ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: "Τοίχο-τοίχο"

...ένα κείμενο "ανθελληνικό" ή "αντικοινωνικό" σε σχέση με τις παθογένειες και σύνδρομα και κυρίαρχες αντιλήψεις και κυρίαρχες ονειρώξεις και κυρίαρχες αυταπάτες της νεοελληνικής κοινωνίας. Που θα είμαστε ψεύτες αν δεν παραδεχόμαστε ότι μας έκανε εντύπωση. Άλλωστε έχουμε εκφράσει συχνά την απορία (ή ρητορικό ερώτημα;): αν κάποια στιγμή με κάποιον τρόπο (ακόμη και με την εξ ουρανών βοήθεια των "Ολύμπιων" εξόριστων Θεών και ημίθεων που αποφάσισαν θεαματικό comeback για να σώσουν τους "απογόνους" εκείνων που χλεύασαν και κυνήγησαν με μένος τους φιλοσόφους και τα φωτεινά αρχαία μυαλά) η χώρα έβγαινε από τα μνημόνια και έκανε restart στην οικονομία της...Μέσα σε πόσο μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα θα έφτανε και πάλι σε ίδια ή παρεμφερή ή και δυσχερέστερη θέση; Και μη μου πείτε ότι φταίνε γι'αυτό μόνο οι κακοί κυβερνώντες που εξαπατούν διαχρονικά τον αφελή "κυρίαρχο λαό"...

Eμείς όμως, ίσως επειδή είμαστε περισσότερο ρομαντικοί από πρακτικοί, πιστεύουμε ότι έστω και σταδιακά αλλά σταθερά τα ποσοστά των συνειδητοποιημένων και ανεξάρτητων αντιληπτικά ανθρώπων θα αυξηθούν! Ακόμα και στην Ελλάδα, του "σοκ και δέους", όπου η κατάρρευση με πάταγο των ψευδαισθήσεων και των πύργων χτισμένων στην άμμο και με δανεικό χρήμα, μπορεί να λειτουργήσει σαν ηλεκτροσόκ από την ανάποδη: δηλαδή ευεργετικά. Τουλάχιστον να ξυπνήσει από το λήθαργο άτομα που έχουν το τάλαντο της επεξεργασίας ερεθισμάτων, ασχέτως αν ακολουθούσαν ψεύτικους αντικατοπτρισμούς και δρόμους αποπροσανατολιστικούς από τις αυθεντικές αξίες μιας μικρής σε διάρκεια αλλά θαυμαστής και γεμάτης δυνατότητες "περατζάδας". Βέβαια τα σοκ που συνοδεύονται με μπόλικο δέος μπορεί, αντί για τον επαναπροσδιορισμό, να οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη εθελοτυφλία, ανάθεση ή μετάθεση ευθυνών, πώρωση...Και άδικου, επικίνδυνου, άφθονου, αναβαθμισμένου με παλαιάς και νέας κοπής εθνικιστικές κορώνες, κοινωνικού και φυλετικού ρατσισμού.

 Πολύ περισσότερο στηρίζουμε κι εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στους πιτσιρικάδες, αυτούς που είναι εδώ κι αυτούς που έρχονται. Αυτούς που δεν έχουν μολυνθεί από τις πελατειακές "αξίες", τα ιδεολογικά στα λόγια και στην τσέπη και στην καρέκλα "οράματα", τη συνδικαλιστική "δεοντολογία" και τα μυστικά "επιτυχίας" ή επιτυχούς επιβίωσης των παλιότερων, αλλά δονούνται από τις δίνες των πιο γενναίων και όμορφων και γεμάτων ανθρώπινα νοήματα και χρώματα ονείρων!

Υπονοια- Τον κοσμο σας γκρεμιζω (αφεθείτε στη μαγεία, τη δυναμική και την αυθεντικότητα των νεανικών του στίχων, επενδυμένων με όμορφη μουσική)
ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΑΥΤΗ Η ΕΛΛΑΔΑ:
 Νοικοκυραίοι...
 Ελλάς Ελλήνων ΟΥΚάδων
 " τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω, κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ "
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: "Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ ΚΙ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ-ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ"

 

Τοίχο-τοίχο….

 
“Τι πρεσβεύεις ρε μεγάλε?” Αυτό με ρώτησε πρόσφατα σε email πού μού έστειλε ένας οπαδός τού Συριζα. “Γιατί δεν λές ανοικτά τι είσαι?” συνέχισε με πάθος, “δηλαδή τι, τα χώνεις καθε δυό μέρες στον Συριζα λές και τάχα μου έχεις να προτείνεις εναλλακτικές λύσεις. Ποιές λύσεις προτείνεις? Αρχίδια προτείνεις”. Και δεν ήταν ο μόνος. Το memepusher.org λειτουργεί σε μυστήριες συχνότητες. Για παράδειγμα, παίρνω σαφώς πιο πολλά μέηλ απ΄ότι σχόλια κάτω απ΄τίς αναρτήσεις. Προφανώς το κοινό τού σάιτ προτιμάει να μού τα λέει προσωπικά, ότι κι αν είναι αυτά πού έχει να μού πεί. Δεν είναι πρόβλημα αυτό, γιατί να είναι? Κάποιος άλλος αναγνώστης, πριν περίπου 2 βδομάδες μού έστειλε μέηλ “κατηγορώντας” με ότι “είμαι Ποτάμι” και καταλήγοντας ότι είναι ντροπή μου πού δεν το παραδέχομαι δημοσίως αντί να το υπαινίσσομαι. Και αυτός δηλαδή με κατηγορούσε ότι δεν ομολογώ τι πρεσβεύω.
 Στον πρώτο αναγνώστη, τον Συριζαίο, αποφάσισα ότι έπρεπε να τού απαντήσω γιατί με συγκίνησε το παθιασμένο ύφος του. Τού απάντησα ότι τού συνιστώ περισσότερο σέξ (οκ, μπορεί και να μην το είπα τόσο κομψά, δεν θυμάμαι). Κυριολεκτικά όμως! Διότι το σέξ εξισορροπεί τίς ορμόνες πού κυλάνε μέσα μας, μάς κουλάρει, μάς βάζει σε μιά βιολογορμονική τάξη. Υποθέτω ότι άνθρωπος πού μού μιλάει ανευ σημαντικής αφορμής σε τέτιο υφάκι προφανώς είναι αγάμητος. Και βεβαίως, χρειάζεται να κάνει πιο πολύ σέξ η να το ανακαλύψει ως σπόρ αν δεν το έχει ήδη.

 Ομως δεν γράφω αυτή την ανάρτηση για να λύσω τίς διαφορές μου με αναγνώστες τού σάιτ πού έχουν απορίες πολιτικού περιεχομένου. Δουλειά μου δεν είναι να λύνω απορίες αλλά να δημιουργώ καινούργιες. Αν στην διαδικασία αυτή λύνω και τίς απορίες κάποιων, αυτό πιθανώς να σημαίνει ότι είμαι πιο προχώ απ΄όσο υποψιάζομαι ότι είμαι. Οχι, όχι. Αλλος είναι ο λόγος πού γράφω σήμερα. Γράφω διότι κλείστηκα στο σπίτι λόγω χιονοθύελλας, και αφού κλείστηκα σπίτι αποφάσισα να αναλογιστώ μερικά πράγματα στην αλλοπρόσαλλη ζωή μου.

 Για παράδειγμα: μήπως έχουν δίκιο τελικά αυτοί πού με κατηγορούν ότι δεν λέω ανοικτά “τι πρεσβεύω”?

Καταρχήν να επισημάνω το εξής: αυτοί πού με κατηγορούν είναι πού αυτοπροσδιορίζονται ως κάτι άλλο απ΄αυτό πού είναι κι όχι εγώ. What? Μα σκέψου τούτο: ρωτάς κάποιον να μάθεις “ποιός είναι” και δεν εννοώ το όνομα του. Και σού απαντά “είμαι Συριζα”. “Είμαι Ολυμπιακός”. “Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος”. “Είμαι Ελληνας”. “Είμαι Ποτάμι”. “Είμαι Ρεάλ Μαδρίτης”. Οχι ηλίθιε. Δεν σε ρώτησα αυτό. Σε ρώτησα ΕΣΥ τι είσαι κι όχι πώς ετεροπροσδιορίζεσαι. Συνήθως η δεύτερη ερώτηση συναντά την πλήρη σιωπή τού ερωτώμενου. Διότι τέτιοι ανθρωποι δεν πρεσβεύουν τον εαυτό τους αλλά κάποιον άλλον, είναι ανεπίσημοι υπάλληλοι (συχνά χωρίς να το ξέρουν, αν κι αυτοί πού το ξέρουν είναι ξεκάθαρα χειρότεροι) και δουλεύουν φανατικά για την επίτευξη ενός στόχου πού δεν είναι δικός τους. Κάνουν και αμέτρητες υπερωρίες αν χρειαστεί. Πού πάντα χρειάζεται διότι ο “αγών” ποτέ δεν δικαιώνεται. Εκτός κι αν μάς διορίσουν, υποθέτω.

 Σκέφτηκα λοιπόν ότι ενώ θεωρώ ότι λέω ανοικτά “τι πρεσβεύω” ίσως να μην το λέω αρκετά καθαρά, ίσως δηλαδή να μην τού έχω προσδώσει την απαραίτητη σαφήνεια. Kι ίσως η καταλληλότερη λέξη να μην είναι το “πρεσβεύω” αλλά το “αντιπροσωπεύω”. Κι αυτό είναι πού θα αποκαλύψω σήμερα διότι το αυξανόμενο κοινό τού σάιτ έχει όντως το δικαίωμα να μάθει την αλήθεια. Πρόκειται να μιλήσω από καρδιάς, με την τεστοστερόνη στην τσίτα. Κι αφού τα πώ, μπορεί κι εγώ να πάω να γαμηθώ. Οι ορμόνες βλέπετε.

Σ΄ακούμε.

  Οκέι. Προειδοποιώ όμως ότι όσο προσεκτικά κι αν διαβάσεις οι πιθανότητες είναι 95% να μην καταλάβεις. Εχει σημασία το 95%. Μην βιάζεσαι. Εδώ παίζεις μπάλλα στο δικό μου γήπεδο και θα παίξεις στο τέμπο πού θέλω εγώ. Οι άνθρωποι τούς οποίους νιώθω ότι αντιπροσωπεύω, και οι οποίοι ποτέ δεν μού έδωσαν τη άδεια να το κάνω, ανήκουν στο 5% τού ελληνικού πληθυσμού, μάξιμουμ. Δεν ψηφίζουν ποτέ κανένα κόμμα, συνεπώς δεν υπάρχει κανένα κόμμα πού να χρειάζεται να προσποιηθεί ότι τούς αντιπροσωπεύει. Είναι συνήθως άνθρωποι με λίγα λεφτά, όχι απαραίτητα γιατί είναι οι κλασσικοί φτωχοί πού παράγει ο καπιταλισμός κατά χιλιάδες, αλλά γιατί επέλεξαν κατά κάποιο τρόπο να μην ανηκουν στούς έχοντες. Κι αν “έχουν” τότε είναι άνθρωποι πού θα μπορούσαν κάλλιστα “να κοιτάνε την δουλίτσα τους” και να μην κριτικάρουν αλλά αρνούνται μυστηριωδώς να το κάνουν.

  Είναι ένα πολύ παράξενο γκρούπ αυτοί οι άνθρωποι τού 5%. Μα πολύ παράξενο. Και σ΄αυτούς ανήκω κι εγώ, απ΄αυτούς προέρχομαι, και μέρος τους πάντα θα νιώθω γιατί τούς σέβομαι, γιατί τούς καταλαβαίνω, γιατί συμφωνώ σε ένα σωρό πράγματα μαζί τους.

Νιώθω ότι αντιπροσωπεύω αυτούς πού είναι στην απ΄έξω. Αυτούς πού ποτέ δεν διαπλέκτηκαν, πού ποτέ δεν ήταν μέρος τού πάρτι γιατί ποτέ δεν ήθελαν να είναι ΚΙ ΑΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ. Αντιπροσωπεύω τούς ανθρώπους πού όταν οι άλλοι σκεφτόντουσαν τι να ψηφίσουν (με πάντα στόχο το προσωπικό βόλεμα και τίποτα, μα τίποτα άλλο) αυτοί σκεφτόντουσαν πώς θα επιβιωσουν την επόμενη βδομάδα πού έρχεται. Μιλάω για ανθρώπους πού έχουν χρειαστεί να κοιμηθούν τα βράδια σε πάρκα η σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, η σε καταλήψεις κτιρίων. Μιλάω για ανθρώπους πού επέλεξαν να μην γλείψουν “τούς γνωστούς τής οικογένειας” για να βρούν μιά δουλειά. Μιλάω για τούς ανθρώπους πού διατήρησαν τήν αντισυμβατικότητα τους ακόμα κι αν σαραντάρησαν. Αλλά μιλάω και για τούς τωρινούς εικοσάρηδες πού δεν έχουν τίποτα πρός το οποίο να προσβλέπουν και το ξέρουν. Είναι η ελληνική έκδοση τού “no-future-generation”.

 Ολοι αυτοί, αλλά κι άλλοι, άλλων κατηγοριών, αλλά παρόμοιας συχνότητας, είναι οι άνθρωποι τούς οποίους νιώθω ότι αντιπροσωπεύω. Συχνά ταμπελιάζονται με την ετικέττα τού “ανθελληνα” αφού κάποια κατηγορία πρέπει να τούς αποδοθεί απ΄το λαικό δικαστήριο τού υπολοίπου 95%.  Φροντίζουν κι οι ίδιοι βεβαια γι΄αυτό αφού συχνά τυνχάνει να είναι άθεοι, συχνότατα απέχουν απ΄τίς εκλογές, απεχθάνονται τούς ελληνάρες, σιχαίνονται τον άκρατο εθνικισμό πού διαρρέει απ΄την άκρα δεξιά μέχρι τήν δήθεν αριστερά τού Συριζα, απεχθάνονται τα ελληνικά ψέμματα γιατί έχουν βαρεθεί να τα καταπίνουν από μικρά παιδιά. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτό το 5%, βρωμάει. Ναί βρωμάει. Οταν ζείς σε μιά κοινωνία πού μέσω ομαδικής ψύχωσης θεωρεί ότι είναι το τριαντάφυλλο τής υφηλίου τότε είναι τιμή να βρωμάς. Οσο πιο πολύ τόσο το καλύτερο. Γιατί μόνο έτσι κλονίζεις την ψευτο-ευωδία τού τριαντάφυλλου. Το κακό είναι ότι αν είσαι σάιτ, τότε το “τριαντάφυλλο” θα σού στείλει παθιασμένα μέηλ διαμαρτυρίας. Αλλά όλα έχουν το τίμημα τους στον κήπο τής παράνοιας.

Ενα άλλο πράγμα πού τούς ενώνει είναι ότι προσπαθούν να προφυλακτούν απ΄το μίσος τών υπολοίπων.
Η ελληνική κοινωνία, στην υπερσυντριπτική της πλειοψηφία, έχει βασίσει όλη της την νεο-ελληνική “κουλτούρα” σε μίσος εναντίον “αλλων”. Μίσος εναντίον τών Γερμανών (όπως παλιότερα υπήρχε σχεδόν θεσμοθετημένο μίσος εναντίον Αμερικανών), μίσος εναντίον αλλόθρησκων, μίσος εναντίον ομοφυλόφυλων, μίσος εναντίον μεταναστών, μίσος εναντίον τών διαφορετικών,  μίσος γενικώς ενάντια σε οποιονδήποτε δεν ταιριάζει στην παρανοική version τής Ελλάδας τού Ελληνάρα. Υπάρχει μιά κανονικοποίηση τού μίσους ως βασικού στοιχείου τής νεο-ελληνικής κουλτούρας. Στο τέλος τής ημέρας, όλοι αυτοί μισούν και το εν λόγω 5% πού προσπαθεί να αμυνθεί εγκεφαλικά και συναισθηματικά. 

The walking dead? Or Lost?

 Σ΄αυτό το 5% υπάρχουν κι άνθρωποι πού θεωρούνται τα ζόμπι τής ελληνικής κοινωνίας, κάτι σαν τούς “walking dead” τής γνωστής τηλεοπτικής σειράς, θεωρούνται έτσι απ΄αυτούς πού οι ίδιοι είναι τα ζόμπι ενώ αυτό πού όντως ισχύει είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους πού ζούν στο ελληνικό “Lost” τής επίσης γνωστής τηλεοπτικής σειράς κι αναρωτιούνται συνεχώς πώς βρέθηκαν εκεί. Αυτή η υποκατηγορία τού 5% (σημαντική σε απόλυτα νούμερα όμως!) είναι οι ισοπεδωμένοι τής ελληνικής κοινωνίας ακριβώς γιατί αρνηθηκαν να ζούν με τίς παθολογικές επιταγές της.

 Οποιοσδήποτε όμως απ΄αυτό το 5% μπορεί να αντιπροσωπευτεί μόνο απ΄τον εαυτό του κι από κανέναν άλλον. Κι έχει ένα clue αυτό. Ξέρεις, τέτοιοι άνθρωποι αυτο-απομονώνονται, δεν τούς βλέπεις. Ακόμα κι αν επιδιώξεις να τούς βρείς θα διαπιστώσεις ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο. Εκτός τού ότι αυτο-απομονώνονται, ψάχνουν ταυτόχρονα να βρούν και τούς υπόλοιπους αυτού τού 5%. Συνεχώς και απεγνωσμένα. Γιατί τούς ψάχνουν? Για να βεβαιωθούν ότι δεν έχουν τρελλαθεί, ότι δεν είναι οι τρελλοί τού χωριού. Για να πάρουν θάρρος, για να μαζέψουν κουράγιο.

  Και αυτούς νιώθω ότι αντιπροσωπεύω, όμως υπενθυμίζω ξανά, ούτε αυτοί μού έδωσαν τήν άδεια τους. Γιατί γράφω τότε γι΄αυτούς σαν να τούς αντιπροσωπεύω? Διότι προέρχομαι και απ΄αυτούς. Εγώ και “όλοι όσοι γράφουμε σ΄αυτό το σάιτ” παρ΄όλο πού το γράφω όλο μόνος μου και αμφισβητείται ακόμα κι αυτό. Lol…
Πώς θα τούς αναγνωρίσεις αν βρίσκονται στον κύκλο σου? Πώς θα ξέρεις ότι έχεις απέναντι σου έναν απ΄αυτούς τού 5%? Θα το καταλάβεις γιατί είναι άνθρωποι πού κάποτε ήταν πολύ ομιλητικοί και τώρα αυξάνεται γεωμετρικά η σιωπή τους. Και μπορεί να το έχεις παρατηρήσει κιόλας αλλά να μην έδωσες σημασία, να το απέδωσες αλλού. Είναι οι άνθρωποι πού δεν γελάνε με τα ρατσιστικά “αστεία” τής παρέας, πού δεν θεωρούν “ότι βρισκόμαστε υπό ναζιστική κατοχή”, πού δεν συμφωνούν ότι “οι άλλοι μάς χρωστάνε κι όχι εμείς” και πού μυστηριωδώς διαφωνούν ότι “ζούμε στο καλύτερο μέρος τής γής”. Είναι άνθρωποι πού όλο και σπανιότερα συζητούν πιά μαζί σου κι όταν τούς αναγκάσεις να το κάνουν τότε σού προσφέρουν ένα χαμόγελο “συμπόνοιας”, το χαμόγελο πού προσφέρεις σε κάποιον πού ξέρεις ότι δεν στέκει καθόλου στα καλά του. Αν σού δώσουν καν αυτό!

 Ολη αυτή κατάσταση πού περιγράφω βρίσκει λοιπόν πολλαπλές αναφορές σε κινηματογραφικά φίλμ και μάλιστα σε μερικά απ΄τα καλύτερα πού έχουν γυριστεί ποτέ. Αυτοί πού εχουν δεί το εκπληκτικό “28 μέρες μετά” πού με την σειρά του επηρεάστηκε από την “Νύχτα τών Ζωντανών Νεκρών” θα θυμούνται ότι αυτοί πού δεν έχουν προσβληθεί απ΄τον ιό ψάχνουν απεγνωσμένα σε όλη την Βρεττανία να βρούν τούς υπόλοιπους (κι ας είναι ελάχιστοι) πού έχουν μείνει απρόσβλητοι. Τίποτα άλλο δεν τούς ενδιαφέρει. Αυτό, και μόνο αυτό, είναι πού έχει σημασία. Κι εγώ λοιπόν αυτούς ψάχνω να βρώ. Αυτό, και μόνο αυτό έχει σημασία και για μένα. Και ξέρω πολύ καλά ότι αυτό και μόνο αυτό έχει σημασία και γι΄αυτούς πού διαβάζουν αυτό το σάιτ.

  Ναί αλλά τα ζόμπι είναι περισσότερα. Ειστε η ηττημένη φυλή.

 Οντως, αριθμητικά μιλώντας είναι περισσότερα. Ομως τα ζόμπι είναι και χαζά, σε όλες τίς κινηματογραφικές ταινίες πού ανέφερα έτσι συμβαίνει. Και συμβαίνει έτσι, διότι όλοι στην πραγματικότητα συμφωνούμε ότι τα ζόμπι είναι χαζά και γι΄αυτό το αποτυπώνουν αυτό κι οι σεναριογράφοι στίς ιστορίες τους. Τα ζόμπι είναι πολλά, πάρα πολλά. Αλλά είναι χαζά.

 Προς το παρόν, εμείς τού 5% πηγαίνουμε τοίχο-τοίχο. Για να μην προσβληθούμε. Αν προσβληθείς απ΄τον ιό τής μαζικής ψύχωσης τής νεο-ελληνικής κοινωνίας δεν υπάρχει σωτηρία. Τελείωσες. Ψάχνουμε στα σκοτάδια για να βρεθούμε μεταξύ μας. Και μετά να μετρηθούμε με τα ζόμπι. Και στο μεταξύ κάποιος από μάς μπορεί να έχει βρεί το εμβόλιο. Πού ξέρεις? Η μεγαλύτερη μου ελπίδα είναι ότι κάθε ένας απ΄αυτό το 5% έχει ένα μέρος τού εμβολίου.

 Ορίστε. Ειπα τι αντιπροσωπεύω? Οχι, όπως δεν είπα  και “τι πρεσβεύω”. Ισως με αναγκάσουν τα επόμενα μέηλ. Αν κι είπα στην αρχή: το πιθανότερο είναι ότι όσο προσεκτικά κι αν διαβάσεις μάλλον δεν θα καταλάβεις. Αυτό είναι μιά ισχυρή ένδειξη ότι ανήκεις στο 95%. Είναι όμως και λογικό να μην καταλάβεις, δεν μπορείς να καταλάβεις αφού είσαι ήδη άρρωστος. Σε τελικό στάδιο κιόλας. Πιθανώς η επόμενη σου απορία είναι αν νιώθω έστω κάποια συμπάθεια για το γεγονός ότι είσαι άρρωστος. Σού έχω απαντήσει αλλά δεν διαβάζεις προσεκτικά.

Δεν αντιπροσωπεύω κανέναν γιατί κανείς δεν μού έδωσε την άδεια να το κάνω. Αντιπροσωπεύω μόνο τον εαυτό μου αλλά συμπασχω με πολλούς σαν και μένα. Κι αν πρεσβεύω κάτι είναι ότι σιχαίνομαι τα ψέματα μας και την εθνική μας νεο-μυθολογία. 


Το διαβάσαμε στο memepusher