Ένα άρθρο περί ψυχογραφήματος του "τυπικού θρησκευόμενου" που, αν και γράφτηκε λίγο μετά το Πάσχα, δεν παύει να είναι πάντοτε επίκαιρο...
Διαβάστε κι από τον Ένοικο: Ένας "πατέρας" κομμένος και ραμμένος στα μέτρα τους..
καθώς κι αυτά:  ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: "Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ ΚΙ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ-ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ" και  Moνοθεϊσμοί: ένα μαχαίρι καρφωμένο στο μυαλό και την ψυχή της ανθρωπότητας

Για την θρησκεία και τους θρήσκους

Τώρα που καταλάγιασε η θρησκευτική κατάνυξη και τα άμοιρα κατσίκια έγιναν άμορφη μάζα που κυλάει στα έντερά μας, ας μιλήσουμε λίγο για θρησκεία και ηθική.
Κάθε χρόνο τις μέρες του Πάσχα οι συζητήσεις που σχετίζονται με τη θρησκεία είναι συχνές. Κάθε χρόνο εκνευρίζομαι όταν μιλάω με ανθρώπους οι οποίοι είναι πιστοί, χριστιανοί ορθόδοξοι, και δεν ξέρουν τι είναι το Πάσχα, τι ακριβώς γιορτάζουμε τότε. Για αυτούς είναι περισσότερο η μέρα της λύτρωσης από την 40ήμερη φυλακή της αποχής από κρέας και σεξ, οπότε όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Μέρες αναστοχασμού, δήθεν, και συγκίνησης για το θείο δράμα. Μεγάλη υποκρισία!
Όσο περισσότερο συμμετέχω σε τέτοιες κουβέντες, όσο περισσότερες εικόνες με πιστούς που ποδοπατούνται για να ανάψουν το άγιο φως, όσο περισσότερες δήθεν ιστορίες για θαύματα, επίδειξη άγνοιας και βλακείας, τόσο περισσότερο θέλω να γίνω βλάσφημος. Να τους κοροϊδέψω όσο δεν πάει, να βρίσω τα θεία τους, να μη δείξω κανένα σεβασμό στα ιερά και τα όσιά τους. Αλλά κάτι με σταματάει και βάζω φρένο αρκούμενος στην συστηματική κρεατοφαγία όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Σε κάθε συζήτηση με θρήσκους κατανοώ πως είναι μάταιο να προσπαθώ να επικαλεστώ τη λογική. Έχουν τη δική τους. Η οποία όταν στριμώχνονται εξαντλείται σε μια επίκληση ηθικής του τύπου: δεν πιστεύω σε όσα κάνουν οι παπάδες, αλλά σε αυτά που δίδαξε ο Χριστός, την αγάπη, την αλληλεγγύη κτλ. Μπούρδες. Άνθρωποι που δεν έχουν δείξει καμία αγάπη, καμία αλληλεγγύη σε κανένα στάδιο της ζωής τους την θυμούνται όταν συγκινούνται από την φωνή του Γαϊτάνου που ψέλνει ακαταλαβίστικους ύμνους.
Ακόμα και στην ηθική τους, εκεί όπου θα έπρεπε να υπερέχουν λόγω θρησκείας, αποδεικνύεται περίτρανα ότι αν δεν είσαι κομμουνιστής δεν είσαι άνθρωπος (σχόλιο δικό μας: προτιμούμε να διατηρούμε σοβαρές επιφυλάξεις κι αμφιβολίες πάνω σε αυτή την "επίπεδη" διαπίστωση. Ουκ ολίγες φορές, έχουμε γνωρίσει (και υπάρχουν κι άφθονα παραδείγματα στην Ιστορία)τέρατα εγωισμού και τυραννίσκους που δήλωναν βαμμένοι κομμουνιστές. Όπως και δεξιούς που ήταν πολύ πιο ηθικά κι έντιμα στοιχεία. Γενικά, δεν είναι καλό για τον ανθρωπισμό του ατόμου η χωρίς όρια στράτευση και "ανοιχτά παράθυρα για να περνάει ο αέρας" ). Είναι επειδή κατάλαβαν τα λόγια του μεγάλου ότι η θρησκεία είναι ο απατηλός ήλιος που γυρίζει γύρω από τον άνθρωπο όσο ο άνθρωπος δεν μπορεί να γυρίσει γύρω από τον εαυτό του; Είναι επειδή έμαθαν στην πραγματική ζωή τι θα πει αλληλεγγύη και ανθρωπιά;
Πάντα οι κομμουνιστές έδειχναν ότι λειτουργούν περίπου όπως ένας καλός χριστιανός. Αυτό άλλωστε το έχουν αποδεχτεί ακόμα και χριστιανοί. Την ώρα που οι πατριώτες δεξιοί έτρεχαν να γίνουν γερμανοτσολιάδες, οι κομμουνιστές θυσιάζονταν, προσφέροντας το αίμα τους για την πατρίδα η οποία τους είχε φυλακισμένους, κυνηγημένους και εξόριστους. Υπέμειναν βασανιστήρια και διώξεις με χριστιανική στωικότητα. Προτιμούσαν να θυσιαστούν εκείνοι για να μην την πληρώσει ο άλλος. Ακόμα και σήμερα, μόνο ένας κομμουνιστής (εμείς, και πάλι, δεν παίρνουμε όρκο γι'αυτό!) θα θυσιαζόταν και θα έχανε την δουλειά του για να μην απολυθεί ο συνάδελφός του. Ο καλός νοικοκυραίος χριστιανός θα πήγαινε απλά σπίτι του, και το πολύ πολύ να προσευχόταν για τον παλιό του συνάδελφο.
Όσο πιο πολύ επικαλείται κανείς την θρησκεία, όσο πιο θρήσκος νιώθει, τόσο πιο μακριά από αυτή βρίσκεται. Η σκατοψυχιά και το μίσος που πηγαίο αναβλύζει από τα στόματα των δήθεν καλών χριστιανών δεν είναι μονοπώλιο των δεξιών πολιτικών που τουιτάρουν ασύστολα σπέρνοντας μίσος για τον όποιον άλλο. Αυτοί είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου της συσσωρευμένης βολεψοκωλιάς που ενισχύεται από το φασιστικό μίσος με τις ευλογίες κάποιου ιερέα που όταν δεν κυκλοφορεί με λιμουζίνες ευλογεί τους φασίστες και υμνεί τις δικτατορίες.
Μα και εκεί, ώ του θαύματος το επιχείρημα είναι ίδιο: δεν είναι όλοι οι παπάδες έτσι, υπάρχουν κάποιοι που κάνουν έργο. Μέσα από το μοίρασμα μερικών ζυμαρικών ας εξαγνίσουμε όλοι μαζί αυτόν τον μηχανισμό εξαπάτησης και χειραγώγησης των λαϊκών μαζών, ας τιμήσουμε εκείνους που εργάζονται για να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε ποίμνιο!
Με λίγα λόγια, ό,τι και να πεις στον θρήσκο θα έχει ένα έωλο επιχείρημα να σου αντιπαραβάλει. Σε σημείο που φτάνεις να αναρωτιέσαι αν είναι πράγματι τόσο αγαθός που πιστεύει αυτά που λέει ή αν τα λέει για να σε εκνευρίσει. Τίποτα από τα δύο. Η δυνατότητα να αντικρύσει κανείς την κατάσταση όπως έχει προϋποθέτει την ικανότητα να ανοίξεις τα μάτια. Η απελευθέρωση προς μια ανθρώπινη κατάσταση προϋποθέτει την αντίληψη ότι είσαι ανελεύθερος. Ωστόσο η θρησκεία σου παρέχει την ασφάλεια της γλυκιάς ανελευθερίας. Την αίσθηση ότι υπάρχει ένα καλό αφεντικό που θα σε πάει στον παράδεισο. Άλλωστε η επιλογή του Ιησού να σώσει μόνο τον ληστή που τον προσκύνησε δείχνει ότι πρέπει να υποδουλωθείς μέχρι και το τελευταίο λεπτό της ζωής σου για να σωθείς. Κατά τα άλλα ο Χριστός ήταν, λένε, επαναστάτης. Επαναστάτης που ήθελε να υποδουλώσει τις μάζες…
Καλό καλοκαίρι…

Το διαβάσαμε ΕΔΩ