(Υποτιτλισμένη από τον ΥΠΝΟΒΑΤΗ ή αλλιώς Θοδωρή Λαμπρόπουλο)
Δείτε την εδώ με ελληνικούς υπότιτλους:
http://www.youtube.com/watch?v=5Xe0MZCDEdQ
Ό,τι διθυράμβους και να συνθέσει κάποιος γι' αυτή την ταινία τού Ντε Σίκα, λίγοι θα είναι. Να αναφέρω απλώς ότι ο Κλέφτης Ποδηλάτων θεωρείται από αρκετούς (μαζί με το Λούστρο Παπουτσιών τού ιδίου) ο Παρθενώνας της κινηματογραφικής τέχνης.
Προ οικονομικής κρίσης, στην εποχή των παχιών αγελάδων, τέτοιου είδους ταινίες βλέπονταν σαν "μουσειακά" κλασικές, μιας και η δύσκολη περίοδος που εξέφραζαν θεωρείτο ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και κανείς δεν ήθελε να τη θυμάται.
Ειδικά στη Νεοελλάδα των εκατομμυρίων βλαχονεόπλουτων ψηφοφόρων -και συνδαιτημόνων- τού ψυχοσωματικά παχύδερμου Πάγκαλου, τέτοιες ταινίες σνομπάρονταν σαν γραφικές και "ψυχοπλακωτικές".
Σήμερα όμως αποδεικνύεται ότι η μεγάλη τέχνη δεν είναι μόνο διαχρονική, αλλά και πιο επίκαιρη από την ίδια την πραγματικότητα. Μια ταινία για εποχές πραγματικών οικονομικών κρίσεων και καταστροφών (δηλαδή από αυτές που γεννούν γνήσια απελπισία αλλά και οργή) κι όχι για τα "κανόνια" της εθνικής νεοελληνικής διαπλοκής. Για εποχές όπου οι πατεράδες (ως αυτοί που είναι "χρωμοσωματικά" επιφορτισμένοι να φέρνουν το ψωμί στο σπίτι) βιώνουν την πραγματική απελπισία (όπως ο Αντόνιο τής εν λόγω ταινίας). Αλλά και για εποχές όπου τα παιδιά (όπως ο μικρός Μπρούνο, ο πραγματικός ήρωας του έργου) ωριμάζουν πριν την ώρα τους και καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσα δείχνουν (προτιμότερο ίσως από το να καταντάνε να μαλακίζονται όλη τη μέρα στο facebook και στο play station των μπαμπάδων τους). Και τέλος, για εποχές όπου αληθινές γυναίκες (κι όχι καλομαθημένες νεοελληνίδες κατινίτσες), δίνουν την ψύχραιμη λύση (και όχι τη μουρμούρα και την κριτική) όταν ο πιεσμένος άντρας τους χάνει στιγμαία (όπως έχει δικαίωμα) τη θέλησή του.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί αν το ενάμισυ εκατομμύριο των φερομένων ως ανέργων ήσαν όλοι τους πρώην μισθοσυντήρητοι, δηλαδή ζούσαν αποκλειστικά από τον μισθό τους (και όχι γενικώς ειπείν "μισθωτοί", που σημαίνει ότι είχαν κι άλλους πόρους, και ότι δούλευαν απλώς για να συμπληρώνουν) αυτή τη στιγμή θα χυνόταν αίμα (=εμφύλιος). Γιατί αν οι νεοέλληνες ήσαν πραγματικά σε απόγνωση από την σημερινή κατάστασή τους, η αμυντική εγκληματικότητα θα είχε χτυπήσει "κόκκινο". Θα είχαν αυξηθεί π.χ. οι κλοπές για λόγους πείνας, επιβίωσης κ.λπ. (κι όχι ... οι αυτοκτονίες). Δεν θα είχαν βάλει λουκέτο μόνο μερικές μπουτίκ στη Σταδίου, αλλά και φροντιστήρια, σούπερ μάρκετς, γυμναστήρια, βενζινάδικα, καφετέριες, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, ιδιωτικά ιατρεία. Δεν θα γινόταν προσκύνημα τις καθημερινές στα πανάκριβα ουζερί στού Ψυρρή, στα Πετράλωνα, στη Νέα Φιλαδέλφεια, στον Υμηττό, στην Καισαριανή, στη Νέα Σμύρνη, στην Καλλιθέα, στον Πειραιά. Δεν θα συνέχιζαν να αναστενάζουν τα σαββατοκύριακα από ελληνικό τουρισμό, το Πήλιο, η Αράχωβα, η ορεινή Αρκαδία, το Ναύπλιο, ή, το καλοκαίρι, οι Κυκλάδες. Δεν θα έκαναν χρυσές δουλειές οι συνδρομητικές τηλεοράσεις. Οι άστεγοι θα είχαν αυξηθεί τόσο, που τα κέντρα των πόλεων θα είχαν γεμίσει με καταλήψεις κτιρίων και η περιφέρειά τους με παραγκουπόλεις και φαβέλες (όπως έγινε π.χ. στις Η.Π.Α. στη δεκαετία του 1930, στην Αργεντινή στη δεκαετία του 2000, αλλά και στην Ιταλία της περιόδου όπου αναφέρεται η ταινία, εκεί δηλαδή όπου υπήρξε πραγματική οικονομική κρίση). Θα είχαν δαρθεί μέχρι θανάτου εργοδότες που κλέβουν κι εκβιάζουν το προσωπικό τους. Θα είχαν πυρποληθεί σπίτια, αυτοκίνητα και περιουσίες γνωστών λαμογιών. Εφημεριδοεκδότες, καναλάρχες και παπαγαλάκια της διαπλοκής δεν θα τολμούσαν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο, χωρίς δέκα μπράβους ο καθένας. Οι πολιτικάντηδες και οι "τεχνοκράτες" τους (τελευταία όλο και δυσκολότερο να τους ξεχωρίσεις) θα φοβόντουσαν για τις ζωές τους και τις ζωές των οικογενειών τους. Θα γινόντουσαν άγριες απεργίες και διαδηλώσεις, όπου θα άκουγες τις μασέλες των μπάτσων να χτυπούν από τρόμο (όπως π.χ. τον Δεκέμβριο του 2008). Θα είχε εξαπλωθεί η πρακτική της κοινωνικής αυτοδικίας. Αυτά συμβαίνουν όταν υπάρχει πραγματική οικονομική κρίση. Κι αφού δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα, μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια (όπως το έχουν ήδη συμπεράνει τα εγχώρια αφεντικά και οι πολιτικάντηδές τους) ότι οι πραγματικοί πρώην μισθοσυντήρητοι και νυν άνεργοι, δηλαδή αυτοί που έχουν πραγματικό πρόβλημα (επιβίωσης, διατροφής, στέγης, κ.λπ.) είναι πολύ λίγοι για να ταρακουνήσουν την εφησυχασμένη κοινωνία τών εκατομμυρίων (πρώην και νυν) ψηφοφόρων του Πάγκαλου.
Όπως και στο Λούστρο Παπουτσιών, έτσι κι εδώ αναγκάστηκα να φτιάξω τους υπότιτλους μεταφράζοντάς τους από τους απείρως πιο αξιόπιστους αγγλικούς. Ο λόγος είναι ότι ένα αρχείο ελλιπέστατων ελληνικών υποτίτλων που υπάρχει στο διαδίκτυο, προέρχεται από ένα απαράδεκτο dvd της ταινίας, το οποίο είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από την Art Free (μια έκδοση της ταινίας από αντίγραφο, τού αντίγραφου, τού αντίγραφου, τού αντίγραφου παλιάς βιντεοκασσέττας). Αν βρείτε κάπου αυτή την ελεεινή προχειροδουλειά, μην πετάξετε τα λεφτά σας.
Εδώ είναι η ψηφιακά αποκατεστημένη έκδοση της ταινίας από την Κοινωνία Φίλων Τού Βιττόριο Ντε Σίκα.
Αφιερωμένη σε όλους τους αγχωμένους και πραγματικά άνεργους πατεράδες και στο μέλλον των παιδιών τους. Που δεν θα είναι καθόλου καλύτερο από το παρόν, αν αυτοί, επειδή δεν θα έχουν υλικές προϋποθέσεις να τους παρέχουν, θα τους δίνουν "παραδείγματα" υπομονής, ελπίδας, καρτερικότητας, παθητικότητας, νομιμοφροσύνης, υποταγής, δειλίας, ανέξοδης αγανάκτησης, ή μυξοκλάψας (βλ.: ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ).
Θ.Λ.
Το είδαμε στον ΥΠΝΟΒΑΤΗ
ΚΛΕΦΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ τού Βιττόριο Ντε Σίκα (1948)
http://www.youtube.com/watch?v=5Xe0MZCDEdQ
Ό,τι διθυράμβους και να συνθέσει κάποιος γι' αυτή την ταινία τού Ντε Σίκα, λίγοι θα είναι. Να αναφέρω απλώς ότι ο Κλέφτης Ποδηλάτων θεωρείται από αρκετούς (μαζί με το Λούστρο Παπουτσιών τού ιδίου) ο Παρθενώνας της κινηματογραφικής τέχνης.
Προ οικονομικής κρίσης, στην εποχή των παχιών αγελάδων, τέτοιου είδους ταινίες βλέπονταν σαν "μουσειακά" κλασικές, μιας και η δύσκολη περίοδος που εξέφραζαν θεωρείτο ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και κανείς δεν ήθελε να τη θυμάται.
Ειδικά στη Νεοελλάδα των εκατομμυρίων βλαχονεόπλουτων ψηφοφόρων -και συνδαιτημόνων- τού ψυχοσωματικά παχύδερμου Πάγκαλου, τέτοιες ταινίες σνομπάρονταν σαν γραφικές και "ψυχοπλακωτικές".
Σήμερα όμως αποδεικνύεται ότι η μεγάλη τέχνη δεν είναι μόνο διαχρονική, αλλά και πιο επίκαιρη από την ίδια την πραγματικότητα. Μια ταινία για εποχές πραγματικών οικονομικών κρίσεων και καταστροφών (δηλαδή από αυτές που γεννούν γνήσια απελπισία αλλά και οργή) κι όχι για τα "κανόνια" της εθνικής νεοελληνικής διαπλοκής. Για εποχές όπου οι πατεράδες (ως αυτοί που είναι "χρωμοσωματικά" επιφορτισμένοι να φέρνουν το ψωμί στο σπίτι) βιώνουν την πραγματική απελπισία (όπως ο Αντόνιο τής εν λόγω ταινίας). Αλλά και για εποχές όπου τα παιδιά (όπως ο μικρός Μπρούνο, ο πραγματικός ήρωας του έργου) ωριμάζουν πριν την ώρα τους και καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσα δείχνουν (προτιμότερο ίσως από το να καταντάνε να μαλακίζονται όλη τη μέρα στο facebook και στο play station των μπαμπάδων τους). Και τέλος, για εποχές όπου αληθινές γυναίκες (κι όχι καλομαθημένες νεοελληνίδες κατινίτσες), δίνουν την ψύχραιμη λύση (και όχι τη μουρμούρα και την κριτική) όταν ο πιεσμένος άντρας τους χάνει στιγμαία (όπως έχει δικαίωμα) τη θέλησή του.Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί αν το ενάμισυ εκατομμύριο των φερομένων ως ανέργων ήσαν όλοι τους πρώην μισθοσυντήρητοι, δηλαδή ζούσαν αποκλειστικά από τον μισθό τους (και όχι γενικώς ειπείν "μισθωτοί", που σημαίνει ότι είχαν κι άλλους πόρους, και ότι δούλευαν απλώς για να συμπληρώνουν) αυτή τη στιγμή θα χυνόταν αίμα (=εμφύλιος). Γιατί αν οι νεοέλληνες ήσαν πραγματικά σε απόγνωση από την σημερινή κατάστασή τους, η αμυντική εγκληματικότητα θα είχε χτυπήσει "κόκκινο". Θα είχαν αυξηθεί π.χ. οι κλοπές για λόγους πείνας, επιβίωσης κ.λπ. (κι όχι ... οι αυτοκτονίες). Δεν θα είχαν βάλει λουκέτο μόνο μερικές μπουτίκ στη Σταδίου, αλλά και φροντιστήρια, σούπερ μάρκετς, γυμναστήρια, βενζινάδικα, καφετέριες, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, ιδιωτικά ιατρεία. Δεν θα γινόταν προσκύνημα τις καθημερινές στα πανάκριβα ουζερί στού Ψυρρή, στα Πετράλωνα, στη Νέα Φιλαδέλφεια, στον Υμηττό, στην Καισαριανή, στη Νέα Σμύρνη, στην Καλλιθέα, στον Πειραιά. Δεν θα συνέχιζαν να αναστενάζουν τα σαββατοκύριακα από ελληνικό τουρισμό, το Πήλιο, η Αράχωβα, η ορεινή Αρκαδία, το Ναύπλιο, ή, το καλοκαίρι, οι Κυκλάδες. Δεν θα έκαναν χρυσές δουλειές οι συνδρομητικές τηλεοράσεις. Οι άστεγοι θα είχαν αυξηθεί τόσο, που τα κέντρα των πόλεων θα είχαν γεμίσει με καταλήψεις κτιρίων και η περιφέρειά τους με παραγκουπόλεις και φαβέλες (όπως έγινε π.χ. στις Η.Π.Α. στη δεκαετία του 1930, στην Αργεντινή στη δεκαετία του 2000, αλλά και στην Ιταλία της περιόδου όπου αναφέρεται η ταινία, εκεί δηλαδή όπου υπήρξε πραγματική οικονομική κρίση). Θα είχαν δαρθεί μέχρι θανάτου εργοδότες που κλέβουν κι εκβιάζουν το προσωπικό τους. Θα είχαν πυρποληθεί σπίτια, αυτοκίνητα και περιουσίες γνωστών λαμογιών. Εφημεριδοεκδότες, καναλάρχες και παπαγαλάκια της διαπλοκής δεν θα τολμούσαν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο, χωρίς δέκα μπράβους ο καθένας. Οι πολιτικάντηδες και οι "τεχνοκράτες" τους (τελευταία όλο και δυσκολότερο να τους ξεχωρίσεις) θα φοβόντουσαν για τις ζωές τους και τις ζωές των οικογενειών τους. Θα γινόντουσαν άγριες απεργίες και διαδηλώσεις, όπου θα άκουγες τις μασέλες των μπάτσων να χτυπούν από τρόμο (όπως π.χ. τον Δεκέμβριο του 2008). Θα είχε εξαπλωθεί η πρακτική της κοινωνικής αυτοδικίας. Αυτά συμβαίνουν όταν υπάρχει πραγματική οικονομική κρίση. Κι αφού δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα, μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια (όπως το έχουν ήδη συμπεράνει τα εγχώρια αφεντικά και οι πολιτικάντηδές τους) ότι οι πραγματικοί πρώην μισθοσυντήρητοι και νυν άνεργοι, δηλαδή αυτοί που έχουν πραγματικό πρόβλημα (επιβίωσης, διατροφής, στέγης, κ.λπ.) είναι πολύ λίγοι για να ταρακουνήσουν την εφησυχασμένη κοινωνία τών εκατομμυρίων (πρώην και νυν) ψηφοφόρων του Πάγκαλου.
Όπως και στο Λούστρο Παπουτσιών, έτσι κι εδώ αναγκάστηκα να φτιάξω τους υπότιτλους μεταφράζοντάς τους από τους απείρως πιο αξιόπιστους αγγλικούς. Ο λόγος είναι ότι ένα αρχείο ελλιπέστατων ελληνικών υποτίτλων που υπάρχει στο διαδίκτυο, προέρχεται από ένα απαράδεκτο dvd της ταινίας, το οποίο είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από την Art Free (μια έκδοση της ταινίας από αντίγραφο, τού αντίγραφου, τού αντίγραφου, τού αντίγραφου παλιάς βιντεοκασσέττας). Αν βρείτε κάπου αυτή την ελεεινή προχειροδουλειά, μην πετάξετε τα λεφτά σας.
Εδώ είναι η ψηφιακά αποκατεστημένη έκδοση της ταινίας από την Κοινωνία Φίλων Τού Βιττόριο Ντε Σίκα.
Αφιερωμένη σε όλους τους αγχωμένους και πραγματικά άνεργους πατεράδες και στο μέλλον των παιδιών τους. Που δεν θα είναι καθόλου καλύτερο από το παρόν, αν αυτοί, επειδή δεν θα έχουν υλικές προϋποθέσεις να τους παρέχουν, θα τους δίνουν "παραδείγματα" υπομονής, ελπίδας, καρτερικότητας, παθητικότητας, νομιμοφροσύνης, υποταγής, δειλίας, ανέξοδης αγανάκτησης, ή μυξοκλάψας (βλ.: ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ).
Θ.Λ.
Το είδαμε στον ΥΠΝΟΒΑΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου