ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

Μια άλλη ανάγνωση: "Γαλλία: Μια μικρή απάντηση στους οργισμένους προλετάριους"

...μια άλλη ματιά των γεγονότων που συμβαίνουν εδώ και πολύ καιρό στη Γαλλία κατά του αντεργατικού νομοσχεδίου και μια διαφορετική κατανόηση  ατομικών και συλλογικών αναγκών σε συνάρτηση με την κοινωνική πραγματικότητα. Μέσα από έναν ασυμβίβαστο από τη φύση του εξεγερσιακό αυτοκαθορισμό (πρωτίστως για...την ίδια την κάβλα του!). Ενάντια σε κάθε είδους δομή αλλά και διεκδίκηση εντός πάντα των κόλπων ενός άρτια οργανωμένου καπιταλιστικού μηχανισμού (νομιμοποιώντας τον ίσως ακόμα και με το να τον αντιμάχεσαι ζητώντας καλύτερες συνθήκες ύπαρξης εντός του). Συστήματος που χρειάζεται διαχρονικά κι έναν τεράστιο, μαζικό νοητικό προγραμματισμό. Που δημιουργεί πατρίκιους και πληβείους και μεσάζοντες. Που προωθεί την επιθετική και παρασιτική ανάπτυξή του πάντα μέσα σε ευπρόβλεπτα για αυτό πλαίσια, τα οποία είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε να αντέχουν και τους πιο δυνατούς κραδασμούς ή έστω να υποχωρούν ως προς το χειρότερο που θα μπορούσαν να επιφέρουν, σύμφωνα και με τις εντυπώσεις κι αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Πλαίσια και συνθήκες που συχνά αναδιαμορφώνονται αλλάζοντας μορφές, αλλά αφήνοντας όσο μπορεί να γίνει πιο αλώβητη την ουσία. Διαιώνισής του...


Γαλλία: Μια μικρή απάντηση στους οργισμένους προλετάριους.


Το να ισχυριστούμε ότι εκπροσωπούμε το «κίνημα» είναι μακριά από εμάς, αλλά τη στιγμή που χρησιμοποιείτε την Μπαλοθιά ως «μέσο» αναμετάδοσης οφείλουμε να απαντήσουμε.

Παρακολουθείτε «τον αγώνα μας» κι αυτό το έχουμε υπόψιν.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, εμείς θεωρούμε ότι «ο αγώνας μας» υπήρχε πριν το «κίνημα» και δε θα τελειώσει μ’ αυτό, ακόμη κι αν η μεταρρύθμιση του εργασιακού νομοσχεδίου αποσυρθεί.

Πράγματι, δεν νοιαζόμαστε για τον νόμο και δε μας αφορά η εργασία. Επιθυμούμε τον αφανισμό αυτών των δύο.

Στόχος μας δεν είναι να αναμορφώσουμε ή να βελτιώσουμε τον καπιταλισμό, αλλά να τον καταστρέψουμε, να τον εξολοθρεύσουμε μέσα στις φλόγες και με όλα τα μέσα που θεωρούμε χρήσιμα.

Δεν ενδιαφερόμαστε ούτε για το τι λένε τα συνδικάτα τα τελευταία χρόνια, τι λένε σήμερα, και τι θα συνεχίσουν να λένε τα επόμενα χρόνια. Τα συνδικάτα ανέκαθεν ήταν και θα είναι η μεταβατική ζώνη της εξουσίας που θέλουμε να καταστρέψουμε.

Όπως δε θέλουμε λιγότερο βίαιη αστυνομία ή περισσότερο ελαστικό κράτος, έτσι δε θέλουμε λιγότερο ρεφορμιστικά συνδικάτα.

Ούτε μπάτσους, ούτε κράτη, ούτε συνδικάτα!



Επομένως, είναι εμφανές ότι τα συνδικάτα, καθώς επίσης και η αστυνομία που αποτελεί υπόδειγμά τους, χρησιμοποιούν όλες τις κατασταλτικές τους δυνάμεις εναντίον μας.

«Συντρόφια», δεν είμαστε προλετάριοι, είμαστε ατομικότητες, εξεγερμένοι/ες με διαφορετικές αφετηρίες ενωμένοι/ες για την παρούσα συγκυρία ταραχών.

Αν κάτι μας χαρακτηρίζει είναι αυτό και όχι μια ψευτο-ταξική ταυτότητα βασισμένη σε ένα παλαιό μαρξιστικό όνειρο.

Δε χρειαζόμαστε καμία ταυτότητα, ας πούμε ταξική, για να εκφράσουμε και να δικαιολογήσουμε την εξεγερτική μας δράση.

Δεν ελπίζουμε τίποτα για τους εχθρούς μας, δεν τρέφουμε καμιά ελπίδα για το κράτος, ούτε για τα αφεντικά, ούτε για τα συνδικάτα, ούτε για την ετοιμοθάνατη κοινωνία που γεννάει όλα αυτά.

«Συντρόφια», δε θέλουμε να καλυτερεύσουμε τίποτα, επιδίωξή μας είναι η καταστροφή αυτού του καταπιεστικού κόσμου που επιβάλλεται σε εμάς.

Συνεπώς, δε θα ανοίξουμε διάλογο δημοψηφίσματος (γαλλικό ή ελληνικό), γιατί σε καμία περίπτωση δε θα θέλαμε κάτι τέτοιο. Δε ζητάμε «λιγότερη δουλειά και περισσότερο πλούτο» πολύ απλά επειδή:

Δε θέλουμε τίποτα, και θα κάψουμε ό,τι έχει απομείνει!
Με τη φωτιά!
Για τη φωτιά!


Μερικοί/ες αναρχικοί/ες

Το κείμενο στα αγγλικά
στα ισπανικά

το διαβάσαμε στο Aegri Somnia
αναρτήθηκε αρχικά στο Attaque 
( Chronique de la guerre sociale en France – guerresociale@riseup.net)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου