ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Bringing back the Dark Ages of feudalism

 

History never repeats itself, but from time to time, consciously or not, some influential men attempt to force us into the monstrosity of their imaginary time machines to try to reverse decades, and in the case of feudalism, almost a millenium of social progress. The mid-20th century brought the years of collective psychosis of Adolf Hitler’s «thousand year Reich and more recently what can be viewed as the United States of America’s imperialist manifesto or so-called Project for the New American Century, concocted in 1997 but still in effect today under the current administration, with the self-proclaimed objective to «promote American global leadership» resolutely and by military force, if necessary.

Montesquieu and his colleagues of the mid-18th century, such as Voltaire, Diderot and Rousseau of the Age of Enlightenment, denounced feudalism as being a system exclusively dominated by aristocrats who possess all financial, political and social power. During that time, which incubated the French Revolution and built its ideological foundations, feudalism became synonymous with the French monarchy. To the Enlightenment writers, feudalism symbolized everything that was wrong with a system based on birth privilege, inequality and brutal exploitation. In August 1789, shortly after the takeover of La Bastille on July 14, one of the first action of the Assemblee Constituante was to proclaim the official abolition of the «feudal regime.»

Ironically, feudalism is making a comeback in the latest evolution and under the impulse of predatory global capitalism. After all, Karl Marx, in the mid-19th century, considered feudalism to be a precursor of capitalism. Typically a feudal system can be defined as a society with inherited social rank. In the Middle Ages, wealth came exclusively from agriculture: the aristocracy strictly assumed ownership of the land while the serfs provided the labor.

The feudal system of the Dark Ages was the social and economic exploitation of peasants by lords. This led to an economy always marked by poverty, sometimes famine, extreme exploitation and wide gaps between rich and poor. The feudal era relation of a serf to his lord is essentially identical to the relation of a so-called WalMart associate to a heir of the Walton family. If one looks objectively at the power stratum in the US circa 2013, and the one of, let’s say, France circa 1750, it is hard to ignore the startling similarity. For example, attendance at Ivy-League schools in the US is principally an inherited privilege; the same can be said for elected positions in Congress. The concept of dynasties rules, not personal merit.

A powerful network of oligarchs worldwide seems to be pursuing the objective to set back the social clock to before the era of Enlightenment so as to return us to the Dark Ages of lords and serfs: a new era of global slavery to benefit Wall Street’s «masters of the universe.» Compared to the Middle Ages, today’s servitude is more insidious:
the International Monetary Fund (IMF), World Bank, and many private banks operate like mega drug dealers. The IMF and World Bank do so with countries, while the banks do so with individuals. Once Greece, Detroit or John Doe is addicted to its fix – loans in this case – the trick is done. After a while, money must be borrowed even to service the debt.

In a recent cynical opinion piece titled «Detroit, the New Greece», New York Times columnist and Nobel-prize winning economist Paul Krugman reasoned more like a callous Wall Street operator than someone with the self-proclaimed humanist «conscience of a liberal» by casually calling Detroit a «victim of market forces.»

«Sometimes the losers from economic change are individuals whose skills have become redundant; sometimes they are companies serving a market niche that no longer exist; and sometimes they are whole cities that lose their place in the economic ecosystem,» writes Krugman, forgetting Greece in his laundry list of «innocent victim of these mysterious «market forces.» Krugman concludes his paragraph with: «Decline happens,» as if this is a physical phenomenon, like gravity or magnetism. Like most of the leading international economists, Krugman has adamantly supported the North America Free Trade Agreement (NAFTA) and the World Trade Organization (WTO). Detroit and Greece are not some sort of collateral damage of «market forces» in Krugman’s «decline happens» scenario. Detroit was demolished wholesale by NAFTA, and Greece was enticed to borrow money to join the EURO zone.

The IMF itself recently conceded that the policies it has implemented for Greece resulted in «notable failures.» The IMF failed to push for an immediate restructuring of Greece’s debt, but didn’t prevent money owed by the country before 2010 to private-sector creditors from being fully repaid at the onset of the fiscal crisis. Greece’s overall debt level remained the same, except it was now owed to the Euro-zone taxpayers and the IMF instead of banks and hedge funds. Both Greece and Detroit were targets of a predatory capitalism that sought to downgrade and then shut down all public sectors of an economy.

The «market forces» are not physical phenomena; they are the hyenas and vultures from Wall Street who dismantle and then feed on the carcasses of a city or country. Decline does not just happen; it is engineered by the corporate entities of global capitalism to maximize profit without regard for human costs. It is ultimately up to us, for the common good of human kind, to put wrenches into the well-oiled wheels of this global corporate machine that is breaking our backs by grinding and crushing our accomplishments of more than 250 years to return us to the servitude of feudalism.

Gilbert Mercier is the Editor in Chief of News Junkie Post and one of its co-founders. Mercier is a French journalist, photojournalist and filmmaker – writer/concept writer, director, producer and art director – based in the United States since 1983.

Comment: Feudal serfs traded their freedom for the «security» a lord could supposedly provide. History may not be repeating itself, but it is definitely rhyming. Only the props and costumes have changed.

Gilbert Mercier, News Junkie Post, © S. J. Carey


We read it in terra papers

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου