεί ότι την εφαρμόζει. Σε μία αποθήκη που δεν έχει καν αναγνωριστεί ως νοσοκομείο στοιβάζονται εκατοντάδες κρατούμενοι, χωρίς ίχνος περίθαλψης, πολλοί από αυτούς περιμένοντας να πεθάνουν. Η εκδικηση του κράτους έρχεται αργά και επώδυνα. Αρνούνται να αποφυλακίσουν ανθρώπους στα τελευταία στάδια, μολυσματικές ασθένεις εξαπλώνονται, μεσαιωνικές συνθήκες υγιεινής... Η βαρβαρότητα είναι βαθιά φωλιασμένη στη φύση του κράτους. Η βαρβαρότητα είναι η ουσία της φυλακής. Το νοσοκομείο κρατουμένων είναι η ουσία της βαρβαρότητας "


{ευχαριστούμε τον φίλο "rohala" που μας έστειλε το αρχικό δικό του σχόλιο και το βίντεο-γροθιά στο στομάχι αν σου'χει απομείνει σε αυτούς τους δύσπεπτους, να το θέσουμε λίαν επιεικώς, καιρούς...
 Υπάρχει και αυτό: Φυλακές Κορυδαλλού, νοσοκομείο ή κολαστήριο - (ΕΡΤ 1 19.7.2016) }

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου