Η ιδιαίτερη σημασία της επανάστασης της Πολιτείας του Ήλιου

Kακά τα ψέματα. Το κράτος είναι μια εξουσιαστική στυγνή επινόηση για να νομιμοποιεί το δίκαιο των ισχυρότερων και να κρατάει τους ανθρώπινους πληθυσμούς υποταγμένους, πειθήνιους και συμβιβασμένους με αυτή τη συνθήκη επιβολής. Από τα αρχαία χρόνια, και ειδικά των αυτοκρατορικών καθεστώτων με την τεράστια στρατιωτική ισχύ, όπως αυτό της Ρώμης, το κράτος αξιοποιούσε στο μέγιστο τους μηχανισμούς προπαγάνδας του για να πετύχει την καθήλωση των υπηκόων του. Όπως τα περί θεϊκής κι ανώτερης φύσης των εξουσιαστών και "φυσικής τάξης των πραγμάτων", δηλαδή της οικονομικής εκμετάλλευσης και της δουλείας, ήπιας ή σκληρής. Κι όταν αυτό δεν αποδεικνυόταν αρκετό και οι άνθρωποι αντιδρούσαν κι εξεγείρονταν, το κράτος χρησιμοποιούσε την ωμή καταστολή. Ανέκαθεν. Ειδικά όταν οι καταπιεσμένοι πληθυσμοί αποτελούσαν ετερόκλητες ομάδες, που όλες ωστόσο είχαν ένα κοινό γνώρισμα που τις ένωνε και ήταν αρκετό για να παραμερίσουν τις όποιες καλλιεργούμενες μεταξύ τους διαφορές: την καταπίεση από τους κοινούς δυνάστες.

 Ένα εξαιρετικό ιστορικό γεγονός, το οποίο καθόλου τυχαία δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι η εκκωφαντική για την εποχή επανάσταση της "Πολιτείας του Ήλιου". 133π.Χ. που η πανίσχυρη ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατακτούσε τα πάντα στο σιδηρόφραχτο πέρασμά της. Και ήταν η πρώτη και μόνη περίπτωση που στην αρχαιότητα έλαμψε ο πόθος ενός κοινού οράματος: αυτό για μια αταξική κοινωνία κοινοκτημοσύνης, χωρίς αφεντάδες και δούλους!
Αυτή είναι η γοητευτική και τραγική ιστορία της Πολιτείας του Ήλιου.

Ο Ένοικος..

H ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

 

H Πολιτεία του Ήλιου ήταν μια επανάσταση δούλων και αχτήμονων με αρχηγό τον Αριστόνικο γιo πρίγκηπα και δούλης το 133 π.χ. Στην Πέργαμο της Μ.Ασίας. Ο Παναγής Λεκατσάς ένας από τους επιφανείς διανοούμενους της ελληνικής αριστεράς έφερε στο φως από τα βάθη της ιστορίας αυτό το γεγονός με την ιδιαίτερη σημασία του:

“....όλα τα δουλικά κινήματα δεν είχαν προοδευτικό σκοπό, γιατί ζητούσαν να υποκαταστήσουν στους ελεύτερους τους δούλους και στους δούλους τους ελεύτερους. Για πρώτη και τελευταία στην αρχαιότητα φορά η επανάσταση της Πολιτείας του Ηλιου δίνει στο κοινό πια δουλικό, αχτημονικό κι εθνικό κίνημα καθορισμένο προοδευτικό σκοπό-την άκρα ισότητα και κοινοχτημοσύνη...αυτός στάθηκε ο υπέροχος μα τραγικά απραγματοποίητος άθλος που ανέλαβε η Πολιτεία του Ήλιου. Αχανής επαναστατική εποποιία σε στιγμές δραματικής αγωνίας της ανθρωπότητας-εποποιία που διαγράφεται θολα μεσα στο ζόφο των αιώνων που την αποσώπασαν, μα που κρατεί ακόμη για όσους θα μπορούσαν να το δούν,το πρώτο,το εξαίσιο φως του μαρτυρίου και του ιδανικού της."
Ο Λεκατσάς εξήρει τη σημασία της μεγαλοφυίας του ηγέτη Αριστόνικου που κατόρθωσε να συνενώσει όλα τα καταπιεσμένα στρώματα της περιοχής της Περγάμου-δούλους,αχτήμονες αγρότες,εθνικά καταπιεσμένες  φυλετικές ομάδες -σε ένα αγώνα με καθαρά ταξικό χαρακτήρα!

 Αλλού αναφέρεται στην ιδεολογική φιλοσοφική βάση της εξέγερσης που πρόσφερε ο στωικός φιλόσοφος Βλόσσιος,ο οποίος πριν έρθει στην Πέργαμο συμμετείχε στο κίνημα του Τιβέριου Γρακχου στη Ρώμη, αλλά και το όραμα, τη φαντασία, που ίσως ήταν το όνειρο του Αριστόνικου, στην ουτοπία του συγγραφέα Ιάμβουλου που περιέγραψε μια φανταστική Πολιτεία του Ήλιου σε ένα νησί μιας μακάριας ζωής κάπου στο νότο της γης.

 Η έλλειψη της τεχνολογίας που θα μπορούσε να δώσει στις κοινωνικοποιημένες πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις τη δύναμη ώστε η παραγωγή υλικών αγαθών και η διανομή τους στο σύνολο του λαού, οδήγησε τελικά σε ένα λειψό αίτημα, όπως λέει ο Λεκατσάς, σε μια ΑΡΝΗΣΗ χωρίς ΘΕΣΗ!

Έτσι η τρίχρονη πολιτεία του Ήλιου έγινε πολιτεία αδιάκοπων πολέμων ενάντια στους Ρωμαίους στρατηγούς! Ο Πούμπλιος Λικίνιος Κράσσος ηττήθηκε και σκοτώθηκε από τη θρακική φρουρά του Αριστόνικου. Προσπάθησαν να τον ηρωποιήσουν οι εκμεταλλευτές τον Κράσσο, λέγοντας πως τον μαστίγωσαν οι Θράκες, του έβγαλαν το μάτι και τον αποκεφάλισαν στέλνοντας το κεφάλι του στον Αριστόνικο! Το πτώμα του τάφηκε από το Βλόσσιο στη Σμύρνη.

Ο Μάρκος Περπένα θα τον νικήσει (τον Αριστόνικο), θα τον αλυσσοδέσει και θα τον στείλει για το θρίαμβο του στη Ρώμη. Δεν πρόλαβε να γυρίσει ο Μάρκος στη Ρώμη-πέθανε αιφνίδια στην Πέργαμο και ο Αριστόνικος στραγγαλίστηκε στη φυλακή του με διαταγή της συγκλήτου.

Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάνιος Ακύλιος θα είναι αυτός που θα νικήσει οριστικά τους προλετάριους της Περγάμου. Από το 129 έως το 127 π.χ. Θα κυνηγήσει τους αντάρτες στα βουνά, θα σπείρει το θάνατο και τον τρόμο παντού και θα γκρεμίσει συθέμελα κάθε κτίριο, πύργο και παλάτι που θα θύμιζε την ανταρσία! Του αποδόθηκαν θεϊκές τιμές και γυρνώντας στη Ρώμη έλαβε την τιμή του θριάμβου που κανείς μέχρι τώρα στρατηγός δεν αξιώθηκε για την κατάπνιξη δουλικών επαναστάσεων!

Το άρθρο αυτό διαβάσαμε στο ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΥΠΙ

Για μια πληρέστερη ανάλυση συνιστώ κι αυτό: 
Η επανάσταση της Πολιτείας του Ήλιου & ο ρόλος της Ουτοπίας μέσα στην ιστορία