To "καλή χρονιά" είναι άλλη μία ευχή ενταγμένη σ'ένα γενικότερο ευχολόγιο που στερείται κάθε ουσίας, αν δεν συνοδεύεται από σκέψεις και ιδέες που μετουσιώνονται κι εφαρμόζονται σε ανάλογες πράξεις. Διαφορετικά αιωρούνται μεταξύ ανυπαρξίας και ευσεβών πόθων που τρεμοσβήνουν στο σκοτάδι της "βαριάς πραγματικότητας", η οποία καλύπτει και παγ-ι-ώνει τον υπαρκτό κόσμο...
Με αυτό το σκεπτικό να ευχηθούμε κι εμείς όλοι από εδώ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους! Έστω και λίγες μέρες πριν το καθιερωμένο timing...
Είθε να βάλουμε όλοι ένα χεράκι (ξεκινώντας ο καθένας από τον εαυτό του) για να αρχίσουμε να ξεφορτωνόμαστε από πάνω κι από μέσα μας όλες εκείνες τις εμμονές, τις προκαταλήψεις, τις φοβίες και ψυχοδιανοητικές "εμπλοκές" που πάνω τους έχτιζε ανέκαθεν η εξουσία. Να γυρέψουμε με πίστη στις δυνατότητές μας κι αγνότητα μέσα μας την ΟΥ-ΤΟΠΙΑ (Η ΟΥ-ΤΟΠΙΑ ΕΙΝ'ΕΔΩ! ) και να την καταστήσουμε ΤΟΠΟ!
Eίμαστε ανθρώπινα όντα!
Έναν τόπο όπου το ατομικό συμφέρον δεν διαφοροποιείται πλήρως από το συλλογικό, όπου δεν χρειάζονται δικαστές για να εφαρμόζουν τους νόμους των ισχυροτέρων μέσα σε μια κανιβαλιστική ανθρώπινη ζούγκλα, όπου η πιο πολύτιμη περιουσία για τους ανθρώπους θα είναι η έλλειψη της πλεονεξίας...
Και για να συμπληρώσω την τελευταία ανάρτηση του Ένοικου Ξέρουμε πως η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά αγαπάμε τα ρόδα! και την τελευταία παράγραφό της (" Και ξέρουμε καλά πως αυτά τα κυβικά εκατοστά ελεύθερου αέρα, όσα κι αν είναι, είναι η μεγαλύτερη περιουσία μας και το πιο ιερό δικαίωμά μας. Δεν μας αναλογούν απλώς.."), να προσθέσω κι εγώ το εξής:
Τέλος, δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρουμε αλλά ξέρουμε πως αξίζει, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο ετούτο (Στίχοι βγαλμένοι όχι από γεννήματα της φαντασίας...), τον κόπο να το μάθουμε...
Κλείνουμε με τα δικά μας "κάλαντα" ενόψει της νέας χρονιάς που σε λίγες μέρες θα μας πάρει απ'το χέρι και θα μας περπατήσει στους δικούς της δύσβατους δρόμους.
Τα πρώτα είναι ένα τραγούδι διαμαρτυρίας που έγινε ο άτυπος ύμνος του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων στις Η.Π.Α. κι έχει δεχτεί πάρα πολλές (και καλές) διασκευές. Ένα τραγούδι "που διαδόθηκε πολύ γρήγορα στους Αφροαμερικάνους στον Βορρά και στο Νότο, κι έγινε ο ύμνος του αγώνα τους για πολιτικά δικαιώματα. Οι ιδέες της παθητικής αντίστασης (σχόλιο: κάτι που εμάς δεν μας βρίσκει σύμφωνους αν ιδωθεί ως μοναδική και σωτήρια οδός αντίστασης), του κουράγιου να υψώσουν ανάστημα απέναντι σε κάθε αδικία της εξουσίας, και της συμμετοχής στον αγώνα τους αντικατοπτρίζονται σ'αυτό το απλό αλλά και τόσο δυνατό ύμνο.
Τον Αύγουστο του 1963 η Τζοάν Μπαέζ ξεσήκωσε ένα κοινό 300.000 και το έκανε να τραγουδάει μαζί της "We shall overcome" στο Lincoln Memorial κατά την πορεία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στην Ουάσινγκτον."
Τα επόμενα "κάλαντα", ως συμπληρωματικά των πρώτων, είναι ένα αλησμόνητo τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη σε στίχους Βάρναλη, ερμηνευμένο πολύ όμορφα από τον mauroprovato.
Ας τραγουδήσουμε τα δικά μας τραγούδια, (Οι δικές μας "μουσικές" στις ολόδικιές μας φρέσκιες "μελωδίες"!), ας τους πάρουμε τ'αυτιά σ'έναν κόσμο ανελευθερίας ("ετοιμόρροπο κτίσμα"), αβάσταχτης υποκρισίας και εθελοντικής δουλείας...
Οι εποχές μιας νέας πρωτόγνωρης αρχής..!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ!
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου